Sint Maarten: een feest voor alle kinderen!

“Sintemaarten Mik Mak, mijn moeder is een dikzak.....” 

Het is weer elf november en op school hebben de kinderen tot en met groep vier lampions geknutseld. Dunya krijgt geen genoeg van dit liedje en kan het niet laten om bij deze zin steeds even naar mij te lachen. Ik zucht, alsof ik dat zelf niet weet. Moet je daar nou iedereen op attent maken? Maar Dunya geniet en daar gaat het om. Met een hele groep kinderen van school gaan we, net als vorig jaar, Sint Maarten lopen.

Dank je wel!

“Denk erom: als je iets krijgt zeg je dank je wel!” heb ik van te voren tegen Dunya gezegd. “Even oefenen. Jij gaat naar de gang, klopt aan, zingt een liedje en dan krijg je iets lekkers van mij”. Dunya doet braaf wat ik zeg, zingt haar liedje, krijgt een kitkat en bedankt keurig. Vlak voor ze aanbellen bij het eerste huis spreek ik de groep nog eens toe. “Jullie zeggen netjes dank je wel als je iets krijgt! Niet vergeten hoor!” Een andere moeder valt me bij: “Hebben jullie gehoord wat Henrike zei?”Natuurlijk zijn we de rest van de avond bij elk huis aan het roepen: “Heb je dank je wel gezegd?” O ja, dat is ook zo. Dan volgt er een canon van dank je wel en vervolgens gaan ze naar het volgende huis. Daar herhaalt het ritueel zich weer. Om de beurt herinneren de moeders de kinderen aan het bedankje. We vormen een goed team. Ook stimuleren we de kinderen om af en toe een ander liedje te zingen. Dunya neemt de leiding. “Je hoort haar er wel bovenuit” lacht de moeder van een vriendinnetje. Bang is ze zeker niet, als ze zich veilig voelt tussen haar vrienden.

Suikerfeest

Vorig jaar was er in Amsterdam een incident. Op internet las ik dat iemand de Marokkaanse kinderen geen snoep had gegeven, omdat Sint Maarten een Nederlands feest is. De wijkagent moest er aan te pas komen om de rust te herstellen. De reacties logen er niet om. Veel mensen steunden de dame. “Alsof wij ooit iets krijgen als zij Suikerfeest vieren!” Ik frons mijn wenkbrauwen als ik dit lees. Mijn ervaringen zijn anders. Ook op internet wordt daar weer op gereageerd door mensen die andere ervaringen hebben. Ik lees alles met verbazing. Wat een frustratie klinkt erin door. En waarom? Ik vertel het aan Dunya. “Dat is niet eerlijk!” zegt ze. Ze is even stil. “Dus als wij bij die mevrouw waren geweest zou alleen ik snoep krijgen?” vraagt ze dan. Daar had ik nog niet eens aan gedacht. Ik zie het groepje kinderen weer voor me. Inderdaad, de andere kinderen waren allemaal van Marokkaanse afkomst. Grappig dat we daar totaal niet bij stilstaan als we samen zijn. Waarom zouden we ook? “Die mevrouw zegt dat Sint Maarten alleen voor Nederlandse kinderen is” vertel ik verder. Dunya schudt haar hoofd. “Dat is niet waar! Sint Maarten is een feest voor alle kinderen!” Ik ben erg blij dat ze het zo ervaart. In de zomervakantie kwam ze terug van kamp met de mededeling dat een ander meisje had gezegd dat ze niet met Marokkanen moet praten omdat Marokkanen slecht zijn. Dan moet ik echt even tot drie tellen. “Wat vind jij?” vroeg ik. Daar hoeft ze niet over na te denken. “Ik vind van niet, want mijn vriendinnen zijn ook Marokkaans en die zijn niet slecht!” Ik adem weer rustig uit. Dunya maakt gelukkig haar eigen keuzes en die bevallen me tot nu toe wel goed. Bovendien, wie is er dan wel of niet Nederlands? Zelfs Dunya is maar half Nederlands. En de Marokkaanse kinderen zijn allemaal hier geboren en hebben tijdens de vakantie moeite om zich aan te passen in Marokko.

Sinterklaasjournaal

In korte tijd halen de kinderen heel wat snoep op. Spekkies, marsjes, lolly's, smarties en zelfs kleingeld. Dunya is er helemaal ondersteboven van. “We kregen zelfs een cent!” zegt ze de volgende dag tegen de juf. De kinderen worden natuurlijk behoorlijk wild. Er wordt gekibbeld over wie er mag aanbellen, er wordt af en toe wat geduwd. Ze gaan ook steeds harder zingen. De juf in mij ontwaakt als ik zeg dat ze natuurlijk heel goed zingen, maar dat ze ook mooi moeten zingen. Dus niet schreeuwen. Gewoon netjes zingen zoals ze dat op school ook doen. Het helpt een beetje, voor even. Een moeder naast me zucht: “Wat zijn ze wild! Ik ben blij als Sint Maarten voorbij is!” Ik schiet in de lach. “En dan ga je straks met je vier kinderen sinterklaasjournaal kijken en zaterdag hun schoen zetten en sinterklaasliedjes zingen. Daar worden ze vast heel rustig van....” Ze lacht mee. “Sint Maarten is het begin van een periode waarin de kinderen steeds ietsje drukker worden, tot aan de kerst!” wrijf ik het er nog even in.

Geen lolly's

Onderweg naar huis lopen we langs de tandarts waar iemand met een schaal snoep staat te wachten. Dunya krijgt een lolly aangeboden. Onvoorstelbaar van een tandartsenpraktijk. “Ik mag geen lolly's” zegt Dunya. “Superslecht voor haar tanden” leg ik uit. Thuisgekomen wordt de zak met snoep ergens neergelegd. Dunya kijkt er, net als vorig jaar, niet meer naar om. Het lopen is gezellig en een belevenis. Snoep is lekker, maar het is meer het idee dat ze iets krijgt dan dat ze er op zit te wachten. De lolly's en zuurstokken levert ze bij mij in en krijgt ze vijftig cent voor. Sint Maarten is voorbij, snel het Sinterklaasjournaal aan en kijken hoe het gaat met de Pieten. Druk, wild, maar ook een super gezellige tijd. Ik zou het echt niet willen missen!