Pesten omzetten in vriendschap. Een mooie prestatie!

“Wat heb je dat goed gedaan!” complimenteer ik haar. Ze gaat verder. “We hebben op de website van de Anti Pest Club een filmpje gekeken over cyberpesten. Dat gemene berichtjes sturen net zo erg is en net zoveel pijn doet als een bloedneus slaan!" En de juf vroeg: Wie pest er? En toen waren er kinderen die hun vinger opstoken. Ook de kinderen die mij gepest hebben vroeger en ik ben blij dat ze zo eerlijk zijn!” Sterker nog: ze heeft vriendschap gesloten met kinderen die haar gepest hebben. Ik vind dat ongelooflijk knap. Ze kan er ook in blijven hangen. Het gevoel dat iemand je iets aangedaan heeft is natuurlijk niet zomaar verdwenen. Ik ben daarom ook heel trots op Dunya dat zij er overheen gestapt is en nu met veel plezier met ze kan spelen. “Eindelijk zijn we vriendinnen” zucht Dunya. “Dat heb je zelf gedaan hoor! Heel knap van je dat het je gelukt is om vriendschap te sluiten met ze” zeg ik.

Polsbandjes zijn op

 De volgende ochtend vraagt een juf bij de deur of ze nog polsbandjes heeft voor groep 7/8, want die willen ook graag lid worden van de Anti Pest Club. “Ik heb niet genoeg meer” legt Dunya uit. “Groep 7/8 kan ze toch ook bestellen op de site?” vraag ik. Ze schudt haar hoofd. “Ze zijn allemaal op!” En als ik naar de website surf zie ik dat er inderdaad staat dat ze niet meer te bestellen zijn. Haar eigen juf zegt dat ze een mail wil sturen met de vraag of ze nog polsbandjes voor de hele school kan krijgen. Het valt te proberen, maar ik denk echt dat ze op zijn. Volgend jaar beter. Maar mocht het wel lukken is dat natuurlijk prachtig. De hele school één grote Anti Pest Club. Daar kun je als school toch alleen maar van dromen?

De beste juf van de school

Ze is heel blij dat het zo goed gegaan is en dat de juf er ook in mee ging. "Pesten stopt niet als het voorbij is, want het blijft altijd bij je. Je vergeet het nooit meer!" zeg ik  Dunya knikt. "Dat zei de juf ook!" Ik ben onder de indruk. “Wat heb je een goede juf hè?” zeg ik. “Ze bespreekt het echt met de klas en doet het niet even tussendoor. Je kunt wel zeggen dat het niet mag, maar dat weten alle kinderen wel. Maar door aandacht te geven aan de gevolgen en er zo met de klas over te praten zal pesten ook minder snel gebeuren!” Vorig jaar is het niet gelukt om het in de klas onder de aandacht te brengen, maar nieuwe juf, nieuwe kansen en dat pakt goed uit. “Ik denk dat ik misschien wel de beste juf van de school heb” zegt Dunya als we thuis de trap op lopen. “Daar ben ik heel blij om!” Ik haal opgelucht adem. Iedere juf heeft natuurlijk haar kwaliteiten, maar ik denk dat ze met deze juf heel ver kan komen als het eenmaal lekker loopt. Ze kan met de juf botsen, maar als diezelfde juf daar positieve ervaringen tegenover zet, dan kan Dunya dit handelen.

Tijd draait alles om

"Pesten is terreur" zei iemand een keer. Maar er zijn ook mensen die zeggen dat het erbij hoort. Dat kinderen nou eenmaal pesten en dat ze daar maar mee moeten leren omgaan. Er zijn zelfs mensen die denken dat kinderen daar sterker door worden. Ik werd er niet sterker van. Ik werd een bang vogeltje. Dunya ook, maar die herstelde zich en besloot er alles aan te doen om het pesten om te zetten in vriendschap. Het heeft lang geduurd, maar het is gelukt. Dunya had het verhaal over de polsbandjes niet voorbereid, maar had het dus goed in haar hoofd zitten allemaal. Hartstikke goed. En het werkt dus blijkbaar, want met haar enthousiasme steekt ze weer andere kinderen aan. Ik had vroeger zo moeten zijn als Dunya. Zij komt wel voor zichzelf op en laat het er niet bij zitten. Ze zet ook de ontzettend nare ervaringen van het pesten (ja dat gebeurde echt!) om in iets positiefs en introduceert anderhalf jaar later de Anti Pest Club, en de hele klas wordt lid. Ik krijg, als supergevoelige moeder, natuurlijk meteen tranen in mijn ogen als ik er bij stil sta hoe goed ze hiermee om gaat. Het is ook een manier van verwerken en dat doet ze zo goed. Ik ben gewoon heel trots op haar.