Soms wil ik je in een doosje stoppen ter bescherming...

Hebben jullie dat ook dat het je soms kunt benauwen wanneer je eraan denkt wat je kind allemaal kan overkomen. Nou ik heb dat dus wel!

Ik heb in mijn leven e.a. meegemaakt, zoals iedereen natuurlijk. En dan hoop ik zo dat B. dat allemaal bespaard blijft. Maar wanneer ik dan langer nadenk, dan bedenk ik me ook dat dat me gebracht heeft waar ik nu ben.

Om een voorbeeld te noemen; een kleine maand geleden ging ik met B. zwemmen. Hij stond naast me bij de auto op de parkeerplaats en ineens was hij ervandoor, al lachend omdat hij natuurlijk het hele leven als een spel ziet. Ik zie een auto aankomen rijden richting B. Deze auto reed veel te hard over de parkeerplaats heen en ik besefte me, dat hoe hard ik ook zou rennen ik nooit meer op tijd bij B. kon zijn.

Wat er dan allemaal door je heen gaat......Ik dacht echt dat dat het laatste moment was dat ik de prachtige lach van B. hoorde en dat hij uit mijn leven weggerukt zou worden door die auto. Dus ik gilde zo hard en vol angst dat B. plotseling stil stond en begon te huilen. En net op dat moment reed de auto voorbij en had hij B. dus niet geraakt. Ik was zo geschrokken dat ik met mijn hele lichaam stond te trillen, ik pakte B. op troostte hem (en ondertussen mezelf) en we gingen gezellig samen zwemmen. Dat hadden we weer overleefd....pfff!

En als ik me dan bedenk dat dat niet het ergste is wat ik ooit mee zal maken met B. dan krijg ik het soms echt spaansbenauwd. Ik weet dat hij zich moet ontwikkelen en dat vallen en pijn daarbij horen. Dat hij daar een volwassen en zelfstandige prachtige man van gaat worden. Maar gelukkig gaat dat in hele kleine stapjes die beginnen met buikkrampjes en wat snot in de neus ;). Moeder moeten zich ook ontwikkelen namelijk....