Sintermama

Het duurt misschien nog eventjes, maar ik ben er al wel weer mee bezig: Sinterklaas.

Niet omdat ik niet weet wat voor kado’s ik voor de kinderen wil kopen, niet omdat ik me afvraag waar ik de goedkoopste Sint en Piet kan inhuren, niet omdat ik de eerste pepernoten weken geleden al in de winkel zag liggen, maar wel omdat ik mijn kinderen vertel dat de beste manniet echt is. Zo hebben wij dat van begin af aan gedaan.

De reden is heel simpel: wij vonden het niet nodig om over zoiets “onbelangrijks” als Sinterklaas te jokken (echt liegen kun je het ook weer niet noemen) tegen onze kinderen. Daarnaast kan ik me nog heel goed herinneren dat ik erachter kwam als kind en hoe bedonderd ik me toen voelde. Begrijp me niet verkeerd, wij vieren wel Sinterklaas, maar als onze kinderen vragen stellen over de echtheid van dit alles, zijn we heel open en eerlijk. De kinderen krijgen dus gewoon kado’s, ze eten lekker pepernoten, gaan ook naar het schoolfeest van Sinterklaas. En het grappige is, dat als zo’n verklede meneer de school in loopt, dan is het allemaal toch wel heel echt en daar doe ik niet moeilijk over. Ik ga dan heus niet roepen “Onthoudt dat hij nep is he jongens!” Dan praat ik er een beetje omheen.

Maar als ze vragen van wie ze de kado’s krijgen, of hoe het kan dat hij al zo oud is, of hoe hij alle kinderen in 1 nacht kado’s kan geven, of hoe hij aan zoveel geld komt voor de kado’s, of ... of ... of ... Nou ja, je snapt het wel, dan draai ik er niet omheen, dan vertel ik ze hoe het zit.

Ik begrijp heel goed dat dat voor sommige mensen lastig is, want misschien vertelt mijn kind wel aan hun kind hoe het zit, terwijl ze dat nog niet willen. Ik begrijp dat en ik probeer me daarop aan te passen. Ik vertel mijn kinderen dat andere kinderen niet weten dat hij een verklede man is en dat ze misschien wel verdrietig worden als je ze dat vertelt, dus dat we een volwassen geheimpje hebben. Ik vertel de juffen op school dat mijn kinderen weten hoe het in elkaar zit, zodat ze kunnen ingrijpen als dat nodig is. En hoewel ik heel graag Sinterklaas zou vieren met mijn familie, was mijn zus bang dat haar zoon te vroeg ingelicht zou worden door mijn kinderen en dus stellen we het vieren van Sinterklaas met de familie nog maar even uit.

Wat ik wel vervelend vind, is als mensen me proberen wijs te maken dat ik mijn kinderen iets afneem door ze dit te vertellen. Hun argumenten daarbij zijn dat het traditie is en dat ik het magische van het Sinterklaasfeest van ze afpak. Ten eerste hebben kinderen geen enkel besef van traditie, wat kan hun het schelen dat Sinterklaas al jaren wordt gevierd? Ten tweede kunnen kinderen ook heel goed genieten van feestjes met verklede mensen, denk carnaval, denk verjaardagsfeestjes, denk paashaas, denk kerstman. Ten derde, en dit is een hele belangrijke: ze krijgen kadootjes! En laten we eerlijk zijn: voor de meeste kinderen is dat toch het belangrijkste.

Dus ook dit jaar vertel ik onze kinderen de waarheid over Sinterklaas en hoop ik dat ze het voor zich kunnen houden.