Paascruise in de haven

Code geel

“Opschieten!” roep ik ongeduldig. Hoe vaak ik dat woord roep? Ik heb geen idee. Het ergste is dat het niks helpt. Buiten adem van het harde fietsen en de wind komen we bij de pont aan. Die kunnen we nog net uitzwaaien. Hoe hard Dunya ook roept: “Wacht! Kom terug!”, het helpt niks. Hoe komen we nu in vredesnaam op tijd bij de Pannenkoekenboot? Ik kijk op het bord met de vertrektijden. Op de site van het vervoersbedrijf werd er vanuit gegaan dat het een gewone maandag was, maar de pont houdt de regeling voor zon- en feestdagen aan. Dus vertrok ie vijf minuten eerder dan ik dacht. Gelukkig komt er over zestien minuten weer een pont, die geen tussenstop maakt. Dat moeten we dus kunnen halen. Ze heeft van papa op de Zwarte Markt vleugels gekregen die ze om heeft. Ik vind het niet verstandig, het waait zo hard en ik ben bang dat ze zo wegvliegt. Ik hou haar dan maar stevig vast. Vlak voor vertrek heb ik nog op Facebook gekeken, of er bijzonderheden waren bij de Pannenkoekenboot. Als er code geel wordt afgegeven voor de weg, wat betekent dat dan voor op het water? Maar er staat niks op de site.

Harde wind

De harde wind is op de heenweg in ons voordeel, waardoor we er nog iets eerder zijn dan verwacht. Dunya rent naar de Pannenkoekenboot, terwijl ik mijn fiets parkeer. Ze gaat even melden dat we er zijn, maar dat we met twee in plaats van drie personen komen. Niks aan te doen, ziek is ziek. Als ik aan kom lopen bij de boot rent Dunya me tegemoet. Haar gezicht staat op storm. Net als buiten. “Hij gaat niet varen!” roept ze verontwaardigd. Ik denk even dat ik me vergist heb, maar het is echt tweede Paasdag en ik heb gewoon geboekt. “Hoezo hij gaat niet varen?” vraag ik aan Dunya. “Vanwege de harde wind!” roept ze boven het lawaai van die wind uit. Oooh, ik snap het. “We gaan niet varen?” vraag ik als ik binnenstap. De kapitein schudt mismoedig zijn hoofd. “Het is niet verantwoord!” zegt hij. “U kunt wel korting krijgen”. Ik kijk hem even niet begrijpend aan. Blijkbaar ben ik vandaag erg traag van begrip. De vaart gaat niet door, dan krijg ik toch gewoon mijn geld terug? Ik kijk om me heen naar mensen die er wel zitten. “We kunnen wel pannenkoeken eten dus” constateer ik in een helder moment. Inderdaad. “Wat wil jij?” vraag ik aan Dunya. Het antwoord weet ik al: “Pannenkoeken eten!” Ze stormt naar binnen, om maar in stijl te blijven.

Onbeperkt

Al snel krijgen we een seintje dat de pannenkoeken klaar staan. Onbeperkt pannenkoeken eten, in twee uur tijd. Wat een feestje. Dat kan natuurlijk makkelijk uit, want hoeveel pannenkoeken krijg je op? Dunya verheugt zich op de salami. Het is een Paascruise, nou ja, veel Paas en weinig cruise, en dan zijn er allerlei andere gerechten te krijgen. Ik kies voor de kipshoarma. Jammer, bijna koud, dat vind ik niet zo lekker. Dunya kiest voor een pannenkoek die ze belegd met salami en hagelslag en nog wat snoepjes. Wat een genot. Maar na een paar happen aarzelt ze. “Eigenlijk vind ik salami met hagelslag toch niet zo lekker....” Dat kan ik me goed voorstellen. Ze haalt de salami eraf en eet de pannenkoek dan toch grotendeels op.

Leve de ballenbak!

