Sport of spel?

Laat ik vooropstellen dat ik niets tegen heb op de spórt judo, judoka's en ouders die deze sport uiterst serieus behandelen (tot op zekere hoogte). Ik hoor echter gewoonweg niet bij die laatste categorie. Judo is voor mijn zoontje een plek waar hij meer zelfvertrouwen opdoet met dank aan twee geweldige juffen die hun kleine pupillen op speelse wijze de beginselen van judo aanleren. Hij heeft er plezier met de andere kinderen, binnen een aangename setting waarin respect hoog in het vaandel staat. Stoeien heeft een doel. Oefeningen worden afgewisseld met spelletjes à la Krokodil-en-hapjes. Helemaal leuk. Maar vandaag kwam er een andere dimensie naar voren. Ineens is het bloedjeserieus. Er werden examens afgenomen. In tweetallen moest getoond worden dat technieken worden beheersd, of je goed kunt vallen en de verschillende grepen kent, die allemaal leuke namen hebben gekregen: de reus, de bulldozer, het vliegtuigje... omdat ik altijd achter het glas meekijk wist ik daar niets van, dus het had nog wel educatieve waarde, deze middag ;-) Zoonlief hoort bij de categorie 'ooh' en 'aah', hij oogt gewoonweg schattig, waardoor ik ook in mijn vuistje moest lachen toen hij zijn maatje omverkreeg en braaf de instructies opvolgde. Ik kan het niet helpen, ik vond het aandoenlijk. Misschien is het daardoor wel dat ik het niet als serious business zie. Dat hij bij zijn witte band dan aan het einde van de bijeenkomst twee gele slippen krijgt, excuus, mama moest ze natuurlijk wel betalen (wist ik veel hoe zoiets ging, had ik natuurlijk geen portemonnee meegenomen, wij in de auto kijken, gelukkig dat daar wat kleingeld lag ;-)), was wel leuk. Maar ik kan me wel verbazen over de ouders die bij de juf aankloppen als hun kind volgens hen meer dan één kleur vooruit had moeten gaan. Jongens, het zijn kinderen van 4 tot en met 7 jaar en dan ga je je werkelijk druk maken dat je kind al dan niet een oranje, blauwe, groene of whatever kleur slip krijgt. Het andere geval was er ook, een kind dat er twee op vooruit ging, die dan vreselijk overdreven geprezen werd door zijn familie (lees: fanclub). Echt, ik vond het teveel show, al hebben we wel lol gehad toen de twee juffen, beide met zwarte band, maar wel een duidelijk verschil in gewichtsklasse, een wedstrijdje deden voor het publiek. Ik zal nooit een sportfanaat worden, voor geen enkele sport. Ik vind het veeeeeeel belangrijker dat mijn kind plezier heeft, bewegingsmogelijkheden heeft en daar ook nog wat zinnige dingen bij leert over hoe je met elkaar en jezelf omgaat.