Terug naar het echte leven

Afscheid

De vakantie in Putten is voorbij. Wonder boven wonder verliep het afscheid van Bollo en de Heihaas zonder tranen. “Dat komt denk ik omdat ik nu negen ben!” zegt Dunya. “Ik moest vorig jaar ook huilen, dus ik weet niet of dat echt de reden is. Maar het is wel te merken dat je groter bent geworden!” glimlach ik. We zijn zelfs op tijd voor de bus. Ik had haar nadrukkelijk gevraagd om echt op tijd bij de bushalte te zijn. “We kunnen niet een half uur later, dus dan nemen we afscheid en moeten nog een uur wachten op de bus. Dat zie ik niet zitten!” Daar was ze het mee eens.

Bagage

Ik sjouw om half elf met een koffer, twee rugtassen en een laptoptas richting receptie. Dunya is al eerder vertrokken met haar koffer, maar heeft de rest laten staan. En er is geen tijd om nog eens heen en weer te lopen. Gelukkig is het niet ver naar de receptie. Vorig jaar zaten we verder naar achteren. Als ik puffend aankom in het hoofdgebouw vind ik Dunya in de Bollo-club met Celine. Ze hebben samen gekke foto’s gemaakt en ook al afscheid genomen van Bollo. Dat heb ik dan weer gemist. We leveren de sleutel in en zeggen Celine gedag. Een laatste knuffel en dan moet ik even slikken. Doordat Dunya zo ontspannen is en er verder geen groot moment van gemaakt wordt, lukt het om zonder tranen naar de bushalte te lopen. Dankzij Celine van het Fun & Entertainment team die het tot het laatste moment lekker ontspannend heeft gemaakt en een relaxte sfeer heeft geschapen. Ik haal opgelucht adem, ook al vind ik het dat tranen wel horen bij afscheid. Maar ik neem zo vaak afscheid en ik ben zo blij dat het deze keer zonder tranen gaat. Al heb ik helemaal geen zin om weer naar huis te gaan.Celine heeft de foto’s doorgestuurd en Dunya roept opgelucht: “Nu heb ik je nummer, dus we kunnen appen!” Ze bekijkt in de trein de leuke foto’s die ze heeft gemaakt met Snapchat. “Waarom heb jij geen Snapchat op je telefoon?” vraagt Dunya. “Omdat ik nog niet heb kunnen bedenken waarom ik dat leuk zou vinden!” zeg ik. Ze blijft de rest van de dag af en toe appen met Celine, maar de volgende dag is dat al wel weer over. Een andere wereld is het daar.

Poolparty

De afgelopen dagen heeft ze genoten van de activiteiten op de Heihaas. Ze kwam zondag met een grote koksmuts op terug die ze bij de Bollo-club gemaakt heeft. Dat is leuk, niet alleen koekjes bakken, maar ook een koksmuts maken. “Ik mocht achterin het magazijn van de Parkshop komen!” vertelt Dunya trots. “Wat ging je doen dan?” vraag ik. “De koekjes in de oven leggen!” zegt ze. “Ik kan ze straks ophalen!” Op zondag was er een poolparty, zoals aangekondigd. Er was muziek in het zwembad en de mensen van Fun & Entertainment waren er om gezellig te doen met de kinderen en elkaar in het water te gooien. Het was het eerste uur voor kinderen tot tien jaar. Daarna voor tien plus. Ik moest komen kijken en dacht nou ja een uurtje..... Maar het was bloedheet in het zwembad, ook in de hal en om acht uur was er helemaal geen afsluiting. Dus Dunya wilde echt niet uit het water. Ze had het naar haar zin en pas na negen uur werd het zwembad gesloten. Daar zat ik dus twee uur te wachten. Het duikbrilletje was wel een schot in de roos. Ze heeft geen last meer van rode ogen gehad en ik ben opgelucht dat we het zo kunnen oplossen.