Ze kijkt per ongeluk achterom en roept dan: “De ballenbak is open!”. Die ging geruisloos open en ik was blij dat Dunya er met haar rug naar toe zat. Ze propt nog wat naar binnen, neemt nog een slok chocomel en daar gaat ze. Ik zucht. Gezellig zo’n Paascruise. Omdat mijn vriendin ziek werd zag ik dit al een beetje aankomen, maar ik dacht dat ik dan genoeg te zien had onderweg en genoeg afleiding zou hebben. Nu liggen we stil in de haven. Het uitzicht heb ik na een kwartier ook wel gezien en we zijn hier niet voor het eerst. Ik vind het jammer dat ik geen boek meegenomen heb. Af en toe komt Dunya terug om gedag te zeggen en weer wat te eten te halen. Smarties, salami, hagelslag.... “Waar heb je die eitjes vandaan?” vraagt ze gretig als ze op mijn bord kijkt. Ze wacht niet op antwoord en stort zich weer op het buffet.

Dank je wel!

Na twee uur ga ik afrekenen. Dunya bedankt nog voor het redden van haar hoedje de vorige keer. Het hoedje dat een klip is voor in het haar, was ze in de ballenbak verloren. Tranen met tuiten. Ik liet voor de zekerheid mijn kaartje achter. Het moet toch een keer boven water komen, letterlijk en figuurlijk. En inderdaad, een poosje later kreeg ik een telefoontje dat het was gevonden. Een ander kindje had het afgegeven, zo lief! En nu we diezelfde medewerkster weer tegenkomen wil Dunya, na enige druk van mijn kant, toch wel graag dank je wel zeggen. Wat een geluk hebben we toch steeds met verloren voorwerpen. Ik wil er toch niet teveel op gokken, want er komt een dag dat we iets waardevols verliezen en niet meer terugvinden. Daar leren we dan wel mee leven uiteindelijk, maar we moeten het er niet op aan laten komen en toch beter op onze spullen letten.

Donkere wolken

Het leuke is wel dat we goed kunnen zien hoe de storm zich ontwikkelt. We zien boven het water de donkere wolken. Dat is de storm. Die donkere wolken zijn op een gegeven moment verdwenen, de zon breekt door en de golven lijken tot rust te komen. Andere mensen spreken de kapitein aan, die aanwijst waar het staartje van de storm zit. Er komt dus nog meer. En inderdaad, even later begint de boot weer te wiebelen. Het lijkt net alsof we varen. Als ik na afloop even met de kapitein sta te praten, vraag ik of mensen begripvol reageren. Dat blijkt gelukkig wel zo te zijn. Niemand wil dat een kapitein risico's neemt bij zo'n storm. Er zijn wel veel mensen vertrokken, omdat het toch een combinatie is van varen en pannenkoeken. Zonder varen mist er iets, daar ben ik het mee eens. Maar voor Dunya maakt het eigenlijk niet uit. Die vindt varen leuk, maar als de ballenbak open is, doet de rest niet meer ter zake. 

Verrassend uitje

Eenmaal weer op de kade worden we bijna weggeblazen door de wind. Het is net alsof de wind is aangetrokken in vergelijking met de heenweg. De volgende cruise gaat wel door waarschijnlijk, maar ik zal blij zijn als we veilig thuis komen. Zodra we niet meer langs het water fietsen valt het mee met de wind. Het laatste stukje van de supermarkt naar huis wil Dunya lopen. Beter. Ze zat achterop omdat ik al wist dat ze niet vooruit zou komen op haar eigen fiets, maar nu kom ik bijna niet vooruit. Dus fijn dat ze gaat lopen. Er is iets met die Paascruise. Vorig jaar werd Dunya ziek. We zijn wel gegaan, maar ze at niet, was warm en hangerig. Huilde steeds. Maar wat moet je dan? Ik had al betaald. Thuisgekomen getempt en flink koorts. Dit jaar werd de vriendin die mee zou gaan ziek. Een invaller konden we niet vinden. En dan gaan we ook nog eens niet varen vanwege de storm. Volgend jaar gaan we voor de herkansing en dan boek ik gewoon een dag van te voren om zo min mogelijk risico’s te nemen. Het was hoe dan ook weer een verrassend uitje, zoals er vast nog vele zullen volgen.