Oorlog en vrede

Wat is dat toch met jongetjes en hun oorlogsspel?

Mogelijke zinnen die je op een willekeurige dag in mijn huis kunt horen: “HAHAA! Hij is dood en die is ook dood en jij bent ook dood! Jij bent lekker doohood!” of “Jij bent een boef en ik ben de politie en ik ga jou schieten!” of “Ik sluit je op in de gevangenis en dan mag je er nooit meer uit en voor straf krijg je nooit meer eten.” of “Die dino heeft jou opgegeten en nu ben je heel bloedig.” (Zie je hoe vaak ik hier het bokje ben? Hihihi.)

Natuurlijk spelen mijn zoons heus ook wel andere dingen dan moord en doodslag. Ze spelen buiten, ze lezen boekjes, bouwen met lego of kapla, kleuren en knutselen en kijken filmpjes. Maar die gewelddadige spelletjes blijven maar terug komen. Dino’s die met elkaar vechten, boeven die bestreden moeten worden, laatst werd er zelf een heuse begrafenis (van een auto geloof ik) nagespeeld.

Waarom is dat toch? Doen alle jongetjes dit? Doen meisjes het ook? Moet ik ingrijpen als ze me te ver gaan? Of moet ik gewoon niet zo moeilijk doen en ze laten begaan? Is het misschien heel normaal gedrag en hebben ze het nodig voor hun ontwikkeling? Of is het misschien in de mannelijke genen geïmplanteerd en moet ik er maar mee leren leven?

Hoe het ook zei, ik hou er niet van! Ik wil eigenlijk niet dat mijn kinderen pistolen hebben, ik wil eigenlijk niet dat ze constant spelletjes doen die met de dood te maken hebben. Helaas gebeurt het wel en ik wil ook niet constant op hun dak zitten, dus meestal grijp ik pas in als ik het wel erg ver vind gaan en laat ik ze verder maar een beetje begaan.

Ik ga nu stoppen, want ik word inmiddels aangevallen door een T-Rex en de kans is aanwezig dat ik een paar keer dood zal gaan :P