Peuterpubertijd

Je kind is circa twee jaar oud. Plotseling ontdekt het zijn of haar eigen willetje. Het meest gehoorde (ant)woord is ‘nee’ of andere variaties: ‘Dat wil ik niet’ ‘Dat lust ik niet’ Dan weet je: mijn kind is geen baby of dreumes meer, maar ik leef onder één dak met een heuse peuterpuber.

Voordat ik het zelf meemaakte dacht ik altijd dat het zo’n modewoord was: peuterpuber. Inmiddels heb ik ervaren dat een driftbui van een tweejarige net zo heftig kan zijn als bij een puber van zeventien.

Het begon met ’s nachts steeds vaker opstaan. Steeds smoesjes verzinnen waarom er niet verder geslapen kon worden. Het verzoek om in het bed van papa en mama verder te mogen slapen, enzovoorts. Daarna werd er ook overdag steeds meer uitgetest hoe ver er gegaan kon worden: broodkorstjes werden ineens niet meer opgegeten, groenten waren vies en bij ieder voorstel dat je deed was het antwoord: ‘Dat wil ik niet’.

Vanaf deze leeftijd begint ook het echte disciplineren. Het moeilijke is: Hoe straf je? Negeer je slecht gedragen en stimuleer je het positieve? Zet je je kind in de hoek of op de gang? Wat doe je als je kind een fikse driftbui heeft?

Wat zijn jullie ervaringen?