Op dagkamp. Een week vol ervaringen...

Twee weken op dagkamp

“Twee weken!” antwoordt Dunya stellig op mijn vraag of ze één of twee weken op dagkamp wil dit jaar. Vorig jaar was de eerste week niet zo leuk, maar de tweede week wel. Ze besloot toen om in het vervolg maar één week te gaan. Een jaar later is ze van gedachten veranderd. Dus zet ik haar de vierde week van de Zomervakantie weer bij het zwembad op de bus. Het is weer de eerste halte, we moeten dus echt om acht uur bij het zwembad staan. We redden het, elke dag op tijd, al is het soms wel kantje boord. “Vandaag op tijd vertrekken, want ik heb zo hard gefietst gister!” waarschuw ik. “Ik stond te trillen op mijn benen toen jij allang weg was met de bus”. Ze knikt. “Ik zei het nog tegen Mike, dat jij heel hard hebt gefietst om de bus te halen!”

Engeltje van de leiding

Ze geniet van het kamp, al is het ook dit jaar niet alleen maar leuk. Als ze op een avond thuis een woede uitbarsting krijgt weet ik hoe laat het is. Het duurt lang voordat ze gekalmeerd is en dan komt het verhaal eruit, dat ze gepest was en dat kinderen vervelende dingen zeiden en haar buitensloten. Ze voelt zich er boos en verdrietig over. Gister heeft ze er ook iets over gezegd en toen vroeg ik of ze het met de leiding had besproken. Ze schudde haar hoofd. “Dat ene meisje is het engeltje van de leiding!” zei ze. Hoe ze bij die term komt, geen idee. Nu gaat het mij te ver. Zo’n uitbarsting als vanavond wil ik niet meer. En ik besluit de druk wat op te voeren. Ik doe tenslotte ook maar wat.

Probeer het op te lossen

“Als er iets gebeurt op kamp, waardoor jij je ’s avonds zo misdraagt bij mij, dan wil ik dat je hier toch melding van doet. Je gaat naar de leiding, je doet je verhaal en als ze niks doen, dan heb je het in elk geval geprobeerd. Maar een beetje leiding gaat er wel iets mee doen!” waarschuw ik. Ze haalt haar schouders op, een beetje onwillig. “Als jij het niet doet, dan bel ik de hoofdleiding en dan moet je het alsnog vertellen!” Ze zucht. Oké, ze gaat het aan. Ik ben heel benieuwd of het lukt. Ik heb ook liever dat ze het zelf doet. Ze moet het zelf oplossen, of met hulp van de leiding. Ik ben er niet bij, ken de kinderen niet, weet niks van ze. Ik kan de situatie totaal niet inschatten. De leiding moet hier ingrijpen, maar dan moet Dunya het wel zelf ter sprake brengen. Het is het beste als het uit haar zelf komt. Dat geeft haar zelfvertrouwen en dat gun ik haar zo. Ik wil zo graag dat ze leert voor zichzelf op te komen. Ze kan het, grappig, naar volwassenen heel goed. Naar andere kinderen levert het problemen op. Ze laat zich te makkelijk van de wijs brengen en ik herken het, oh wat herken ik het. En oh wat is het lastig als mensen over je grenzen gaan en jij durft er niks van te zeggen. Wat gaat dat ten koste van je zelfvertrouwen. Daarom treed ik nu even streng op. Geen idee of dat goed is of juist niet. 

Zaterdag uitrustdag

Die middag wacht ik bij de bus. Om precies half zes parkeert die voor het zwembad en Dunya komt uitgelaten de bus weer uit. “Mag ik zaterdag bij Mike spelen?” vraagt ze meteen. “Hai lieverd. Leuk om je weer te zien. Euh...zaterdag, eigenlijk geen idee.... Eigenlijk weet ik ook niet waarom niet.....” aarzel ik. We staan even met vader te praten en die is net als ik overdonderd door deze plotselinge vraag. “Ik weet ook niet wat jouw mama voor plannen heeft voor zaterdag!” zegt hij. “Niks!” zegt Dunya. “Zaterdag is uitrustdag!” Die avond gaat mijn mobiel. Een foto van Mike staat op het scherm. Ik laat het aan Dunya zien. Die slaakt een kreet en verdwijnt met mijn telefoon in de slaapkamer. “Mag ik zaterdagmiddag met Mike zwemmen?” vraagt ze. “Jullie tweetjes?” frons ik met de gedachte aan de waarschuwingen van zwembaden afgelopen week. “Laat kinderen niet alleen naar het zwembad gaan. Houd je kinderen in de gaten!” Tja, Putten was iets anders, daar kon ze zich prima redden. Het was daar ook meestal heel rustig in het zwembad. Maar een groot zwembad in Amsterdam, dat is wel iets anders. “Met zijn vader” vult ze aan. “Oké!” zeg ik. “Welk zwembad?” Ze schokschoudert. “Weet ik niet, dat moeten we nog afspreken”. Ik hoor Dunya ook niet klagen over de regen.Terwijl het flink geregend heeft die dag. Ze heet gewoon volop genoten en dat is belangrijk. 

Bij de hoofdleiding geweest

We hebben visite tijdens het eten, dus echt praten over de dag lukt niet echt. Wel heb ik even gevraagd of ze bij de leiding is geweest en ze bevestigt dat. “We zijn bij de hoofdleiding geweest om te zeggen dat grote kinderen steeds onze hut kapot maakten!” zegt ze. “Oh oke, heel goed, maar dat van gister? Heb je dat ook gemeld?” Ze knikt overtuigend. De rest van de dag gaat het over allerlei andere dingen en het kost wat moeite om haar weer een beetje bijtijds in bed te krijgen. Ik heb haar niet meer gehoord over pesten en ik heb niet de behoefte om er een derde keer naar te vragen. Ik merk het snel genoeg als er iets niet goed is gegaan. Vanavond is ze weliswaar aan het tijdrekken, maar er is geen drama of toestand. Gelukkig. De volgende dag zet ik haar weer vrolijk op de bus. Ze gaat meteen naast Mike zitten. Ze zwaait bij vertrek en doet alsof ze een poesje is dat hartstochtelijk miauwt en met haar nagels op het raam krabt. Het ziet er erg dramatisch uit en dat is ook precies de bedoeling. Ik moet lachen maar gebaar ook dat ze op moet houden. Ik ben niet zo goed met emoties. Voor je het weet sta ik hier te huilen, terwijl Dunya gezellig in de bus zit te babbelen. Ze kent me. Ze snapt het. Ze lacht. Ik lach terug. We zwaaien en dan is ze uit het zicht. De laatste keer deze week. Vanavond hoor ik wel de verhalen over de playbackshow. Ze heeft weinig tijd gehad om te oefenen, maar is vastbesloten om “Sun is shining” te playbacken. Sun is shining and so are you. Zeg dat wel. Mijn zonnestraaltje gaat dat zomaar even doen. Voor al die kinderen en leiding optreden. Zij draait daar haar hand niet voor om en dat vind ik superknap!