8 jaar geleden
Ooh nee, verlatings-/scheidingsangst!
Sinds een paar weken heeft Tygo verlatings-/scheidingsangst. Weer een nieuwe fase waar hij doorheen moet.
Nu Tygo nog in de piek van zijn fantasie en in de peuterpubertijd met de 'ik-ben-twee-dus-zeg-ik-nee-fase zit heeft hij sinds twee weken de fase van verlatings-/scheidingsangst erbij.
Het begon twee weken geleden (op donderdag) bij de peuterspeelzaal.
In de auto naar de peuterspeelzaal toe was hij nog heel enthousiast, hij had zin om met de kindjes te spelen en te knutselen.
Met dat wij de deur inlopen begint hij achter mij te schuilen en zich vast te klampen aan mijn benen.
Omdat ik hem niet los wilde rukken ben ik even met hem op het speelkleed gaan zitten en met de autootjes gespeeld.
Toen zijn vriendje Joey erbij kwam kreeg ik twee kussen en een dikke knuffel en mocht weg.
Drie uur later ging ik hem ophalen en zag hem heerlijk met Tygo (naamgenootje op de psz) rondrennen op het plein.
Hij zag me en rende regelrecht mijn armen in met; "Mammieeeee!! Jij bent weggegaan!"
Nadat ik hem heb uitgelegd dat als mama weggaat zij ook weer altijd terug zal komen was het goed en hij wilde snel naar huis.
Mijn man had dagdienst en daarom bracht ik Tygo naar mijn moeder als ik moest werken.
Voor het eerst die week wilde Tygo niet dat ik naar mijn werk ging en hij wilde elke keer mee, dit kan helaas niet dus moest ik hem huilend achter laten.
Die donderdag bracht ik Tygo weer naar de peuterspeelzaal en ook toen wilde hij heel graag samen met de kindjes spelen.
Ze zouden knutselen met herfstbladeren dus daar had hij zin in.
Op het moment dat ik weg wilde gaan begon hij ontroostbaar te huilen, mijn moederhart brak gewoon, maar ik moest hem bij de juf op schoot zetten om weg te komen.
Hij klampte zich helemaal aan mij vast en ik moest van hem bij hem blijven.
Toch pakte de juf hem over en is met hem gaan zingen nadat ik hem een kus gegeven had en zei dat ik zo terug zou komen.
Gelukkig was het huilen (zo vertelde de juf) met 5 minuten over.
Om 11.30 uur kon ik hem weer ophalen en weer kwam Tygo op mij afgerend met de woorden; "Jij bent weggegaan mama!!"
Die avond heeft hij een aantal uren in zijn eigen bedje geslapen maar kwam tegen 23.00 uur de woonkamer in en zei: "Mama, ik ben bij je, ik laat je niet alleen hoor".
Mijn moeder vertelde mij, toen ik het er met haar over had, dat ik moest toegeven aan zijn angst en hem dan gewoon thuis moest houden van de peuterspeelzaal en hem zoveel mogelijk bij mij moet houden.
Dit omdat zij dat ook bij mij heeft gedaan.
Maar is mijn verlatings-/scheidingsangst daardoor misschien nog steeds zo sterk aanwezig? Of ligt het aan mijn depressies?
Ik heb namelijk heel veel moeite met het stoppen of breken van iets.
Ik heb moeite met ontslag nemen (destijds tijdens mijn zwangerschap), heb een lange relatie gehad met een man die totaal niet goed voor mij was maar ik kon hem niet opgeven, kan niet boos blijven op mensen uit angst dat ze uit mijn leven verdwijnen.
Zou hij de verlatings-/scheidingsangst van mij hebben? Ik hoop het niet!!
Bedankt voor het lezen van mijn blog.
xEzra
Ezra
Ik breng hem ook echt naar mijn ouders, de psz, laat hem bij mijn man als ik moet werken... hoe hard hij ook huilt en smeekt. Ik probeer hem ook niet te laten blijken dat ik het er moeilijk mee heb, ik geef hem een kus en zeg altijd: "mama komt je zo weer ophalen, echt waar". Het is wel echt heel erg moeilijk hoor, maar het is beter voor hem dus dan doe ik dat.
Ezra
Lastig is het zeker! Ik probeer het zo min mogelijk aan hem te laten blijken. Hopelijk is het een fase en als ik hem blijf wegbrengen en soms zonder hem wegga komt hij erover heen. *fingers crossed*
Ezra
Relaties opgeven, stoppen bij een werkgever, snel mensen vergeven om geen ruzies te hebben.. heel herkenbaar inderdaad! Heel verschrikkelijk ook, ik zeg ook niet altijd wat ik denk omdat ik bang ben mensen te kwetsen en kwijt te raken. Daardoor blijft het wel in mijn hoofd spelen. Tygo was 15 maanden toen hij 2 dagen in het ziekenhuis moest verblijven na een operatie, gelukkig mocht ik bij hem blijven want hem achter laten was voor mij geen optie. Zeker niet met de pijn die hij had. Nu bij de psz huilt hij 5 minuten als ik weg ben en dan is het goed. Ook het in ouders bed slapen herken ik. Tygo kruipt ook bij ons in bed, hoe vaak ik hem ook terug leg.. met een half uur is hij er weer. Vanochtend kwam hij voor het eerst met een excuus... "mama, ik kan niet naar de peuterspeelzaal, ik heb buikpijn". Ik denk dat er gewoon niet toegegeven moet worden aan de angst omdat kinderen daar dan (net als wij) niet meer vanaf komen.
Sara146
heej ik herken je psyche. Ik ben eerder ook bij een verkeerde man geweest die ik niet wilde opgeven, terwijl hij niet goed voor me was... En ook dat niet boos kunnen blijven op iemand, omdat ik bang ben dat die uit mijn leven verdwijnt, dat herken ik precies!! Nu is mijn dochtertje laatst met spoed een paar dagen opgenomen in het ziekenhuis..en daar heeft ze nu denk ik een knak van gekregen, psychisch, want ik mag haar never nooit alleen laten, anders begint ze te huilen. Ze kruipt naar me toe, en zelfs in haar bed slaapt ze heel licht, omdat mama wel eens weg kan gaan. Mocht ze me niet binnen 2 seconden zien,, is het gillen.. Ik word er best moe van, en ik zoek ook naar een manier om er mee om te gaan. Dus bij tips.. ;)