Op zoek naar een antwoord..

Ik had niet verwacht dat er zoveel reacties zouden komen op mijn blog. Wat een superlieve en fijne reacties heb ik gelezen! Dat doet me enorm goed..

Er zaten ook onwijs veel goed bedoelde adviezen tussen, maar voordat we bij de kinderarts terecht zijn gekomen hadden we al een lange weg afgelegd.

Het begin:

Kymani was altijd een hele lieve rustige baby.. Hij ontwikkelde zich ook prima, bereikte de mijlpalen van zitten/kruipen/lopen op tijd/gemiddeld en ook de consultatiebureaubezoekjes waren altijd prima. Hij groeide goed en at ook goed en was een heel enthousiast vrolijk kindje. Snachts was hij niet altijd makkelijk.. hij sliep niet goed in zijn eigen bedje en als hij wakker werd was hij uren achtereen wakker. Het hielp om hem gewoon bij mij in bed te laten slapen, dus om aan onze nachtrust te komen deden we dit zo.

We hadden weinig vergelijkingsmateriaal dus in onze ogen was Kymani een hele normale baby met een normale ontwikkeling. Maar nu ik nog een zoon heb gekregen zie ik al duidelijk verschil. Kymani deed dan ook nooit wat in zijn mond en speelgoed vond hij niet interessant. Hij vond het bijvoorbeeld leuker om met 2 waterflesjes keihard op tafel te slaan. Had ook altijd graag in beide handen iets vast. Zelfstandig uit een flesje drinken deed hij ook pas met anderhalf jaar, gewoon een beetje verwend of luiheid dachten we..

Toen hij 2 jaar was moesten we weer eens naar het consultatiebureau. Hij sprak nog geen woord.. geen mama of papa, geen ja of nee. Maar hij brabbelde wel, hij zei veel mamamamama en jajajajaja. Dus wij dachten allemaal dat het er wel aan zat te komen. Advies was dan ook om het nog even 3 maanden af te wachten en dan terug te komen.

Na 3 maanden was er nog niks veranderd, behalve dan dat hij was gestopt met brabbelen.

We kregen van het consultatiebureau een VVE-verwijzing voor de peuterschool waar we hem net op hadden aangemeld en het advies om met logopedie te starten. Over een half jaar moesten we weer terugkomen.

Onze zorgen waren niet echt groot, wij dachten toen namelijk nog dat spraak het enige was waarin hij achterliep want vergelijkingsmateriaal hadden we nog steeds niet echt.

We hadden er ook wel veel vertrouwen in dat het allemaal nog wel zou komen. Ik was ondertussen zwanger van de tweede en we zeiden tegen elkaar dat Kymani vast wel kon praten wanneer onze tweede zoon geboren zou worden. Onze zoon was gewoon wat laat met praten.. iedereen om ons heen had ook wel een verhaal te vertellen over een kindje die ook pas heel laat ging praten. We moesten ons niet zo druk maken want jongetjes waren nou eenmaal later. Dus daar hield ik me ook aan vast, het zou wel goedkomen.