(ont)spannende slaapkamergeheimen

De gordijnen dicht, in pottenkijkers hebben we allebei geen zin. De lampen gaan uit, want het moet wel donker zijn. Ook al is het midden op de dag. Nee, ik schaam me niet voor mezelf en jij hoeft dat helemaal al niet te doen. Want je bent prachtig, dat vertel ik je ook elke dag. Je bent perfect om wie je bent. Daarom hou ik ook zoveel van je. Het liefst kijk in elke minuut van de dag naar je. Je mooie grote blauwe ogen, blonde haren en je onweerstaanbare lach. Ik ben zo verliefd op je. En mijn bed deel ik dolgraag met jou. En jij ook met mij, dat weet ik. Af en toe dan. Anders is het niet speciaal meer.

Toen je net geboren was sliepen we elke middag samen. Zo rond de klok van 4. Als papa thuis kwam, vond hij ons regelmatig vredig slapend aan in bed. Och wat was dat fijn. Jouw warme kleine lijfje tegen me aan. Jouw ademhaling zachtjes en ritmisch in mijn oor. Ik adem jouw unieke vertrouwde geurtje in, je ruikt zo lekker naar baby. En terwijl jij sliep bekeek ik je aandachtig. Om uiteindelijk naast je in slaap te vallen. Die momenten zijn me heel dierbaar, die koester ik elke dag.

Toen je een peuter was sliep je nog steeds in de middag. Dat gaf mij de tijd om even iets voor mezelf te doen. Toch miste ik die momenten samen in bed wel. Dus af en toe kroop ik toch met jou onder de dekens. Weer net als 'vroeger'. Jij en ik, samen in het grote bed. Zeker toen ik zwanger was van jouw zusje kon ik mijn middagrust goed gebruiken. En omdat ik wist dat ik jou over een poosje moest delen met je zusje, wilde ik nog extra genieten van onze tijd samen. En dat vond jij helemaal niet erg. Bovendien wist ik dat er ooit een tijd zou komen dat je geen middagdutje meer zou willen doen. Dat betekent automatisch dat onze plezierige uurtjes in bed ten einde zouden komen. Want als je eenmaal een grote jongen bent is het niet meer stoer om  een middagdutje te doen. Laat staan samen met je mama.

Inmiddels ben je die stoere kleuter van 4. Dat middagdutje wil je écht niet meer doen. Maar af en toe is het nodig. Zeker na een drukke schoolweek en een zwemles. Dan ben je op vrijdagmiddag gesloopt. Je valt bijna om op de bank. Voor mij is dat het moment: kom we gaan naar bed. Je stribbelt tegen. Maar zodra ik zeg dat we dan samen in het grote bed gaan liggen, onder de grote dekens, stem je toe. Je wiebelt druk heen en weer, vechtend tegen de slaap. Mama weet een spelletje. Je bent dol op spelletjes. We doen wie het langst stil kan liggen. De eerste keer win ik. Je bent teleurgesteld, je wilt graag winnen. Dus doen we het spelletje nog een keer. Nu win jij. Ruim 1,5 uur lig je stil. Ik bekijk je aandachtig, ruik aan je haartjes en luister naar je ademhaling. Je kruipt nog eens lekker dicht tegen me aan. Je knuffeltje in je handen geklemd. Mijn stoere grote jongen. Maar toch nog zo klein. Ik vond het heerlijk om je weer zo dicht bij me te hebben. Veilig en vertrouwd. Mijn ogen vallen dicht. Samen met jou slapen, een geschenk. 

Volgende week weer? Zelfde tijd, zelfde locatie? En ssssttt... niet tegen papa zeggen hoor dat jij met mij in het grote bed hebt gelegen.