8 jaar geleden
Op een grote paddenstoel...
Na goed zoeken hebben we dan eindelijk de echte rood-met-witte-stippen-paddenstoel gevonden.
Onlangs schreef ik een blog over de herfst, stiekem wel mijn lievelinsgseizoen. Waar veel mensen klagen over de herfst (slechter weer, koud, snel donker), vind ik het heerlijk. Ik zie de natuur veranderen. Al die kleuren en geuren. En vergeet al die mooie natuurschatten niet. Ik ga graag samen met mijn Kleuter en Diva naar het park of maak een fijne boswandeling. Onderweg zoeken we kastanjes, eikeltjes, beukennootjes en rapen we de mooiste gekleurde bladeren op. Alles gaat mee naar huis. Om mee te knutselen of om op onze herftsvensterbank te leggen.
Ondanks dat ik al zoveel moois heb gezien, ontbrak er toch nog één ding. De echte rood-met-witte-stippen-paddenstoel. Die van Kabouter Spillebeen. Op de één of andere manier konden we hem niet vinden, hoe hard we ook zochten. Tot vanmorgen. Samen met mijn kleine meid liep ik door het park. Op zoek naar paddenstoelen. We kwamen er heel veel tegen. Eenmaal thuis wilde ze nog heel even in de speeltuin bij ons achter spelen. Terwijl ze bovenop de glijbaan stond wees ze met haar vingertje naar de bosjes en begon op haar eigenwijze manier 'Krak, zei de paddenstoel' te zingen. In sneltreinvaart gleed ze naar benden en zo hard als haar beentjes konden rende ze naar me toe. Ze pakte mijn hand en nam me mee naar dat geen wat ze had gezien.
En jawel, op nog geen tien meter van onze achtertuin, zagen we hem: de rood-met-witte-stippen-paddenstoel. Ook al heb ik hem al zo vaak gezien, het blijft bijzonder. Ik werd helemaal blij. En mijn dochter ook. Na de paddenstoel uitgebreid te hebben bekeken en toegezongen, liepen we een rondje rond het kleine bosje. En warempel, tussen de takken verstopt, vonden we nog zo'n mooi exemplaar. Een hele grote. Wauw!
Een uur later kwam Kleuter thuis van school. Zijn zusje nam hem bij de hand en liet hem vol trots de paddenstoel van Spillebeen zien. Hoe schattig. Mijn herfst kan niet meer stuk.