Ouders tijdens de studiekeuze...ik snap het!

'Wat gaat de tijd toch hard.' Tja, dat hoor je altijd en het is niet voor niets een cliché. Het klopt wel echt. Ik ben ook zo'n moeder die vindt dat het als de dag van gisteren lijkt dat haar kleintje geboren was. Inmiddels heb ik een schoolgaand kind. Een 4-jarige kleuter. Dat voelt nu al zo groot. Maar ja, ouders om mij heen hebben het over hun middelbare schoolgaande kind. Mijn 'kleine nichtje' die volgens mij toch echt nog maar héél jong zou moeten zijn, zit volop in haar studie en woont op zichzelf. De tijd vliegt. En dat moet je als ouder zijnde toch maar mooi zien bij te benen.

Ik werk dagelijks met studenten als opleidingscoördinator aan Tilburg University. Mijn takenpakket is breed, maar de interactie met studenten vind ik toch echt het allerleukste aan mijn werk. Wat een leuke leeftijd en levensfase! Een fase waarin veel gebeurt, waarin ze zoveel groeien als persoon. Als ze binnen komen, zijn ze nét van de middelbare school af nog zo groen als gras maar bewijzen graag om zich heen dat ze dat helemáál niet zijn. De jaren daarna ontwikkelen ze zich al gauw van semi-volwassenen naar echte volwassenen. Ze gaan anders in het leven staan. De gesprekken in mijn spreekuren worden ook heel anders. Veel studenten ken je al jaren. Leuk om te zien hoe iemand in het begin als eerstejaars je spreekkamer binnen komt, een halfslap wat onzeker handje geeft , een wat bijdehand toontje in zijn stem aanneemt en wat komt regelen. Soms gestuurd door een ouder die maar het halve verhaal van zoonlief heeft ontvangen en hem er op uitstuurt om verhaal te halen. Een paar jaar later komt hij dan binnen, geeft een zelfverzekerde hand en komt de rest van zijn studieplan bespreken, waarbij hij vraagt om advies. Gevolgd door een goed gesprek waarin je hoort dat die persoon het wel strak op een rijtje heeft. Heerlijk om dan te kunnen denken 'die komt er wel! 

Over 2 weken hebben we weer de Open Dag op de universiteit. Daar kijk ik ieder jaar weer naar uit. Heerlijk hectisch altijd voor mij, omdat ik dan aaneengesloten van infosessie naar infosessie hobbel (ach, pak achter de schermen wel een hapje van mijn broodje tussendoor). Maar de energie en positieve sfeer die er altijd hangt is geweldig. De gesprekken die je voert met de bezoekers zijn ook altijd zo leuk. Gelukkig ook nog eens op een zaterdag. Ja zei ik dat écht? Ik, blij dat ik op een zaterdag moet werken? Jazeker! Zoveel beter voor de beschikbaarheid van de bezoekers, plus, dan draait echt de hele dag daarom. Veel studiekiezers komen met hun ouders. Hoewel ik dat altijd al goed begreep, snap ik het nu als moeder zijnde nog beter. Ook wat de ouders die dag van ons willen horen, bevestigd willen krijgen. Ja we zijn een heel persoonlijke universiteit. Het is niet zo'n massaproductie als bij sommige andere universiteiten. 

Ja studenten dienen zelfstandig te zijn. Maar dat ze er absoluut niet alleen voor staan bij ons en wij die persoonlijke aandacht belangrijk vinden, dat moge duidelijk zijn. Vond ik. Maar nu denk ik 'ja hoe duidelijk is dat?'. Ik ben altijd van de studiekiezers zelf uitgegaan die de dag bezochten. Ja 'tuurlijk, het draait ook vooral om de 5 en 6 VWO-scholieren (en natuurlijk de HBO-ers). De dag is er voor hen. Maar als ik nu na denk over mijn kleine man, die voor je het weet ook in die leeftijd zit...snap ik de ouders beter dan ooit. Natuurlijk willen ze weten wat de baankansen zijn voor hun kleine spruit. En natuurlijk willen ze ook horen dat wanneer ze hun zoon(tje) of dochter(tje) de boze grote wereld in sturen, misschien wel meteen met op kamers gaan en al, dat ze goed opgevangen worden bij ons. En al helemaal hun kind met bijvoorbeeld een functiebeperking. Ik snap dat zo goed. Want hoe groot en volwassen ze ook al aan het worden zijn. Het blijft wel je kindje. Sorry sorry aan mijn zoon bij voorbaat dat ik hier verkleinwoorden bij gebruik. Ik had dat als 17- of 18-jarige afschuwelijk gevonden. 'Ja hallo! Ik ben volwassen hoor!', zei ik dan tegen mijn moeder die zei dat ik toch altijd haar kleine meid zou blijven. Maar nu...ja mijn kleine Max kan dan wel een volwassen vent van 1.90 m worden die (hopelijk) heel stoer, zelfstandig en volwassen door het leven gaat tegen die tijd. Ik moet hem maar mooi aan zijn eigen lot en de zorg van anderen overlaten. Voor een groot deel dan. Waaargh, loslaten, loslaten...Ik weet nu al dat ik ook zuchtende blikken ga krijgen van hem tegen die tijd. Wanneer ik hem nog net niet op de campus afzet en met een natgelikte zakdoek zijn wang probeer te poetsen (geen angst Max, dat doe ik je nu op het schoolplein niet aan en beloof plechtig jouw sociale leven niet te verzieken met zulke foute dingen) maar dan wel 8 x vraag of hij zijn rooster wel goed gecheckt heeft. En zelf een heel treintijdenschema opstel, zodat hij zeker weten op tijd aan komt. Zijn telefoon voor hem oplaad zodat hij toch écht kan bellen zodra hij 10 minuten later aan komt. Ik zal me proberen te bedwingen, echt. En wat Max ook gaat doen, dat blijft zijn eigen keuze. Want als ik iets heb geleerd in mijn werk, is dat een studie gekozen door de druk van ouders, nooit werkt en nooit zal slagen (zo schrijnend soms, een passie voor het ene, maar ouders dwingen een andere kant op). Dus nee, dat nooit. Daar heeft hij niets aan en wij ook niet. Het wordt zijn eigen, intrinsiek gemotiveerde studiekeuze. Wat het dan ook is (ik kan adviseren, maar nooit sturen). Maar ik zal wel weer de eerste zijn die de Open Dagen in haar agenda vrij houdt voor hem, om hem te ondersteunen. Dus hoezeer ik mijn focus die 31e natuurlijk houd op alle informatie zoekende studiekiezers tijdens de aankomende Open Dag, zal ik een extra warm hart toedragen aan alle toegewijde ouders die er bij zijn die dag. Want lieve mensen, ik begrijp jullie. Echt.