Tattoo

Op de beker; Life is a party. Maar natuurlijk niet altijd en dat het leven niet altijd een feestje is heeft iedereen sowieso door de corona wel ontdekt. Sterker nog er kunnen geen eens feestjes gevierd worden. Uiteraard zijn er nog 1 miljoen andere dingen die roet in het leven kunnen gooien, dat weet ook ik helaas maar al te goed. Ik ben zelf niet echt een "bij de pakken neer zitter" en probeer bij tegenslagen toch wel snel weer m'n schouders er onder te zetten.

Maar mijn oog viel na het maken van deze foto eigenlijk meteen op mijn tatoeage, Bas. Mensen vinden het vaak gedurfd om de naam van hun partner te laten tatoeëren en de meeste zeggen dat ze dat nooit zouden doen. Toen wij uhm.. een maand samen waren leek het ons grappig om elkaars naam op ons lichaam te laten vereeuwigen. Geen idee wat ons op dat moment mankeerde. We hadden niks te doen en reden 's avonds door Rotterdam heen, bij het zien van een tattoo shop kregen we spontaan het idee om daar naar binnen te stappen. "Wat kan ik voor jullie beteken!?" Zie je ons al staan 17 en 20, 1 hele maand verkering. "Ja, we willen elkaars naam laten zetten". Bas ging eerst en vervolgens was ik aan de beurt. Ik kan me nog wel herinneren dat ze een paar keer aan me vroeg of ik het zeker wist. JA! Een krappe 10 minuten later en m'n eerste tattoo rijker, liep ik met B A S ergens in de buurt van m'n bikinilijn weer naar buiten. De naam Z A R A I D A schitterde bij hem op z'n buik. Ik zou huilen als mijn dochter thuis zou komen na een maand verkering met de naam van haar vriend op haar lijf. Ik zou googlen naar "huis tuin en keuken'' middeltjes om tatoeages te verwijderen. Ik geloof ook dat ik pas veel later mijn moeder had ingelicht over onze nieuwste aanwinsten. Ik zit dit nu ook echt met een glimlach op mijn gezicht te typen hahaha ik was er nog blij mee ook heh. Wat bezielde ons. Maar goed binnen 2 jaar was er bijna niks meer van te zien. Niet doordat B A S achter een weelderige bikinilijn was verdwenen maar doordat én de letters minuscuul waren én de inkt niet diep genoeg zat of zoiets.

Het was 2 jaar geleden tegen de periode van kerst, ik word dan altijd een beetje weeïg, eigenlijk meer een soort emotioneel wrak. Ik zit dan in m'n 1tje te huilen in de auto bij het horen van mooie kerstliedjes . Ik bedacht me dat ik mega trots ben op wat wij allemaal doorstaan hebben of eigenlijk wat we allemaal hebben bereikt. Het is een beetje een taboe om daar open over te praten maar ik ging voor de eerlijke blogs. Een 15 jaar durende relatie gaat niet altijd over roosjes. Bij niemand! Het is kei en kei hard werken. Van 2 kanten. Het is vallen en op staan, twijfelen om te blijven liggen of doorgaan. Huilen, soms nog harder huilen maar elkaar ook weer kunnen laten lachen. Ik vond dus dat hij een plekje in het zicht verdiende. B A S, ik heb hem meerdere malen achter een muurtje willen stucen en andersom vast en zeker ook. Maar hij is mijn maatje, m'n beste vriend, de vader van onze 3 prachtige kinderen, m'n rots in de branding, ik ben al bijna even lang met hem als dat ik zonder hem was. Ik zou niet weten wat ik zonder hem zou moeten. Ik ben nog steeds heel erg blij met mijn tattoo en met hem!

Wat een plakkerig verhaaltje heh.. het loopt weer tegen die periode.. die van de kerst ;-)

Liefs Zaraida

Volg je me ook gezellig op instagram: mama.zaraida