Picknicken in de pauze

Picknicken

Het is prachtig weer, de zon schijnt en er is niks te merken van de regen die voorspeld is. We gaan picknicken. Ik heb het een tijdje geleden al afgesproken met Dunya en Dolly, de twee bff’s, dat we een keer gaan picknicken in plaats van overblijven op school. Nu Dunya nog maar één dag overblijft en ik Dunya drie keer per week heen en weer breng tussen de middag, is het wel leuk om er af en toe iets bijzonders van te maken. Dus stel ik voor dat we een keer gaan picknicken in het plantsoen aan de overkant. Als Dunya ontdekt dat er maar één picknicktafel staat, wil ze naar het park. Daar staan genoeg picknicktafels. Dat is misschien ook wel beter, rustiger sowieso. Goed idee dus. We vragen Dolly mee en ik maak wel wat hapjes.

Somber weer

De hele week is het wat somber weer en ik zeg dat picknicken niet lukt, maar Dolly kan gewoon bij ons thuis eten. Daar ben ik een beetje op voorbereid. Dus wat broodjes in huis gehaald voor in de oven. Maar op vrijdag is het stralend weer en te warm voor een jas. Dus besluit ik toch snel wat hapjes te maken en fruit te kopen zodat we naar het park kunnen. De meiden zijn enthousiast. Dolly op Dunya’s fiets en Dunya bij mij achterop. Dat gaat prima. Vader heeft school gebeld om te zeggen dat Dolly met ons mee mag en niet op school eet, dus dat lijkt ook geregeld.

Spartelvijver

Het is heel rustig in het park. “De Spartelvijver is open!” juicht Dunya. “Heb je mijn badpak meegenomen?” Ik lach. “Natuurlijk niet! We komen picknicken en daarna gaan we terug naar school. We hebben maar een uurtje!” Ik zie het al voor me, tegen de tijd dat ze omgekleed zijn en in het water zitten, moeten ze er weer uit. Nog voordat we aan de picknicktafel zitten staat Dunya met blote voeten in de Spartelvijver. Ze heeft haar legging opgestroopt maar gaat toch iets te ver het water in en komt er drijfnat uit. “Gelukkig zit er een extra legging in je rugtas” denk ik hardop. Maar die is ook nat. Beker heeft gelekt. Pffff...... Dit is echt balen. Dan maar zonder legging. Het is warm genoeg en ze heeft straks toch gym en daarna aikido.

Zonnebrandcreme

Ik zet een fles zonnenbrandcreme op tafel en de meiden gaan elkaar insmeren. Dat zorgt af en toe voor grote hilariteit, waarom begrijp ik niet helemaal, maar dat hoeft ook niet. Het is te merken dat ze elkaar goed kennen en het voelt heel vertrouwd om weer met z’n drietjes op stap te doen. Ik besef meteen dat we dit vaker moeten doen. De wraps met kipfilet gaan er bij Dolly goed in en de wraps met zalm eten Dunya en ik met smaak op. Het fruit laten ze staan. In mijn eentje eet ik het bakje meloen leeg. Heerlijk. De chocoladebroodjes die ik in de broodmachine van de supermarkt in reepjes heb gesneden, gaan bij allebei goed naar binnen. Ik heb een fles aangemaakte limonade meegenomen en die gaat bijna leeg. De koffiebroodjes eten de meiden ook graag. Ik vraag of ze dit een geslaagde picknick vinden en wat ik de volgende keer mee moet nemen. Ze vinden dit eigenlijk prima. Hebben genoeg gegeten. “Zeker weten?” vraag ik dan. “Straks zitten jullie bij de presentatie van het project en hoor ik jullie buikjes knorren!” Ze liggen in een deuk. Nee, dat komt wel goed.

Volgend schooljaar

Tijdens het eten hebben de meiden de grootste lol. Ze halen herinneringen op aan vroeger, aan een meester van toen die altijd grapjes maakte. Aan kinderen die bij hen in de klas zaten en die weg zijn gegaan. Ze praten over de klas van nu. Ze zijn nog niet bezig met volgend schooljaar. Dan gaan ze weer uit elkaar. Dolly naar groep zeven, Dunya naar groep zes. Misschien gaat Dolly naar een andere school, dat komt ook van tijd tot tijd ter sprake. Ik begin er maar niet over. Even de sfeer van dit moment vasthouden.

