Rode oortjes, eerste deel

Het is alweer een half jaar geleden toen ik een nieuwe baan kreeg waardoor mijn dochtertje naar het kdv moest. Lola was 11 maanden oud en nog nooit ziek geweest. Een paar weken op het kinderdag verblijf en een periode zonder ziekte was voorbij...

Hoesten, koorts, snotteren en huilerig. Was echt super zielig. Als ik thuis was wilde ze alleen maar knuffelen en 's nachts was het krijsen. Wist niet wat ik er mee aan moest. Ze blafte als een hond en was echt zichzelf niet. Arme meid. Ik ben niet zo'n moeder die om ieder wissewasje de dokter belt... (Al moet je geen grappen maken met mijn dochter) maar ik wist me nu geen raad.

Het was vrijdag en moest voor het werk naar Hilversum. Omdat Lola weer een rotnacht had en de ochtend koorts had, besloot ik toch de dokter te bellen. Mijn huisarts was vrij dus ik zou terugbelt worden door een andere huisarts. Omdat ik het te lang vond duren heb ik ook het consultatiebureau gebeld. (Die mij binnen 20 minuten terug belden) toen ik de symptomen van Lola beschreef zei de wijkverpleegkundige dat het wel eens een oor ontsteking kon zijn.

Ondertussen werd ik gebeld door het kdv. Lola bleef maar koorts houden en huilen. Het was beter dat we haar op kwamen halen... Ik kon niet weg en mijn partner stond op het punt om naar zijn werk te gaan. Dus hij kon onze kleine meid nog even ophalen en bracht haar naar mijn ouders. Daar heeft ze geslapen... Heel veel geslapen... Na het werk ben ik direct naar mijn ouders gegaan. In de trein belde de huisarts die mij het advies gaf Lola een paracetemol te geven... En daar kon ik het mee doen...

Bij mijn ouders aangekomen kon ik mijn kleine meid knuffelen. Ik voelde me al schuldig dat ik ging werken en nu ze ziek was voelde ik me dubbel schuldig. Alsof ik haar in de steek liet. Nu was ik er voor haar...

De nacht was weer heftig. Ze hoestte de hele nacht. Gelukkig was ze in de ochtend weer vrolijk. Ik moest nog een boodschap doen en ben ook langs de apotheek gegaan en heb een soort hoestdrank gehaald. Toen ik terug kwam kwam er allemaal spul uit haar ook... (Ik had er nog nooit van gehoord) eigenlijk wilde ik direct de hap bellen maar mijn vriend vond dit niet nodig... Waarschijnlijk mede omdat we weg moesten...

Drie/vier uur later waren we weer thuis. Op zich was Lola vrolijker maar zijn me niet lekker dus besloot toch nog te bellen en konden binnen 1,5 uur terecht bij de HAP. Daar keken ze in haar oortjes... En beide oren ontstoken... Lola kreeg een antibioticakuur voor geschreven...

Liefs,

Nathalie