Snap
  • Kind

Toch een speciaaltje

Vanaf de eerste minuut wist ik het, noem het een onderbuik gevoel ...en vraag me af of het nu aan mij ligt

Toen de bevalling van onze tweede dochter achter de rug was bleef ik wachten op dat o zo bekende moeder gevoel... bij de eerste was het een oer moeder gevoel maar bij onze tweede was er o je bent er.

De derde kraamdag toch maar even gevraagd of dit gevoel normaal was en de verklaring was logisch het was een knetter snelle bevalling dus het is waarschijnlijk even wennen... je hebt een 1 jarige en een baby het is ook behoorlijk pittig .... elk geoorloofd excuus heb ik gehoord in de kraamweek maar niets wat mijn gevoel bevestigde.

Uiteindelijk was de kraamzorg weg en zat ik daar met mijn onderbuik gevoel, toch een afspraak bij de huisarts gemaakt en gevraagd of ik wellicht postnatale depressie zou kunnen hebben en toen hij mij vroeg om het gevoel uit te leggen kwam het hoge woord eruit ... heb je weleens een dieren documataire gezien waarbij de moeder de zwakkere achterlaat ... dat gevoel heb ik!

Hij versleet mij niet voor gek of postnataal en zei dat het "onderbuik gevoel" bij moeders 9 van de 10 keer klopte, pakte de telefoon en belde de kinderarts waarbij ik eigenlijk meteen langs mocht komen ter geruststelling... mijn 1 jarige bij opa gebracht nog even de baby verschoond en hop naar het ziekenhuis.  

Eenmaal daar aangekomen mocht ik onze dochter uitkleden en to mijn grote verbazing ( ook de huisarts had haar een uur daarvoor nog gecheckt ) zat ze onder de vlekjes die ik niet eerder had gezien en waarbij de kinderarts meteen de alarmfase op gang bracht... daar ligt mijn kleine hoopje mens opgevouwen als een balletje om een lumbaalpunctie te doen, infuus in dat kleine armpje en met hele dikke tranen en daar was het ... mijn moeder gevoel was er! Ik moest met haar huilen, vechten, knuffelen en troosten...

Na een paar uur afwachten kwam daar het hoge woord van de arts een hersenvliesontsteking.... dus dat was mijn onderbuik gevoel een automatische afstoting, een zelfverdedigings mechaniek ... 

Na 4 weken ziekenhuis mochten we naar huis en werd er gemeld dat er geen restverschijnselen waren en zij zich normaal zou ontwikkelen... en daar was het weer ... onderbuik gevoel liegt niet dat heb ik met 13 jaar moederschap en 4 dochters wel geleerd ... 

ik weet niet of het haar natuurlijke ontwikkeling is, misschien ligt het aan mij en heb ik altijd onbewust afstand gehouden of misschien toch de restverschijnselen van hersenvliesontsteking maar motorisch ontwikkelde ze prima, emotioneel was een compleet ander verhaal. Ze was en is snel gefrustreerd, faalangst,  kan moeilijk zelf sociale contacten aangaan of behouden, angst voor het onbekende, irritatie bij geluiden maar bovenal de woede doe ze bij zich draagt ... je ziet haar ogen veranderen de vonken springen er nog net niet uit en dan gaat ze van God los ... schelden, schreeuwen slaan en schoppen en alles wat voor handen komt moet kapot en ik, ik kijk verbaasd, machteloos en vol wanhoop en verdriet naar dat o zo mooie poppetje en kan niet bedenken wat er in haar omgaat.

Deze week een week van keuzes maken voor het voortgezet onderwijs een week waarin ik op eieren loop en de spanning om te snijden is ... met escalatie tot gevolg ... vermoeiend, nutteloos en vraag mezelf af wat de noodzaak is ... zij moet haar frustraties kwijt bij haar veilige haven en dat zijn wij maar toch als iemand een gelukmakende toverformule heeft die ik mag lenen .... heel graag want van binnen zit een bang klein meisje die volgens mij zelf ook niet weet wat of waarom...

8 jaar geleden

Jeetje wat sneu voor haar, en jou natuurlijk ook. Goed dat je naar je gevoel geluisterd hebt. Wie weet wijst de toekomst nog uit waarom ze zo in de knoop zit. Tot die tijd is het enige dat je denk ik voor haar kan doen is er gewoon voor haar zijn... Succes de komende tijd en hopelijk komt ze straks beter in haar vel te zitten!