Op naar de oranje band!

Examen

“Ben je er klaar voor?” vraag ik. Even een aarzeling, dan knikt Dunya zelfverzekerd. “Ja! Ik ben er klaar voor!” Ik vraag of ze het spannend vindt en ze geeft toe dat het wel een klein beetje spannend is. “Ik weet zeker dat je het kunt, want je bent een toppertje! Doe gewoon je best, let goed op en jij slaagt voor je Aikido-examen. Nog een extra knuffel en dan nog even wachten op een vriendinnetje. Drie meiden zitten naast elkaar op het bankje van de kleedkamer, te wachten tot Amira klaar is met omkleden. Dan gaan ze met z’n allen naar de gymzaal. Een goed begin van het examen.

Alleen vriendinnen

De sfeer is anders dan anders. Het is duidelijk dat kinderen beseffen dat het een belangrijke les is en dat ze het in elk geval vandaag heel serieus nemen. Het is veel rustiger in de groep dan bij andere lessen. De kinderen doen in tweetallen een oefening voor. Tussendoor is het veel oefenen. Als Dunya met een ander kind dan een vriendinnetje moet oefenen gaat ze in de weerstand. Daar kan de instructeur even niks aan veranderen. Ik sein dat ze het gewoon moet doen. Dat is juist wat bij Aikido hoort. Dat je met verschillende mensen kunt trainen. Op een examen kun je je dit echt niet veroorloven. Maar daar trekt Dunya zich niks van aan. Zij wil met Amira of met Imane of met Thiri, maar niet met een jongen.

Diploma

Aan het eind van de les moeten alle kinderen op een rijtje zitten naast elkaar. De gele banden natuurlijk bij elkaar. De meiden zitten een beetje te giebelen. De deur gaat zachtjes open en haar vader en broertje komen binnen sluipen. Net op tijd. Ze krijgen het staartje mee van de les en Dunya haalt opgelucht adem. Meerdere keren probeert ze me duidelijk te maken dat ik moet sms’en waar ze blijven. Ik gebaar terug dat ik dat al gedaan heb en dat ze onderweg zijn. Het is misschien druk op de weg, of ze zijn verdwaald. Maar ik kan nu even niks voor haar doen. Gelukkig zijn ze nog op tijd voor de diploma-uitreiking.

Oranje slip

Eén voor één worden de kinderen naar voren geroepen. Dan is Dunya aan de beurt. Blij en opgewonden komt ze aangelopen. “Je bent er altijd!” zegt juf Jeannette. “Heel goed van je!” Dat klopt. Dunya heeft nog nooit een les Aikido gemist. Ik moet er niet aan denken dat ze een keer op vrijdag ziek is, want dan hebben we wel een probleem. Ze wil niks missen, vindt alles leuk, geniet van alle activiteiten. “Het gaat steeds een beetje beter” vervolgt de juf. “Je krijgt de gele band met oranje slip. Nu moet je nog gaan oefenen met andere kinderen, dan haal je ook de oranje band.” Ik had niet gedacht dat Dunya zo ontzettend blij zou zijn. Ze pakt het diploma aan en de band. Dan groet ze de docenten en het vaandel, draait zich om naar de groep en groet haar medeleerlingen. Ik kijk het glimlachend aan en maak foto’s. Dan ineens komt ze op me af gestormd en valt in mijn armen.

Toppertje

“Ik ben zó trots op jou!” fluister ik in haar oor. “Je hebt het fantastisch gedaan. Toppertje!” Ik zie opeens dat de diploma-uitreiking even stil ligt en iedereen naar ons kijkt. “Ga gauw terug naar je plek” zeg ik zacht. Ze rent naar de rand van de mat en valt daar haar vader in de armen en Fawad natuurlijk. Dan gaat ze toch weer zitten om te kijken naar andere kinderen. Na de les aankleden en dan wil ze natuurlijk nog even haar klas laten zien aan papa en Fawad. De deuren zijn dicht en zonder pasje kom je onmogelijk binnen. Er brandt nog licht in het IB-kantoor, dus ik zeg dat ze gewoon moet aankloppen. Gelukkig is de IB-er nog op school bezig en als Dunya uitlegt wat ze komt doen, laat ze ons nog even binnen. Dan heeft ze opeens weer vanalles te doen. Ze wil het bord uitvegen en de koptelefoons laten zien en zo is er nog veel meer te doen in de klas. Als ik zeg dat de juf volgens de CAO al een uur weg had moeten zijn, gaat ze met tegenzin mee naar huis.

Sinterklaas

Iedereen die ze tegenkomt onderweg krijgt te horen dat ze de oranje slip van aikido heeft gehaald. “Wat knap!” zegt iemand. “Ik word bijna een beetje bang voor je. Ik moet met jou geen ruzie krijgen!” Dunya lacht. Geweldig trots voelt ze zich. ’s Avonds zet ze haar schoen. Haar diploma en nieuwe band legt ze erbij. Ik moet wel een briefje schrijven voor Sinterklaas en zwarte Piet dat ze er alleen naar mogen kijken en niet meenemen. Ik denk dat dat wel goedkomt. Ze hebben in een brief laten weten dat ze voorlopig geen cadeautjes meer in haar schoen doen, omdat de zak anders op vijf december, pakjesavond, helemaal leeg is. Maar wie weet, maken ze toch een uitzondering voor deze gelegenheid. We wachten het af tot morgen.