Brand

Als we thuiskomen zien we wat we afgelopen nacht hebben gemist. Er is een grote brand geweest in de straat. Negen huizen zijn onbewoonbaar en een aantal bedrijven kan wel sluiten. Het vuur is waarschijnlijk in de keuken van een restaurant ontstaan en is overgeslagen naar de verfwinkel, met alle gevolgen van dien. Gelukkig niet bij ons, maar wel heel dichtbij. Verschrikkelijk voor de mensen die hun spullen kwijt zijn en die geen huis meer hebben. We lopen er langs onderweg naar de supermarkt. Dunya blijft staan. Ze wil naar binnen kijken. Er staan verschillende mensen op de stoep te praten. Het is een enorme happening geweest afgelopen nacht, met veel brandweer, politie en sirenes. Een groot geluk bij dit enorme ongeluk is wel dat er geen slachtoffers zijn gevallen. Wel is er een brandweerman gewond geraakt toen hij door een dak viel. Hopelijk vallen zijn verwondingen mee, maar daar heb ik nog niks over gehoord. “Kom op Dunya, doorlopen” spoor ik aan. “Als het bij ons gebeurd zou zijn, zou ik het ook niet fijn vinden dat mensen zo naar binnen kijken. Alsof het leuk is wat er is gebeurd!” Maar Dunya vindt het stiekem ook wel jammer dat ze er niet was en er dus niks van gemerkt heeft.

CV ketel

Als ik thuiskom weet ik ook weer waarom ik het daar zo fijn vond. De rust en de ruimte. Hier is het een chaos en ik ga in de vakantie proberen puin te ruimen, maar dat zal niet meevallen. En bovendien staan er schilders op het balkon en lopen er bouwvakkers via de steigers rondom ons huis. Ik word daar niet blij van. Wat een gedoe. De volgende dag al vroeg opstaan omdat de CV ketel vervangen wordt. In plaats van acht uur zijn ze er tegen kwart voor negen en ze geven aan een paar uurtjes bezig te zijn. Om drie uur mag ik een handtekening zetten voor akkoord. “Gaan jullie het gat in het plafond nog even dichtmaken?” vraagt Dunya gevat. Maar ze heeft wel gelijk. “Ja, ja er komt een timmerman van de week om het plafond te repareren” zegt de monteur. “Oh, doet ie dan ook de rest van het plafond, want dat komt ook ineens naar beneden zo te zien!” zeg ik. Twee bijdehante meiden in een huis, dat heeft ie geweten.

Een schok

Puinruimen in de keuken. Het loopt iets anders dan verwacht. Met een doekje maak ik het houten blad schoon dat Dunya’s vader ooit heeft gemaakt. Ik raak per ongeluk de kabels aan die langs de muur naar beneden gaan. Ik voel ineens een tinteling in mijn arm en daarna nog eentje. Wat gebeurt er? Dan besef ik dat ik zojuist een schok heb gehad. Ik trek de stekkers uit het stopcontact en haal ze omhoog. Dan zie ik dat eentje flink beschadigd is. Geen wonder dat ik een schok krijg. Dit wordt nog een leuke onderneming. Ik zie dat er een gat is om de kabels door te laten, maar de stekker kan er never nooit doorheen. Hoe gaan we dan ooit oplossen? Daarvoor roepen we dan van de week maar even de hulp in van een handige buurman. Hij moet maar zeggen of er iets aan te doen is of dat er een nieuwe magnetron moet komen. Want dit vind ik doodeng. Kortom: wennen om weer thuis te zijn, maar we zijn wel blij dat we nog een huis hebben!

Enquête

Thuis kan ik een enquête invullen over onze vakantie. “Wat hebben we gemist?” vraag ik Dunya. “Mini-disco” zegt ze zonder aarzelen. Ik vul het in. Verder vul ik zoals elk jaar in dat ik het duur vind om nog eens extra te betalen voor een kinderactiviteit. Oké, koekjes bakken, prima om daar iets voor te betalen, maar vijf euro? En dat bovenop dat gigantische bedrag dat je betaalt als je een huisje huurt? Ik vind dat gewoon een slechte zaak. Niet dat het wat helpt om het erin te zetten, maar ze vragen mijn mening en die geef ik graag. Natuurlijk verder overwegend positief. We hebben het heerlijk gehad, we hebben genoten, we vonden het fantastisch. We missen de verse broodjes en we missen Bollo. Ik mag de naam invullen van een medewerker die ons positief verrast heeft. Dus vul ik de namen van Celine en Eline in van het recreatieteam. Zij hebben zich over Dunya ontfermd en een heel goeie band met haar opgebouwd. En natuurlijk Bollo. Zonder Bollo geen vakantie. Volgend jaar weer? We gaan ons best doen. Maar misschien wil ik wel eens ergens anders naar toe. Dat moeten we nog bekijken. We hebben nog even tijd!

Neem ook een kijkje op mijn Vind ik leuk pagina op Facebook. Zo ben je als eerste op de hoogte als er een nieuwe blog van mij verschijnt!