S.O.S. Boekbespreking

Vereenigde Oost-Indische Compagnie

“Hoe is je boekbespreking gegaan?” vraag ik meteen als Dunya uit school komt. “Goed, maar ik wil eerst vertellen welke Avi ik heb!” vertelt ze. Dat klinkt hoopgevend. “Welke!?” vraag ik. “Avi.....E6!!!” roept ze blij. Zomaar een leesniveau overgeslagen. Dus ze beheerst nu het niveau van eind groep zes, terwijl ze nu nog in groep vijf zit. De vorige keer, in februari, was ze niet vooruit gegaan met lezen en was ze best teleurgesteld. Geen wonder dat ze nu zo blij is. “De tekst van de Vereenigde Oost Indische Compagnie ging niet zo goed. Te langzaam” zegt ze gelaten. “Die is ook wel erg moeilijk hoor!” vertel ik. Ik heb een hekel aan die tekst als ik de leestoetsen afneem, omdat kinderen altijd struikelen over de moeilijke woorden. “Maar kom op zeg, je bent enorm vooruit gegaan. Laat die VOC! Die zie je in groep zes wel weer terug” lach ik. “Vertel over je boekbespreking!”

Leren presenteren

Op een dag komt Dunya met een formulier thuis. Ze moet een boekbespreking doen. Eindelijk! Vorig jaar had ze een spreekbeurt, maar dit jaar is er nog niks soortgelijks gedaan. Het leren presenteren, dat kan kinderen nog goed van pas komen in deze assertieve maatschappij. Dus hartstikke goed dat er op school aandacht aan besteed wordt. Het had van mij wel eerder in het schooljaar gemogen, maar ik ben blij dat het nu zover is. Op de deur van het klaslokaal hangt een intekenlijst. Dunya vult haar naam in en ik vraag of ze het zeker weet. Misschien moet ze het nog even uitstellen? Ze heeft het boek nog niet eens uit! Volgens haar heeft ze tijd genoeg en dus laat ze haar naam staan. Ze vindt het niet erg om snel aan de beurt te zijn.

Extra hulp

Als we alles getypt en geprint hebben en Dunya het mee naar school neemt om tussendoor te oefenen, komt haar vriendin naar me toe. “Wil je mijn boekbespreking ook typen?” vraagt ze. “Natuurlijk!” zeg ik. “Dat doe ik graag voor je. Geef maar hier!” Ik ben boos op mezelf dat ik daar niet aan gedacht heb. Ik had kunnen weten dat zij wat extra hulp nodig had bij deze opdracht en ik had haar graag geholpen. Ik typ het toch maar uit zoals zij het heeft geschreven en geef nog wat snelle tips als ik het teruggeef. “En de volgende keer kom je eerder naar me toe, oké? Dan ga ik je helpen met voorbereiden. Dat is nu een beetje te laat.” Ze knikt en lacht me dankbaar toe. Niet alle kinderen hebben thuis iemand die alle tijd en aandacht voor ze heeft. Ze moeten veel zelf doen en als je de taal niet zo goed beheerst is dat wel heel moeilijk. Ze heeft een boek over Fantasia gekozen, wat ook niet heel makkelijk is. Wel spannend waarschijnlijk en volgens Dunya is ook haar boekbespreking goed verlopen. Ik vind zelfs een kleurplaat die bij het boek past over De heks van geur en kleur. 

S.O.S. Dolfijnen

Een tijdje geleden zijn we met de hele klas naar de bieb gelopen en mochten ze boeken uitkiezen. Wij, de moeders die meegingen als begeleiding, kregen instructies: ze mochten een leesboek en een informatief boek uitkiezen. Ik had niet in de gaten dat het voor een boekbespreking was, anders had ik zeker sommige kinderen gestimuleerd om een minder moeilijk boek te kiezen. Dunya heeft een boek dat goed te doen is, bovendien kan ze prima lezen en beheerst ze de taal natuurlijk heel goed. Het heet: “S.O.S. Dolfijnen” en is geschreven door Niels Rood. Wij gaan thuis aan de slag. Dunya moet eerst het boek gaan lezen. “Doe maar hardop, dan kan ik meeluisteren en je beter helpen met voorbereiden!” zeg ik. “Meteen een goede training voor de Avi toets die binnenkort wordt afgenomen” denk ik er achteraan, maar dat zeg ik maar niet hardop. Ik heb wel gelijk gekregen.

