8 jaar geleden
ontwikkeling een sprong vooruit maar ook bij me weg?
Je kent dat wel je bent super trots op alle nieuwe dingen die je kindje kan maar de keerzijde is dat ze je steeds minder nodig hebben.
Een tijdje terug was er weer z'n avond, zoon lief wilde alleen maar bij mij zijn. Ik mocht niet uit beeld en het liefst niet buiten zijn hand bereik. Ik ging dus samen met hem douchen en hij kwam heerlijk tegen me aan zitten, als ik alleen al op stond begon meneer te jammeren. Na het douchen zijn we hem zijn pyjama aan het aan trekken op bed en zegt mijn vriend ineens, hij houdt gewoon zoveel van jou dat hij altijd bij je wil zijn. Ineens schiet ik vol, tranen springen in mijn ogen en mijn vriend kijkt me aan en vraagt wat er is. (misschien goed om te weten: ik ben zwanger van de tweede en heb behoorlijk last van hormonen. Daarnaast ben ik sowieso veel gevoeliger geworden sinds ik moeder ben) Ik antwoord: straks komt er een tijd en dan wil hij dat helemaal niet meer.... ( tranen rollen over mijn wangen) dan wil hij geen kusjes en knuffels meer en moet ik uit zijn buurt blijven, wat moet ik dan?
Het is nog lang niet zover, mijn zoontje is inmiddels 17 maand en heeft mij dus (gelukkig) nog wel even nodig. Alleen zijn er soms van die momenten waarop ik me realiseer dat dit zo snel voorbij is gegaan, dat ik me afvraag hoe snel de rest zal gaan en dat ik bang ben om hem "kwijt" te raken. Als ik zie hoe hij groeit in zijn ontwikkeling en hoeveel meer hij steeds begrijpt word mijn hart gevuld met trots en soms gelijktijdig met verdriet/gemis dat ik hem los zal moeten laten.
Momenteel heb ik er enorm veel last van, hopelijk zijn dit de hormonen en neemt de mate weer een beetje af nadat ik ben bevallen. Dat dit gevoel erbij hoort snap ik wel en ik denk ook dat dit wel gezond is maar wat minder emotioneel zou fijn zijn. (want eerlijk is eerlijk vind het niet erg dat ik gevoeliger ben geworden maar z'n enorme huilebalk hoeft van mijn ook weer niet)
Ik heb altijd gedacht dat ik niet zo zou zijn, je voedt je kinderen op en brengt ze de juiste normen en waarden bij zodat je ze los kan laten met een goed gevoel en ze zelf de wereld aan kunnen. Nu begrijp ik dat dit wel het geval is maar dat je zolang je leeft je kinderen wilt behoeden voor pijn en verdriet en er altijd momenten zullen zijn dat je terug denkt aan deze tijd (de tijd waarin jij alles voor ze was en ze niet zonder je kunnen) Dus knuffel ik hem nu maar wat extra en probeer ik er van te genieten als hij weer een mama bui heeft ipv me er aan te irriteren omdat ik dan niks kan doen.