Pietje Puk en de Sinterklaasintocht

Sinterklaasintocht

“Zaterdag is de Sinterklaasintocht in de speeltuin!” roept Ad me toe. Hij is de spil van de buurt. Op zijn boot kunnen kinderen zich in de zomer melden voor waterfietsen en hij weet alles over activiteiten en gebeurtenissen in de buurt. Ik stop. We kletsen even bij. Dan zeg ik: “Dunya wilde je eigenlijk nog vragen of ze mee mag op de boot.” Ze zou het zelf vragen, maar ik spreek hem nu toch. “Ja natuurlijk!” roept hij. “Dan moet ze van de week even naar de speeltuin gaan. In het beheerdershok zijn pietenpakken. Dan kan ze kijken of ze die past!” Blij fiets ik naar huis. Wat een leuke opstekers de laatste tijd. Het lijkt wel alsof iedereen ineens meewerkt om Dunya wat meer zelfvertrouwen te geven.

Pietje Puk

“Jij wilt pietje worden” lacht de speeltuinmedewerkster. “Ik hoorde het van Ad!” Ik lach. “Wist hij hoe ze heet dan?” Ze schudt haar hoofd. “Hij kwam met een krant aan, waar een foto van haar van vorig jaar met Sinterklaas in stond. Daaronder stond Dunya.” Perfect. Er ligt een pietenpak klaar wat we mee mogen nemen. “Je mag zelf weten of je geschminkt wil worden of....” zegt de medewerkster. “Ja!” zegt Dunya en ze knikt overtuigend. “En hoe wil je geschminkt worden?” vraagt ze. “Als Pietje Puk!” antwoordt Dunya. Voor iemand die het Sinterklaasjournaal niet volgt is dit Pietje totaal onbekend, dus gaan we op zoek naar foto’s. Die zijn niet zo makkelijk te vinden, dus maak ik uiteindelijk een foto met mijn telefoon van een filmpje op internet.

Klaar voor vertrek

Zaterdagochtend vroeg moet Dunya naar de speeltuin. We kleden haar aan en ik spoor haar eigen pietenmuts op. Die bij het pak hoort is te groot en zakt over haar gezicht. Dan heb je ook niks aan de schmink. Ik kijk haar na vanaf het balkon terwijl ze huppelend de hoek omgaat. Grote dochter van me. Om half twaalf ben ik bij de boot, en zie ze nog net vertrekken. Ik ren over de steiger, wat niet heel verstandig is met mijn knieblessure en ook niet vanwege de gladheid op de steiger. Maar aan de overkant zie ik de boot en ik ben even perplex. Ik zie geen Pietje Puk. Hoe kan dat nou? Dan staat er in het kleine bootje erachter een pietje op en begint te zwaaien. Ik haal opgelucht adem terwijl ik enthousiast terugzwaai. Ze is er wel. En ze ziet er prachtig uit!

Leuke reacties

Een half uur te vroeg loop ik naar de speeltuin. Het zal me niet nog eens gebeuren dat ik te laat kom. De brug is verlaten, op een paar wandelaars na, die kijken alsof er iets te zien is op het water. Ik versnel mijn pas. Het bootje met Pietje Puk heeft in de verte al aangelegd en de Pieten rennen mijn richting op. “Hé Pietje Puk” roep ik. Ondertussen stroomt de speeltuin leeg richting het water. Het vlot met Sinterklaas is ook in zicht. Een half uur te vroeg, dat had niemand verwacht. “Bij de vorige plaats had iedereen al pepernoten en ze waren bijna op. Dus daarom gingen we eerder weg” legt Dunya uit. Veel kinderen willen met haar op de foto. Pietje Puk wordt meteen herkend. “Iedereen wil met me knuffelen!” lacht ze. Ze vertelt over de leuke reacties en dat veel kinderen zeiden dat ze heel veel op Pietje Puk lijkt. “Dat is ook de bedoeling” zegt ze dan.

Emoties over zwarte Piet

Als ik met een bekende sta te praten komt ze naar ons toe. “Mag ik iets vertellen?” Ik knik: “Ga je gang!” Ze vertelt over het schminken en dat de andere pietjes allemaal zwart werden. “Opeens stopte er een man op een scooter en die begon te schreeuwen: ‘Waarom zijn ze allemaal zwart?’ Alle kinderen gingen gillen en renden naar binnen!” Ze vertelt hoe bang iedereen was, dat de politie is gekomen, dat ze het verhaal een paar keer opnieuw hebben verteld. Dat hij eigenlijk het feest heeft verpest. Ik schud mijn hoofd. Abnormaal dat mensen zich zo gedragen. Te triest voor woorden. Ik heb zeker begrip voor de emoties die spelen bij mensen die zich gediscrimineerd voelen door het fenomeen zwarte piet. Maar dat reageer je toch niet af op kinderen? “Trouwens...hoezo allemaal? Jij bent helemaal niet zwart, dus niet iedereen!” Wij moeders praten er nog even over door. Dat we begrijpen dat mensen moeite hebben met zwarte Piet. “Voor mij maakt het niet uit, zwart of wit of wat voor kleur dan ook. Maar als mensen er moeite mee hebben, als het mensen kwetst, dan moeten we daarover praten. Maar een volwassen gesprek is niet mogelijk, van beide kanten niet!” zeg ik. “Alle mensen zeggen hetzelfde als jij. Dat je het begrijpt. Maar wij waren echt bang!” zegt Dunya. “Ho, wacht! Ik heb gezegd dat ik niet begrijp dat iemand tegen kinderen gaat schreeuwen omdat ze zwart geschminkt zijn!” protesteer ik. “Ik begrijp heel goed dat je bang was!” Ik ben er een voorstander van om Pieten anders te schminken. Het lijkt mij juist leuk om een intocht te hebben met verschillende soorten pieten. Het is iets om over na te denken, om over te praten, om het geleidelijk aan te veranderen. Maar wel op een volwassen manier.

Waar is het paard van Sinterklaas

Gelukkig verloopt het feest verder zonder incidenten. Het is minder druk dan andere jaren, maar er is ook weinig reclame gemaakt. We lopen mee naar de bibliotheek, waar Sinterklaas nog voorleest en wij even bij kunnen kletsen. Als de Sint weer vertrekt zie ik Dunya niet meer. Ze zal wel in de speeltuin zijn dus ik ga boodschappen doen. Op de terugweg zie ik Pietje Puk in de speeltuin en ze loopt met me mee. Onderweg naar huis belt ze bij een buurvrouw aan en meldt zich als Pietje Puk. Ik loop lachend door. Er staat thuis een berg afwas te wachten en ik wil eten koken. “Heel even” belooft ze. “Prima, maar daar ga ik voor de zekerheid niet op wachten!” Een uur later komt ze vrolijk thuis en gaat de film “Waar is het paard van Sinterklaas” kijken. Dunya heeft weer enorm genoten van deze dag en wil volgende week even zeggen dat ze volgend jaar weer mee mag doen. Want je kunt zulke dingen niet vroeg genoeg regelen.

Wil je mijn blogs blijven volgen? Als je mijn Facebookpagina leuk vindt, ben je altijd op de hoogte van al mijn nieuwste blogs.