Over trauma`s, tandjes en de tandarts

Ik zelf heb met mijn 37 jaar nog steeds geen gaatjes en daardoor natuurlijk ook totaal geen angst voor de tandarts of alles wat daarmee te maken heeft. Nou, geloof me: dat is totaal omgeslagen sinds onze twee wildebrassen van meisjes rondlopen. Het begon toen ik hoogzwanger van de jongste was. Ik dacht nog rustig even de keukenkastjes te poetsen toen papa met ons meisje (toen bijna 2,5 jaar oud) overstuur uit de speeltuin kwam. Ze was gevallen en er was een heel stuk van haar voortandje af.

Met mijn hoogoplopende hormonen was ik niet voor rede vatbaar: ik vond het vreselijk. De tandarts kon er niets meer aan doen tot ons meisje last van haar tandje kreeg. Inmiddels was ik net bevallen en zat ik (nog steeds tjokvol met hormonen) met de oudste bij de jeugdtandarts. Mijn meisje had nota bene net haar tandjes (we zijn nogal laat in onze familie) en nu moest haar tandje al getrokken worden! Ik zat met tranen in mijn ogen, terwijl zij zich heel goed hield.

Afgelopen zomer opnieuw een tandentrauma maar deze keer met mijn jongste meisje in de hoofdrol: wij zaten lekker in het zonnetje te genieten op een bankje bij de speeltuin, toen onze kinderen samen met een ander kindje het grindpad op renden. Wij natuurlijk meteen roepen en er achter aan, maar het leed was al geleden: de voortand van de jongste was met meer dan de helft afgebroken. De tandarts kon in dit geval haar tandje weer helemaal mooi maken, dus wij natuurlijk superblij.

Helaas was ook deze blijdschap van korte duur: na een paar maanden werd ons meisje steeds zieker; ze had het over pijn in haar mond, kreeg spontaan een dikke lip en een hele dikke wang. Bij de weekendtandarts schrokken ze zich rot; door die voortand (waar je overigens niets aan zag) was haar mond helemaal ontstoken, zo heftig hadden ze het nog nooit gezien bij een kleintje. Er was geen kaakchirurg beschikbaar (zondag) en dus besloot (de overigens wel hele lieve) tandarts zelf haar tand te trekken. Meisje huilen, mama (stiekem) huilen.

Na een flinke antibioticakuur was ons meisje gelukkig weer de oude (met 1 tandje minder, dat wel). Jammer genoeg lijkt ook haar andere voortand nu iets grijzer te worden (maar het tandvlees ziet er wel goed uit). Hopelijk hoeft er niet nog eentje uit... Zo zonde en ook zielig. Het woord tandarts is inmiddels taboe bij mij en mijn meisjes. Bij de fluorbehandeling wilde de oudste de laatste keer absoluut niet meer mee werken en begon spontaan te kokhalzen. Na ontelbaar veel pogingen lukt het uiteindelijk.

Hopelijk krijgen ze straks allebei mooie nieuwe tandjes en blijven deze wel helemaal heel.

CHEESE!