Uit het leven van een Peuter: Kleien

Ik hou van kleien. Het is, naast mijn speelgoed overhoop halen en me verstoppen, één van mijn favoriete bezigheden. Helaas mag het niet zo vaak van mama, omdat ze het ‘zo’n grote troep vindt’. Ik vind dat ze zich aanstelt, maar goed. Agree to disagree.

Maar soms mag het dus een keer. Dan trek ik vol blijdschap de zwarte kast open, waar onze kleipakketten in liggen. Eerst waren dit er heel veel, maar na mama’s grote schoonmaak zijn er ineens een hoop verdwenen. Ik vind dat verdacht.

Gelukkig is mijn favoriet er nog, de cupcake maker. ‘DIE WIL IK MAMA!’ schreeuw ik zo hard ik kan, terwijl ik hem zelf al van onder de stapel andere dozen uit trek. Terwijl de rest als een waterval de kast uit tuimelt, huppel ik vrolijk naar de tafel waar mama mij in mijn stoel zet.

Ik krijg een placemat voor me. ‘NEE NIET DIE! IK WIL DIE VAN FROZEN!’ gil ik. Je moet natuurlijk nooit zomaar genoegen nemen met wat er voor je neer wordt gezet, altijd overal een probleem maken. Kom op mensen, dat is Peuterles nummer 1.

Maar mama zegt dat ik me niet aan moet stellen. Vooruit, dan maar het Minnie Mouse placemat. Is eigenlijk ook wel erg leuk.

Ik ruk de doos open waarna alles op de grond valt. Zodra mama het terug heeft gezet (weer zuchtend. Misschien is ze moe of zo?), begin ik alles voor me uit te stallen. Mama maakt de potjes open en zegt tegen me: ‘Geen klei door elkaar doen hè!’ ‘Natuurlijk niet mama, dat zou ik toch nooit doen?’ beloof ik plechtig.

Mama gaat stofzuigen (kan ze misschien beter mee wachten tot na het kleien, maar ach. Niet mijn probleem) en ik begin met mijn eerste kunstwerk, een donut. Uiteraard wordt hij prachtig, want ja, ik ben een kunstenaar. Maar ik vind alleen dat bruin zo saai. Ik pak wat van de roze klei en plak die bovenop mijn donut. Goed vastdrukken anders blijft het niet zitten. Zo. Prachtig. Maar wat groen erbij zou nog mooier zijn. Ik pak een flink stuk groene klei en druk die met al mijn kracht bovenop de bruin/roze donut. Ja, veel mooier. Oh die kleuren zo bij elkaar….ik zou ze zo graag door elkaar mengen. Ik kijk achterom of mama me ziet. Nee, de kust is veilig. Snel begin ik de kleuren door elkaar te kneden. Oh wat heerlijk dit! Hoe kan mama dit nou niet willen?

Ik pak de blauwe en gele klei er ook nog bij en gooi alles door elkaar, tot er een grote regenboog bal ontstaat. P R A C H T I G ! ! !

Hoe langer ik blijf kneden, hoe meer het een soort vies bruin kleurtje begint te worden. Oké, de lol is eraf. Ik ga iets anders maken. Een koekje deze keer. Van het kleine beetje bruine klei wat nog niet in de grote bruinige homp zit, kneed ik een rond koekje. Ik doe er wat roze spikkels op. Dat ziet er heerlijk uit! Nou weet ik dat mama altijd zegt dat ik geen klei mag eten, maar kom op nou! Kijk dan hoe heerlijk het eruit ziet! Misschien smaakt het ook wel gewoon als een koekje. Zal ik? Nee beter van niet. Of toch wel? Ach waarom ook niet, living on the edge!

Ik neem een grote hap en begin te kauwen. Nee, dit smaakt absoluut niet naar een koekje. Maar het smaakt ook niet echt slecht. Dan komt mama binnen en ziet dat ik iets in mijn mond heb. Oh jee….busted! Mama schrikt niet, dit is namelijk al vaker gebeurd en mama heeft toen opgezocht of het kwaad kon. Maar de klei die ik eet is blijkbaar van allerlei soorten dingen gemaakt die ik gewoon kan eten. Dus dan begrijp ik eigenlijk echt het hele probleem niet. Mama wordt wel weer een beetje boos, wat dus volkomen onnodig is.

Nou, ik ben er wel klaar mee. Mama tilt me uit de stoel en overal vallen kleine stukjes klei. Er zit ook wat in mijn haar en natuurlijk een flink stuk aan mijn kleren (ik heb gedaan alsof het een broche was). Mama begint weer zuchtend ( ga dan toch eens op tijd naar bed, vrouw!) alles op te ruimen terwijl ik lekker een boekje ga lezen.

Prima dag dit! Wat is het toch fijn om een peuter te zijn.