Onze zoon liep een schedelbasis fractuur op na een val

Ik weet het allemaal nog zo goed... niet zo gek ook zulke dingen blijven je altijd bij.

Het was moederdag 2020. We zaten midden in de eerste corona golf. We wilden de oma's vandaag ook in het zonnetje zetten. Om half 9 zaten we met het hele gezin in de auto richting oma (en opa) Amsterdam. Een groot dienblad met hartjes ballonnen, een vers ontbijtje en cadeautjes. Grote verrassing voor oma nadat ze ons als vanaf februari niet had gezien ivm de corona... we stonden voor de deur met de auto en zongen kei hard met het nummer oma's aan de top mee die we op hadden gezet. Oma in tranen, en wilde maar wat graag samen met ons ontbijten. Dus daar zaten we dan eindelijk na een lange tijd weer samen, aan de keukenbar. Zelf zat ik in het midden met onze dochter (3 jaar) en onze zoon zat op de barkruk naast mij. Tot hij plots zich omdraaide en achterover van de kruk af valt en met zijn hoofd als eerst op de grond valt ( dat beeld vergeet ik nooit meer) in de eerste instantie was het dood stil, na 2 seconden begon hij kei hard te schreeuwen, ik pakte hem snel op waarna mijn vriend hem over nam en naar de slaapkamer liep. Het huilen werd snel minder, hij reageerde niet meer op ons, keek recht vooruit, en kon zn hoofdje niet meer rechtop houden. Ik voelde gelijk dat dit niet goed was en zei dat we naar de eerste hulp moesten. We hebben de kinderen in de auto gezet en ik ben achterin bij onze zoon gaan zitten en ben met de eerste hulp gaan bellen, na wat ondervragen zeiden ze dat we met spoed moesten komen maar dat wanneer hij niet meer aanspreekbaar was we de auto langs de weg moesten zetten en 112 moesten bellen. Normaal doe je er ongeveer ruim een kwartier over om van mijn schoonouders naar dat ziekenhuis te komen, maar met de snelheid die wij reden... (sorry mnr de agenten) onderweg vond ik toch dat hij steeds slechter ging, achteraf denk ik hadden we niet beter gelijk 112 moeten bellen.. aangekomen bij de eerste hulp mocht er maar 1 ouder mee naar binnen ivm de corona. Mijn vriend bleef bij onze dochter buiten wachten tot er nieuws was. We kwamen eerste terecht bij de assistent die hem na keek en inderdaad was afwezig vond (goh...) ze wilde de arts ook even laten kijken, na een half uur! wachten kwam hij eindelijk aan. Na een hartfilmpje, en wat testen zei hij dat hij toch wilde dat ons mannetje sowieso voor 6 uur ter observatie moest blijven om te kijken of er wat veranderde.

Papa mocht de tas brengen en nog even een dikke kus geven. Daarna ging ik met hem naar boven naar de kinderafdeling. Na een uurtje begon hij over te geven, na 3x overgeven gaven de artsen aan dat als hij het eten niet binnen hield dat ze dan toch een scan van zijn hoofdje wilde maken om een bloeding uit te sluiten ( vraag me niet waarom ze dat niet gelijk hadden gedaan) na wat te hebben gegeten leek hij wat op te knappen, maar net een half uur voordat we naar huis mochten begon hij weer over te geven. Toch een scan. Weer het thuisfront opbellen dat het toch weer was veranderd, arme papa was thuis alleen maar aan het ijsberen.. 

De scan was drama! Arme mannetje wist niet wat hem overkwam, kleine ventje in zo'n grote buis. Zelf mocht ik niet bij hem blijven omdat ik 30 weken zwanger was.. verschillende verpleegkundige probeerde hem rustig te krijgen. Mijn hart brak in een miljoen stukjes. Na een uur! Was het eindelijk zo ongeveer gelukt. 

Terug naar de afdeling en de uitslag afwachten. Ons ventje lag ondertussen eindelijk even te slapen in het grote ziekenhuis bed. Na een half uur kwam de arts binnen, zij vertelde dat ze op de scan gelukkig geen bloedingen hadden gezien, maar dat ze wel een breuk zagen in de schedel achterop aan de onderkant net boven de nek... op dat moment brak ik, ons kleine mannetje, vind je het gek dat hij zo was.. zat ik dan helemaal alleen... nu papa opbellen en het nieuws vertellen, we moesten 1 nachtje blijven zodat ze hem sowieso 1 nacht op de monitoren in de gaten kon houden.

Arm klein ventje, in dan grote bed aan allemaal toeters en bellen. Je kan wel raden dat ik de hele nacht geen oog dicht had gedaan. Elke 2 uur wekken en controles doen. De volgende ochtend ging het gelukkig een stuk beter, de artsen vertelde dat hij na het eten als dat goed ging lekker naar huis mocht en thuis verder moest uit "zieken" 

Om 15:00 uur kwam papa ons eindelijk ophalen, wat was hij blij om hem eindelijk weer vast te kunnen houden. Iedereen trouwens. Van opa en oma mag hij voorlopig niet meer op een barkruk zitten haha. Gelukkig heelt een breuk, en ook dat soort breuken snel bij die kleintjes. Maar oh wat heeft hij ons laten schrikken! Ik zei altijd boem is hoo als ze vallen, maar dit was iets te letterlijk. Gelukkig is ons vent nog steeds zijn vrolijke bijdehante en drukke zelf 😂 en ik verwacht nog wel wat meer ziekenhuis bezoekjes met dat ventje❤