Opvoeden 2.0

Laat ik vanaf het begin beginnen, onse oudste zoon van nu net 3 jaar is vlak na z'n 2e verjaardag onderzocht ivm weinig praten, frustratie en het gedrag wat daar bij komt kijken. Er is toen het vermoeden van tos uitgesproken. Tos staat voor taalontwikkeling stoornis. Inmiddels gaat hij al een tijdje naar een vroegbehandelingsschool waar hij het enorm naar z'n zin heeft. Ze hebben daar meer tijd om hem op weg te helpen en heeft al enorme sprongen gemaakt. Hij is een heerlijk sociaal, vrolijk en actief kind, ik ben dol op hem. Hij heeft in vergelijking met leeftijdsgenootjes een vorse achterstand in zowel taalspraak als taalbegrip en komt hierbij uit op een niveau van een kind van 1 tot 1 jaar en 9 maanden. Elke 3 maanden volgd een gesprek, waarin alle vooruitgang besproken word maar ook alle aandachtspunten. Zowel school doet hun best als wij hier thuis en we merken dat het wel z'n vruchten af werpt, kleine muizenstapjes maar dat maakt me niet uit.

Iedere ouder wil het beste voor zijn of haar kind, ik ken er geen een die niet alles uit de kast trekt om hem dat ene zetje te geven waardoor haar kind geholpen is. Maar wat nou als je als ouder ook even niet meer weet wat je nu nog meer kan doen. Ik kan hem bijv niet simpel uitleggen hoe iets moet of waarom iets moet, of waarom andere kindjes hem dan maar negeren in de speeltuin of nog erger hem dan maar raar en stom noemen waardoor hij enorm verdrietig naar me toe komt en vraagt, ik niet stom mama? Om vervolgens hier thuis hem dan ook horen benoemen  dat hij stom is of niet lief. Hij is pas 3 he, 3 jaar en dan jezelf al zo zien! Ik word daar erg verdrietig van! Hij word ouder en gaat nu inzien dat zijn wereld toch net even anders is dan die van leeftijds genootjes, en mijn hard breekt daardoor in miljoenen stukjes, omdat je daartegen gewoon niet zoveel kan doen. Je kan immers een ander kind niet uitleggen waarom jou kind niet goed praat of zegt wat hij wil in zijn eigen taal, dat is veel te ingewikkeld. Ik wil ook niet Constand de nadruk leggen op dat probleem en hem zo ook het gevoel geven dat het goed is zoals hij is. Het gevoel geven dat hij niet anders, raar of stom is. Want dat is hij ook gewoon niet! Hij is wie hij is! Mijn eigen lekkere sociale blije ei! Want als men echt de tijd zou nemen en hem een kans geven heb je zoveel plezier met hem! 

Ik heb dus een Constand gevecht met het opvoeden, hoe los ik dit nu weer op, hoe maak ik het voor hem wat makkelijker en hoe praat ik het uit zijn hoofd dat hij "niet leuk" is zoals hij zelf nu benoemd. Ik benoem het 100 keer per dag, lieverd jij bent mama z'n grote vriend, ik ben trots op je, moedig hem aan en troost hem als hij het even niet meer weet. 

Opvoeden is niet makkelijk, en in mijn ogen niet altijd even eerlijk maar net zoals ieder ander doe ik altijd mijn best, 10.0000%, en meer dan dat kan ik niet doen. 

Lieverd jij bent jij en zeker niet raar of stom! Negeer die woorden en draai je lekker om! Ik help je, speel met je, troost je als anderen dat niet willen, maar blijf wie je bent en niet zoals anderen dat willen! Ik zal er altijd voor je zijn, en hou van je om wie je bent, mijn eigenste kleine stoere blije vent! 

Liefs van mij