Op zoek naar mezelf

Het is nu een tijdje geleden sinds ik voor de tweede keer het contact met mijn ouders verbroken heb. De eerste keer voelde ik na 6 maanden zo ontzettend veel rust en kalmte. Deze keer is het anders, ik voel onrust, ik heb zoveel vragen aan mijzelf. Sinds een kleine 4 jaar woon ik in Purmerend en heb ik daar inmiddels een solide basis aan vrienden en familie opgebouwd. Die basis heeft mij ook de kracht gegeven om in te zien dat ik beter verdiende.

Ik betrap mijzelf er de laatste weken op dat ik vlagen van onzekerheid voel. Of ik mijn kinderen genoeg geef? Of ik ze kan meegeven wat het allerbelangrijkste is; dat je goed bent zoals je bent en dat je geliefd bent. Vroeger zei mijn vader altijd: ik zeg heel vaak dat ik van jullie hou , zodat jullie nooit kunnen zeggen dat ik het nooit gezegd heb. Dit deed hij omdat zijn eigen ouders nooit die 4 zo belangrijke woorden naar hem uitspraken. Terugkijkend op alles weet ik niet wat ik erger vind het feit dat ie het zei maar het , voor mijn gevoel, niet meende. Of het feit dat het, door gebrek aan daad bij het woord voegen, betekenisloze woorden waren geworden.

Want hoe kun je van jezelf houden als je ouders of een van je ouders je nooit hebben laten voelen dat zij van je houden. Soms dacht ik ; misschien als ik zelf moeder mag worden zal ik bepaalde dingen beter begrijpen. Maar als ik eerlijk ben heeft mijn eigen jeugd en het ouderschap mij enkel meer vragen opgeleverd.

Afscheid

Als je afscheid neemt van je ouders neem je afscheid van een enorm deel van je leven. En ik merk dat ik mijzelf daardoor opnieuw moet ontdekken. Dat ik op zoek ben naar de normen en waarden die IK belangrijk vind. En ik zal je zeggen het is soms verdraait moeilijk om je weg te vinden. Soms voel ik me verdwaald en op sommige dagen voel ik me zo enorm eenzaam. Ondanks dat het voor de buitenwereld mijn eigen keuze is betekend zeker niet dat het altijd makkelijk is, en soms laten mensen je geen andere keuze dan om afscheid van ze te nemen.

Soms als het ter sprake komt dat ik geen contact heb met mijn ouders dan zie ik in ogen van buitenstaanders een verbaasde, soms zelfs een geschrokken blik. Maar vergeet niet dat waar je ogen niet waren je moet niet zal spreken. Ik besef me dat er best een taboe op veel gevoelige onderwerpen liggen. Want contact verbreken met je ouders dat doe je toch niet ?! Ze hebben je alles gegeven, ze blijven je ouders, en zo ken ik nog wel wat statements. Maar, ik (of jij) bent ook hun vlees en bloed en ze zouden toch alles moeten doen om jou het gevoel te geven dat jij er toe doet? Dat jij het allerbelangrijkste bent in de hele wereld.

Ik heb twee prachtige dochters, van 3 jaar en 1 jaar, en hoeveel ik ook van ze houdt soms weten ze al mijn knopjes tegelijk in te drukken. En ja soms word je dan boos, en ja kinderen hebben regels en grenzen nodig. Maar hoe vermoeid, gefrustreerd of hoe boos ik ook zou zijn aan het eind van de dag of voor het middagslaapje maak ik het altijd goed en vertel ik ze dat ik van ze hou. En dat ook al keur ik hun gedrag niet goed voor mij zijn zij altijd de liefste en hou ik onvoorwaardelijk van ze. Als mijn vader boos was als wij een meningsverschil hadden, en geloof me hoe ouder ik werd des te groter de verschillen waren, kon hij me dagen lang doodzwijgen in huis. Geen affectie geen woord, alleen maar die alles zeggende stilte.

Zoek  de kracht in jezelf;

Jaren lang heb ik geprobeerd om mijzelf te vinden onder de druk van mijn opvoeding, heb ik geschreeuwd om aandacht en liefde. Maar nu , nu is het stil. Ik hoef niet meer te schreeuwen om liefde om aandacht om genegenheid, want iedereen die nu nog in mijn leven is houdt van mij om wie IK ben. Want je bent goed zoals je bent en niemand heeft het recht om daar iets aan te willen veranderen, als iemand in je leven je niet goed genoeg vind , sluit dan dat boek. Wie het ook is, vind de kracht in jezelf. 

Wees lief voor jezelf en voor de mensen die je lief hebt.