Over kattenkwaad en loslaten

Gisterenmiddag waren de meiden lekker op het kamertje van de jongste aan het spelen. Bijna altijd spelen ze dan met de poppen / Barbie's of ze gaan zich verkleden, waarna ze  gaan dansen op ( meestal ) K3 muziek. Zoals altijd weerklonk de K3 muziek weer gezellig door het huis en hoorde ik vanaf beneden allemaal vrolijke geluiden van boven komen. Om van te genieten; zoveel plezier!

Toen ging de bel: tot mijn grote verbazing stond er een oudere vrouw uit onze straat voor de deur, die ik overigens niet ken. Ze stond zichtbaar aarzelend en ongemakkelijk naar mij te kijken voordat ze haar verhaal deed: de kinderen stonden op de vensterbank voor het raam te dansen! Ze zag dat ze veel plezier hadden, maar was als de dood dat er iets zou gebeuren; dat bijvoorbeeld het raam niet goed gesloten zou zijn en ze naar beneden zouden vallen. Nadat ik eerst een voorzichtig lachje moest onderdrukken ( ik stond al in standje verdediging naar aanleiding van het begin van haar verhaal...ze zou toch niet gaan klagen over de muziek of het harde gelach en gezang van de kinderen??), bedankte ik haar vriendelijk. Toch aardig dat iemand zoiets even meldt. Stel dat er echt iets zou gebeuren.....

Vervolgens ben ik naar de meiden gegaan om eerst boos te worden en daarna eens haarfijn uit te leggen waarom zoiets levensgevaarlijk is. ( het bleek overigens alleen de oudste te zijn geweest, de jongste probeerde het wel, maar kon er nog net niet bij )

Kinderen; langzaam moet je ze loslaten, maar met al dat kattenkwaad en risico`s die daar aan verbonden zitten valt dat heus niet altijd mee....