Overblijf

Uitgelaten komen we weer op school aan. Daar wacht een beetje een koude douche. Aan alle kanten wordt Dolly terecht gewezen dat de overblijf niet wist waar ze was. “Vader heeft naar school gebeld en het doorgegeven” zeg ik dan. “Maar ik heb geen briefje gehad van de administratie!” zegt de overblijfjuf. “Dat is dan een foutje van de school intern en niet van Dolly” antwoord ik. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik het voor Dolly op moet nemen, alsof ik haar nog steeds moet beschermen. Een paar jaar geleden was ze dagelijks bij ons. Ze woonde toen in een opvanghuis, maar nu zijn haar vader en moeder gewoon in Nederland en zijn ze als gezin compleet. Maar in die tijd ontfermden we ons over haar. Dat vonden we fijn om te doen, maar een kind dat kwetsbaar is, sluiten we al snel in ons hart. En nu, na al die jaren, blijft dat mechanisme bestaan. Om mezelf te beschermen en escalatie te voorkomen, doe ik een stapje terug en besluit ik de klas uit te gaan. Niet voordat ik tegen Dolly heb gezegd dat dit echt niet haar verantwoordelijkheid is. De volgende keer maar anders oplossen. Dit gaat eigenlijk nergens over.

Geheime vriendschap

Als ik Dunya ophaal van Aikido zegt ze dat ze vriendschap heeft gesloten met een klasgenootje waarmee ze nogal eens in de clinch ligt. “Een geheime vriendschap” zegt Dunya. “Hoezo geheim?” vraag ik verbaasd. “Omdat het geheim is voor onze moeders, maar ja, jij weet het al” vertelt ze. “Maar waarom is het dan eigenlijk geheim voor mij?” dring ik aan. “Tja, die moeders, die hebben steeds ruzie” verklaart ze. “Helemaal niet!” zeg ik verontwaardigd. “Je weet heel goed hoe het zit. Ik heb geen ruzie met andere moeders. Als moeder een probleem heeft met mij of met jou moet ze naar school gaan en niet naar jou. Dat is het enige. Ik ga nooit zeggen dat je met sommige kinderen niet om mag gaan!” Ze lijkt verbaasd, maar zegt dan dat het voor haar vriendin wel geldt. Die mag niet met Dunya omgaan. “Wel, dat zoeken ze maar thuis uit” zeg ik laconiek. Daar hoeven wij ons niet mee bezig te houden. Als jullie vriendinnen zijn vind ik dat leuk, want dat is beter dan dat geruzie.” Ze is gerustgesteld. Ik laat haar vrij en ik ga geen negatieve dingen over haar vriendinnetjes zeggen. Gelukkig heeft ze het meteen opengegooid en kon ik dit idee wegnemen. We zullen zien hoelang dit duurt, maar daar ga ik me niet in mengen.

Verjaardagsfeestje

Binnenkort gaan we weer picknicken. Het was zo simpel te regelen en zo gezellig. Ook hebben we het verjaardagsfeestje van Dunya alvast besproken. Een datum geprikt en alvast afspraken gemaakt. Vorig jaar liep het niet zo goed en voelde Dunya zich buitengesloten op haar eigen feestje. Dit jaar maken we duidelijke afspraken en ga ik me wat meer op de voorgrond opstellen. Hopelijk is het niet zo heet als vorig jaar, want dat vind ik echt niet fijn. Maar de kinderen vermaken zich dan wel in het water van de Spartelvijver. “Misschien in de zomervakantie picknicken” zegt Dunya. “Ik hoop dat het voor die tijd nog een keer mooi weer wordt!” lach ik. Zo houden we de oude vriendschap toch levend. Het leek een beetje weggezakt, maar omdat ze elkaar toch steeds opzoeken, besloot ik er iets mee te doen. Dit pakte heel goed uit, dus voor herhaling vatbaar!