Snap
  • Kind
  • Gezond

Schreeuwen als een viswijf!

Voordat ik moeder werd had ik vooroordelen over moeders, maar zeg maar gerust oordelen. Zo zou ik nooit worden.

Inmiddels heb ik al heel wat van mijn lijstje met oordelen af kunnen strepen. Ik kan er namelijk ook wat van. Ja ik weet sinds ik moeder ben dat die andere moeders ook uit alle macht probeerden hun kroost in het gareel te houden. Dat je dan, af en toe jezelf niet in het gareel houdt om dat voor elkaar te krijgen zijn excessen, maar ze zijn er. En meestal zijn dat net de momenten dat iedereen meekijkt. 

Zo liepen we vorige week naar huis, Elfa en ik. Ze had haar handje al een aantal keer losgewrikt en rende er dan vandoor. Ze wilde namelijk in elke plas stampen die er op straat lag. Een tik die volgens mij evolutionair zit ingebouwd in het peuterbrein. Ik leerde dan ook al vrij snel dat als het geregend heeft je je kind laarzen aan moet trekken. De fout om schoenen boven laarzen te verkiezen maak je maar één keer. 

Terug naar de plassen en de peuter met de onbedwingbare behoefte om er in te stampen. We liepen de hoek om en Elfa zag een schitterend exemplaar aan de overkant van de straat. Zonder na te denken rukte ze zich los en rende in een paar passen de straat over. Ik moet erbij zeggen dat het een woonwijk betreft waar auto's stapvoets rijden, maar dan nog! Zonder aarzeling kwam het viswijf in mij naar boven: "Elfa, hier komen, nu!". 

Zo geschrokken als ik zelf was van mijn volume en directheid, zo stoïcijns bleef ze me aankijken vanaf de overkant van de straat. Daarna volgde een ondeugende glimlach die overging in een hard lachsalvo. Het bloed dat onder mijn nagels vandaan kwam droop langzaam op straat met de wetenschap dat ik begluurd werd. Want ik wist zeker dat de mensen mij hadden gehoord toen ze in hun woonkamer zaten, slechts gescheiden door een enkele laag glas van de straat. Ik wist ook dat ze even hun billen hadden opgetild van de bank en stiekem door de vitrage hadden gegluurd welk viswijf er zo aan het schreeuwen was op straat. 

Ik voelde me dus gegeneerd en bekeken en ook totaal niet serieus genomen door een peutertje dat me vierkant stond uit te lachen. Zonder aarzelen pakte ik haar op, horizontaal onder de arm en doorstappen maar.

Dag buren: ik ben een af en toe een viswijf. Maar weet dat ik dat ben uit liefde en veiligheid voor mijn kind. 

Fijne avond verder!

8 jaar geleden

Hihi heerlijk! Ik doe mee:)

8 jaar geleden

Niet alleen laatst, bijna dagelijks hahaha :-)

8 jaar geleden

Dankje. En inderdaad, het hoort erbij.

8 jaar geleden

Gelukkig is het herkenbaar. Jij liep laatst ook me een horizontale peuter las ik ;-)