Ons gezinnetje, we zijn gelukkig en gezond, of.... (16)

in de maanden die volgen zijn we allemaal erg gelukkig. Al zou het wel fijn zijn als Syd ging lopen. Uiteindelijk loopt hij pas als hij 21 maanden is. In het begin stijfjes, maar hij begint steeds beter te lopen. Kletsen daarintegen kan hij als brugman, al voor zn eerste verjaardag maakte hij al hele zinnen.

Syd viert inmiddels zijn tweede verjaardag. En we besluiten om hem 2 dagdelen naar de creche te doen. Dit lijkt ons goed omdat hij bij een gastouder is, en deze mag maar 4 kindjes tegelijk opvangen. Als hij over 2 jaar naar school gaat is de overstap waarschijnlijk te groot (denken wij).

De eerste dag op de creche verloopt goed, en wij zijn tevreden. De keer daarop verloopt iets minder. Syd klampt zich aan ons vast en wil met ons mee naar huis. Ik wil hem weer meenemen, maar de leidster zegt dat dit heel normaal is. Ik ga dus met lood in de schoenen alleen naar huis. Als ik hem 2 uur later weer op kom halen, komt hij heel uitgelaten naar me toe. Het ging goed vlgs de leidster.

Thuis is Syd anders, hij lijkt wel gefrustreerd. Als ik het hem vraag geeft hij geen antwoord. Ik denk dan dat het de spanning is en laat hem even met rust.

In de weken die volgen lijkt zijn frustratie erger te zijn geworden, ook begint hij steeds vaker te fladderen met zijn handen.

Ik besluit om het te bespreken met het CB. Deze stellen mij gerust dat ik me geen zorgen hoef te maken. Dit komt wel vaker voor. Zelf vertrouw ik het niet zo, en ga Syd wat meer observeren. Ik zie steeds vaker boosheid en zijn interesse enkel en alleen in treinen. Hij praat alleen maar over treinen, zelfs als ik op een ander onderwerp overga begint hij toch weer over zijn treinen.

Ik ben vaak alleen met de kids, omdat Roy onregelmatig werkt. En het begint me steeds vaker op te vallen als ik met de boys naar de winkel, stad of binnenspeeltuin ben geweest er bij thuiskomst een flinke vulkaan tot uitbarsting komt. Ik begin aan mezelf te twijfelen en vraag me af wat ik verkeerd doe.

Ik moet met Liam naar het CB en Syd is mee. Ik dring er nu op aan dat ze Syd eens goed moeten onderzoeken. Ze zegt nog steeds dat ze niks geks ziet, maar maakt toch een afspraak om thuis te komen observeren.

Als ze er is ziet ze inderdaad dat Syd enkel en alleen oog heeft voor treinen en dat hij veel fladderd. Ze stuurt me door daar het MEE (voorheen SPD)

Al gauw volgt een intakegesprek én een observatie bij ons thuis en op de opvang. Ze zien inderdaad iets aan Syd en denken aan HSK (Hoog Sensitieve kinderen). We worden aangemeld bij de mutsaertstichting. Helaas is hier een wachtlijst. 

Inmiddels viert Syd alweer zijn 3e verjaardag. Hij is een heel lief en vrolijk mannetje, maar vaak komt er een hele donkere bui om de hoek kijken. Hij krijgt driftbuien waar ik liever niet heb dat hij ze krijgt. Midden in een drukke winkel of op de kermis, binnenspeeltuin... enz. Ik weet me soms geen raad meer..

Na eend maand of vier krijgen we bericht. Syd mag 2 dagen naar de groep en zal hier geobserveerd en beroordeeld worden. Ook gaan ze hem uitvoerig testen.

Het is begin September/ oktober als hij start op de groene groep van de mutsaersstichting  en heeft hierdoor ook afscheid moeten nemen van de creche. 

Het gaat heel erg goed op de groep. Ondertussen vinden er ook veel gesprekken met ons ouders plaats en ook met Syd. Syd gaan ze uitvoerig observeren en testen. Ook krijgen we een observatie als gezin in een speciale speelruimte. Nou dan voel je je opgelaten. Er zit een psycholoog in de kamer en die bekijkt én filmt hoe jij met je kind speelt. Hoe onrealistisch is dat?

Enfijn. Het is 31 Januari 2014 als we dan eindelijk duidelijkheid krijgen. Syd heeft het syndroom van Asperger. (Alles valt ineens op zn plaats)

We hebben voordat de diagnose kwam veel op internet gezocht en gelezen en ook wij zagen veel vergelijkingen met Asperger..

Ineens wisten we wasr de driftbuien vanaf kwamen. Maar nu.... Hoe gaan we hiermee om? Je kan heel veel lezen in boeken of op internet, maar in de praktijk brengen is net iets anders... 

We krijgen dan ook psycho educatie aangeboden.  Dat is eigenlijk een cursus, wat is Autisme en hoe ga ik er mee om. Dit is heel leerzaam.

Syd krijgt ook veel training en fysiotherapie. Ook starten we met ergotherapie. We (mutsaersstichting en wij) zijn het er snel over eens dat regulier onderwijs voor Syd nu niet haalbaar is, en melden hem aan bij speciaal onderwijs.

Als hij 4 is, start hij op het SO. In het begin gaat hij op ma, di en donderdagmiddag. De rest van de tijd zit hij op de groep. Na n paar weken gaat hij 5 ochtenden en zo bouwen we het uit tot hij volledig op school zit en ook afscheid neemt van de groep.

De tijd die volgt is pittig. Syd leert veel, maar krijgt ook te maken met kinderen die een gedragsprobleem hebben. Dit heeft als gevolg flinke ontladingen bij thuiskomst. Als hij nasr groep 2 gaat, besluit de school hem samen met nog 3 andere kinderen bij de kinderen van groep 3 te zetten. En dit werkt uitstekend. Hij krijgt gewoon stof van groep 2, maar kan ondertussen al mee spieken bij groep 3, en hij heeft minder speelmomenten, dus er is meer rust en regelmaat. En dit merken we thuis ook.

In augustus 2015 beginnen we met de mutsaertstichting de voortgang van Syd te bespreken. Zowel de mutsaersstichting als wij denken dat hij beter af is op het regulier onderwijs. Maar eerst moet Syd aan de bak. Voor we gesprekken gaan voeren met het regulier moet Syd eerst weerbaarder worden. Hij moet leren voor zichzelf opkomen. Als hier verbetering in zit, gaan we alles in werking stellen.

In Februari zijn gesprekken geweest tussen de twee scholen en begin maart zijn we begonnen met oefenen. 

Afgelopen Vrijdag heeft Syd afscheid genomen op het Speciaal onderwijs en gaat nu elke dag samen met Liam naar dezelfde school.

Wat ben ik trots op ons mannetje..

Ook wij weten nu wat we beter wel en niet kunnen doen, welke prikkels we moeten mijden en hoe we gestructureerd een dag opbouwen. Er heerst weer rust in het gezin, alhoewel het soms nog wel eens misgaat. Soms kan ik bepaalde prikkels niet mijden, zoals met Sinterklaas, kerst, oud en nieuw, carnaval, pasen, verjaardagen etc etc. Maar ook dit komt goed, we weten wat we moeten doen om de vulkaan weer rustig te krijgen.

Liefs, Diana