Peuterpubertijd deel 2

na de middag tuk was mevrouw even vrolijk. Mama kreeg zelfs een paar puffs van Ella's kitchen. Het was op. En Ilse zetten het op een huilen het zakje was leeg. Drama natuurlijk. Het bakje werd op de grond gegooit. Ze keek nog even naar haar reflectie in het raam of ze wel goed aan het huilen was... zonder tranen natuurlijk. Ik ben maar een wat langere wandeling samen met haar en de hond gaan maken zodat ze nog wat kon uit rusten. 

Thuis weer aangekomen was ze even vrolijk. Maar al snel was ze de katten aan het pijnigen. Shadow moest het ontgelden ze trok ruw aan zijnnoor en probeerde hem weg te slepen. Ik heb haar opgepakt en even op de bank toe gesproken dat dat niet mag. Ze begon heel hard te huilen en sloeg me. Ik schork er van en verloor echt bijna mijn gedult. Ik heb haar gelijk op de mat gezet in de keuken met de boodschap: " slaan doen we niet dat doet zeer, je koelt hier maar even af" na een minuutje zat ze nog netjes op de mat. Drama modus en alles. Op gepakt dikke knuffel en nog een keer verteld slaan is niet lief en mag niet. Ze was nog helemaal overstuur. Ik vroeg aan der wil je even slapen. En ja dat wilde ze. Heb der met kleren en al op bed gelegt. Maar slapen ho maar. Mama mama uis uis. Oke dan maar niet maar owee als ik haar op de grond neer zette of even naar de wc ga. Ze was zo boos dat ze gooide met wat boekjes. 

Bij het avond eten kreeg ze hartige taart wat ze normaal erg lekker vind. Dit keer dus niet. Er belande veel op de grond tot ergenis van mij maar 2 katjes en een hond die dit totaal niet erg vonden. Mevrouw zag der bakje yoghurt staan en denk je dan dat je er nog een hap in krijgt. Nee echt niet. Ik wil geen strijd maken van het eten maar ze moet wel wat eten en niet alleen de yoghurt.  Al huilend keek ze een paar keer in het raam. Soms vergat ze even dat ze boos was en danste even vrolijk om tekijken hoe leuk dat wel niet was jezelf zien in het raam... na overtuigen dat ze toch echt eerst moest eten en dan pas het toetje kreeg, was het eten inmiddels al koud. Eindelijk at ze een paar hapjes. En dronk goed. Uiteindelijk al huilend de laatste twee happen opgegeten. En de yoghurt al lachend zingend opgegeten. Soms kan ik der wep achter het behang plakken... echt! 

Er na nog even knuffelen en hup naar bed. Mevrouw heeft de laatste tijd dat ze gaat staan met uitkleden en zowat in me klimt, omdat ik haar moet optillen. Dit is niet bepaald handig om haar dan om te kleden naar haar pjama.uit eindelijk bleef zw huilend zitten en kon ik haar omkleden. Tanden poetsen wil ze dus ook niet meer. Lippen stijf op elkaar dacht je dat je er een tandenborstel tussen krijgt. No way! Na haar een extra tandenborstel en de tube tandpasta te geve  mocht ik poetsen. Daarna mag ze altijd zelf poetsen. Schone luier, pjama broek en slaapzak aan en hup in bed. RUST.... 

Elke dag opnieuw zelf willen eten zelf de trap op en af willen. Helpen is drama schoppen. Als ik nee zeg wordt ze boos....

Dit is nu vandaag. Maar dit wordt nu steeds erger elke keer zodra ze der zin jiet krijgt is het een drama huilen, en daarbij nu dus ook slaan  en de dieren pesten. Echt ik moet soms tot 100 tellen wil ik kijn kalmte en gedult bewaren. Ze lijkt nu echt al een peuterpuber maar is nog maar 15 maanden dit belooft wat voor straks. Hoop nu zo dat ik consequent en duidelijk kan blijven met haar en niet mijn gedult verlies. Een ding weet ik wel het is zo vermoeiend.