Snap
  • Kind
  • opaenoma

Opa en oma zijn Out of Order!

“Opa en oma ben je niet maar voor even.”

Mijn dochter heeft al haar hele leven een (nep) opa en oma uit mijn vorige relatie, of beter gezegd tot voor kort. Wat is het toch mooi dat ondanks alles deze mensen haar niet hebben laten vallen en gewoon haar opa en oma zijn gebleven. De relatie met hun dochter is namelijk al geëindigd dat mijn dochter een half jaar was en helaas het contact met haar is verbroken dat mijn dochter ruim in de 1 was. 

Opa en oma zijn is heerlijk lijkt mij, ik hoop het zelf ook mee te mogen maken in de toekomst, bloedband of niet.

Ze mochten mijn dochter zien en meenemen wanneer ze wilden, natuurlijk niet altijd elke dag, maar ik hield haar niet bij hun weg, waarom zou ik. Mijn dochter was gek op ze. Ze kwamen dan ook geregeld en namen haar dan een dagje en soms een nachtje mee. Dit gebeurde gemiddeld zo 1 keer per maand en werd later 1 keer per  2 á 3 maanden. Ze verwende haar volop met cadeaus. Op een gegeven moment, zo rond de vier/vijf jaar, was het zo dat als zij thuisgebracht werd zij heel verdrietig en heel boos op mij was omdat ze liever daar wilde zijn en wonen, gelukkig duurde dat nooit heel lang maar het doet toch pijn in je moederhart. 

Helaas is in die tijd daarna het contact naar mijn dochter toe meer dan de helft verminderd. Later snapte ik waarom, hun dochter was zwanger van hun eerste “echte” kleinkind, en dat maakte mijn dochter, hun andere kleinkind, stukken minder belangrijk. Toen we spijtig genoeg te horen kregen dat het fout was gegaan tegen het eind van de zwangerschap en hun “echte” kleinkind was overleden, was dat even slikken, dit wens je niemand toe om mee te moeten maken! Wel was het contact naar mijn dochter toe weer een beetje zoals altijd, fijn, want hoe leg je een kind uit waarom haar opa en oma niet zoveel tijd meer voor haar hebben omdat ze niet zo belangrijk meer is voor hun? 

Een paar jaar later dat mijn dochter 7 jaar was, en hun al een “echt” kleinkind rijker waren, was het wederom zover. Een half jaar tot 3 kwart jaar totaal geen contact naar mijn dochter toe. Ik was zwanger van mijn tweede en een paar weken voor de bevalling kreeg ik een kaartje van ze. Hierin stond dat het al veel te lang geleden is, dat ze verhuist zijn en druk druk druk, en bel of schrijf ons. Mijn eerste gedachtes wat ik ook op papier heb gezet en naar hun gestuurd heb waren: “Het maakt niet uit wat er allemaal gebeurd mag zijn, een kleinkind zet je niet zomaar opzij. Voor jullie is zij misschien geen bloedband en dus blijkbaar minder belangrijk maar voor haar is er geen verschil en zijn jullie gewoon haar opa en oma! Ik hou mijn kind niet zomaar bij iemand weg, maar als dit weer gebeurd bescherm ik mijn dochter wel. Ze kijkt er vast naar uit jullie weer te zien!”

Toen op een avond ging de telefoon, haar opa en oma die mij helemaal gelijk gaven en excuus maakte. Als vanouds was er weer contact, al waren er nu wel periodes dat mijn dochter naar huis gebracht wou worden als zij daar was en zou slapen. 

Petje af voor haar opa en oma, die echt totaal niets met mij hebben, het niet voor mij doen, maar wel voor mijn dochter er zijn en blijven (met een paar leermomentjes). 

En dan gebeurd weer waarvoor je je kind het liefst wilt beschermen. Opa en oma beloven eind juni dit jaar toen mijn dochter er even was snel te bellen om af te spreken omdat ik aangaf hun nummer kwijt geraakt te zijn. En je raadt het al.. juli niets, augustus niets, september niets, oktober niets, november niets en december is over een paar uurtjes ook voorbij dus we kunnen wel concluderen dat december ook onder “niets” valt.

Een nieuw jaar begint, en voor mij is het nu ook klaar. Een (klein)kind zomaar (weer) aan de kant zetten dat kun je gewoon niet maken, bloedband of niet! Liefde kent namelijk geen grens. Gelukkig is mijn dochter zeer tevreden met wat zij wel heeft, en vraagt ze ook nooit meer naar ze. 

Lieve, mooie meid van me, omring je met mensen die van je houden, soms is dat levenslang en soms maar een periode in je leven, koester de mooie momenten want die draag je voor altijd in je hartje mee, een levenslang geschenk wat niemand jou af kan nemen.

3 jaar geleden

Wat erg voor je dochter, het zal haar veel pijn doen. Maar ik ben het helemaal met je eens, ze verdient beter. Ze is nu ook op een leeftijd dat je het rustig kunt uitleggen. Heel veel sterkte erbij want ze zal waarschijnlijk jou de schuld geven uit haar onmacht.