Dolphin Acadamy

Na avonden lezen is het boek eindelijk uit. Het is een leuk boek over dolfijnentraining op Curaçao en er zit een spanningselement in, als het broertje van de hoofdpersoon verdwenen is. De dolfijnen komen natuurlijk steeds terug in het verhaal. Zo leef je mee met de hoofdpersonen, maar ook met de mooie zeedieren die in het boek voorkomen. We kruipen de eerstvolgende middag dat Dunya geen activiteit heeft, achter de computer en gaan aan de slag. Het formulier van de juf is heel duidelijk en daardoor weten we precies welke informatie we moeten opzoeken over de schrijver en over het boek. Zo achterhalen we met gemak de leeftijd, woonplaats en andere werkzaamheden dan schrijven van de auteur. Ook de uitgever, het jaar van uitgave en de illustrator zoeken we op. Lang leve het internet, wat is het toch handig dat je tegenwoordig alles kunt opzoeken wat je wilt weten. Geen uren in de bieb rondhangen, in kaartenbakken snuffelen en knipselkranten doorspitten. Grappig dat de schrijver ook te vinden is op Twitter en dat we al snel contact met hem hebben gelegd. Hij zegt dat alle namen in het boek van bijvoorbeeld de dolfijnen en het vakantiehuisje echt zijn. Ook de Dolphin Acadamy die in het boek voorkomt bestaat op Curaçao. Verder belooft schrijver Niels Rood @nielsr, maar ook @bibliotheek op Twitter, dat ze gaan duimen. Ik vind het bijna nog spannender dan Dunya.

Ontladen

Maar natuurlijk ging het goed. De juf bevestigt dat. Dunya moet duidelijk even haar energie kwijt, even ontladen. Ze blijft maar vertellen, ook achterop de fiets, terwijl ik haar nauwelijks kan verstaan. “Weet je wat ik vooral goed vond aan mijn boekbespreking?” Dunya ratelt nog steeds door als we thuis zijn. “Dat je het heel goed voorbereid had, dat je een leuk boek gekozen had, dat het over dolfijnen gaat, dat je er veel over kon vertellen” som ik op. “Ja, ook” zegt ze. “Maar het allerbeste is dat ik met mooie intonatie kon voorlezen” antwoordt ze. Dat was één van de tops die ze kreeg van kinderen uit de klas. Een tip van een ander klasgenootje was dat ze harder moest voorlezen. “Echt stom zeg! Ik las hartstikke hard!” zegt Dunya verontwaardigd. Tja, niet alle tips zijn welkom, maar je moet ze incasseren en dan kijken of je er iets aan hebt. “Kwamen er ook vragen uit de klas?” vraag ik. Dunya knikt. “Iemand vroeg hoe oud Teresa en Kayena zijn” zegt ze. “Maar dat wist ik niet meer...” Ik vraag of ze dat ook heeft gezegd en ze knikt. “Prima. Je mag best wat vergeten hoor.” Wel wil ze het antwoord nog opzoeken, want volgens haar staat het wel in het boek dus ze wil het antwoord kunnen geven. Ze haalt opgelucht adem. Ook was er een tip om wat meer naar de klas te kijken. “Goeie tip” gok ik en ze knikt weer.

Intonatie

“Er waren héél veel tops!” zegt Dunya. “Goede intonatie, ik kon moeilijke woorden goed uitspreken en ze vonden het heel leuk. En toen ik aan de klas vroeg wie het boek wilde lezen, staken ze bijna allemaal hun vinger op! De juf wil het ook gaan lezen!” lacht ze. Ze glimt van trots. Ik ook, al heb ik geen spiegel bij de hand. “Dat komt door jou hoor! Het is een leuk boek, maar dat weten ze doordat jij er zo enthousiast over hebt verteld!” benadruk ik. En door al dat lezen van de laatste tijd, is haar Avi omhoog geschoten. En het leesplezier is terug. Ze is al naar de bieb geweest om twee andere boeken van Niels Rood over dolfijnen te lenen. Ik hoop dat ze daar met net zoveel plezier in gaat lezen als S.O.S. Dolfijnen. Tot slot maken we eenmaal terug op school na de lunch, nog een foto van het boek met juf Melanie erbij. Want dit succes is natuurlijk ook mede aan de juf te danken!

Sinds kort kun je ook terecht op de vind ik leuk pagina voor mijn blogs. Daar vind je de link naar al mijn blogs en zo blijf je altijd op de hoogte als er een nieuwe blog van mij online staat op Mamaplaats.