7 jaar geleden
Omdat je soms meer bent dan een ouder
Als je naast ouder zijn nog zo veel meer doet voor je kind, omdat hij/zij "iets" heeft.
Drie maanden geleden kwam mijn tweede zoon ter wereld. Een pittige bevalling, en een zeer heftig traject volgde met een maand ziekenhuisopname zonder dat we vooraf wisten dat hij ziek was. Tijdens deze drie maanden maak je veel mee, wordt je geleefd, er wordt meegeleefd en vergeet je normaal te leven.
Nu is er na drie maanden eindelijk een beetje rust. We hoeven komende drie weken niet naar het ziekenhuis, en gaan even een weekje op vakantie. En lijkt iedereen, behalve de naaste familie, weer door te gaan met het normale leven. Zo hoort het ook, maar toch knaagt er iets.
Mijn zoon is namelijk chronisch ziek. Wat hij heeft gaat nooit meer over (tenzij stamceltherapie gaat werken) en moet zijn leven lang medicijnen gebruiken. Daarnaast kan er elk moment een ongelukje gebeuren, zoals een hoofd stoten, verkeerd vallen op de knie of pols, of iemand gooit iets tegen hem aan waardoor we direct naar het ziekenhuis moeten voor behandeling. Hierdoor zit je als ouder nooit in de relax modus als je andere mensen, waaronder zijn oudere broer, in de omgeving hebt. Elk moment zit je op te letten of er iets gebeurd. Mis je een auto op zijn hoofd, kan dit fatale gevolgen hebben.
En nu we thuis zijn, de opnames voor operaties inmiddels achter de rug zijn voorlopig, en we wachten op de start van de medicijntherapie, lijkt niemand zich te beseffen welke zorgen je je maakt en wat je allemaal moet regelen. Onze baby ontwikkeld zich op het oog prima, maar loopt ondertussen wel bij vier specialisten en een fysiotherapeut om dit voor elkaar te krijgen.
En nu pas merk ik hoeveel onbegrip er is voor ouders van een kindje die "iets" heeft. Want we zijn "zorgers" voor onze kinderen, naast het normale zorgen. We maken ons, terecht, extra zorgen om ons kind en moeten extra doen voor ons kind. En lopen tegen muren van onwetendheid, onbegrip en onzekerheid aan. Voor alle ouders die naast zorgen ook "zorgers" zijn wil ik zeggen, je bent niet alleen. Ook al zie je het niet, er zijn vast ouders die je begrijpen omdat ze zelf in de situatie zitten waar jij in zit en het niet weten.
Dus heb je het zwaar, lucht je hart bij een medemoeder, wie weet blijkt zij ook een stukje extra zorgen te hebben. Het helpt mij in ieder geval een stukje ontzorgen.
Manyi
Jullie zijn een extreem heftige periode doorgegaan en nu nog.. Mijn ervaring is zodra je kindje niet meer in het ziekenhuis ligt er voor andere mensen die problemen ook niet meer zijn. Maar integendeel de ellende begint pas waar je even een moment van rust hebt begint het gemaal wat als ?? Helaas zijn er te weinig mensen met begrip. Ik hoop dat je hier op mamaplaats een beetje steun kan vinden.