Snap
  • Kind

Onheilspellende stilte

Dat moment waarop je ineens denkt: "Het is wel erg stil...". Wat voor verrassing zou peuter nu weer in petto hebben?

Laat me even de situatie schetsen. Je bent de hele dag druk geweest met baby en peuter en je begaat de fout om te denken dat je wel even een paar minuten voor jezelf kunt pakken. Dus je installeert je met een boek of een spelletje op je telefoon op de bank. Peuter is braaf aan het spelen en je raakt verdiept in je eigen activiteiten. Dan ineens dringt het tot je door dat het wel heel stil is. Je luistert even maar je hoort echt geen geluidje. Dat is het moment waarop de stilte onheilspellend is en je eigenlijk al weet dat je niet blij zult zijn met hetgeen je aan gaat treffen wanneer je op zoek gaat naar peuter.

Hoe stom het ook klinkt, dit overkomt mij de laatste weken iedere keer weer. Je zou denken dat ik er van zou leren, maar blijkbaar moet ik mijn hoofd nog een aantal keer vaker stoten voordat ik er van leer. Peuter blijkt heel creatief te zijn en het liefste met mijn spullen te spelen. Nu is dat wel iets wat ik weet van vriendinnen, maar het besef dat het ook voor mijn peuter geldt dringt dus niet door. Poppen, leesboekjes, allerhande speelgoed, het kan haar maar korte tijd boeien. Nee, mijn dagcreme van ruim 30 euro per potje, mijn waterproof mascara (die er dus nauwelijks af te krijgen is als peuter haar ogen stijf dichtknijpt terwijl ik aan de gang ga met make-upremover), mijn schoonmaakmiddel (waarvoor ze via de wasmachine naar boven klimt zodat ze de fles van de droger die daar weer bovenop staat kan pakken....) en mijn grote huishoudschaar (waarvoor ze bovenop het bureau klimt en zo bij de bovenste boekenplank kan) zijn veel boeiender. Hier kan ze uren mee spelen. Spelen betekent in dit geval dus alles onder smeren met dagcreme, lekker make-uppen, alles onderspuiten met schoonmaakmiddel waardoor de vloer spekglad wordt en als hoogtepunt ongeveer 10 cm van haar haar afknippen, waardoor ze nu met een asymmetrische boblijn door het leven gaat.

Iedere keer moet ik zuchten, maar ook lachen. Ik probeer haar uit te leggen waarom dit niet de bedoeling is, maar tegelijkertijd denk ik: "Leer ik het nou nooit....?"

9 jaar geleden

Hahahaha, ik moest heel erg lachen toen ik je blog aan het lezen was! Kleine kinderen kunnen echt zo creatief zijn. Maar die schaar! Wat erg! Stiekem is het wel ergens grappig, maar ik bergijp je zucht heeeel goed :)!

9 jaar geleden

Oeps... dat zijn een hoop haren die ze afgeknipt heeft haha.... Het is ook lastig wanneer ze zo klein zijn, die van mij heeft vroeger ook wel eens een stuk haar afgeknipt. En hij maakte altijd alle lades open om alles er vervolgens uit te halen. Wat mij is bijgebleven is dat ik overdag eens in slaap ben gevallen op de bank (gebroken nachten...) en dat mijn peuter stiekem de typ-ex gepakt had en de hele eettafel ermee onder gesmeerd had. Toen ik het ontdekte moest hij hard lachen. Ik iets minder want ik kreeg de inmiddels opgedroogde typ-ex er maar moeilijk vanaf!