Omdat er liefde is, is afscheid nooit het einde

Lieve Jort,

Maandenlang heb ik geprobeerd te schrijven, maar ik kreeg geen woorden op papier. Mijn hoofd loopt over, maar het lukt me niet om woorden te geven aan mijn gedachten. Er gebeurt zoveel dat mijn aandacht opslokt.. Ons mooie gezin, maar helaas ook verdrietige dingen. De tijd raast voorbij, en mijn hoofd houdt het niet meer bij. En dat vind ik heel moeilijk, want ik wil mijn aandacht schenken aan de mensen en herinneringen die het verdienen. Mijzelf helen; genieten van papa en je broers, denken aan jou en oma. Het voelt alsof ik daar bijna geen kans voor krijg, en dat vind ik heel moeilijk. Want ik wil mijn energie besteden aan degenen die dat verdienen, en jij bent een van de belangrijksten.

Vandaag is het twee jaar geleden dat we jouw prachtige gezichtje voor het eerst mochten zien. En gisteravond lukte het me eindelijk om woorden te geven aan wat ik voel.

Wie ooit zei dat verdriet slijt, dat het makkelijker wordt naarmate de jaren verstrijken, heeft het pijnlijk mis. Het verdriet slijt niet, de leegte wordt niet minder, het gemis voelt niet minder heftig.

Nu het twee jaar geleden is sinds jij bij ons kwam, gaan mijn gedachten terug naar de dagen rondom jouw geboorte. De verwachting, spanning, hoop, liefde.. Ik voel het zo weer opnieuw. En een moment later de pijnlijke confrontatie met de keiharde werkelijkheid: een lege buik en lege armen. Ik kan je niet knuffelen, nooit meer. Geen jongetje wat me na een dag werken bij binnenkomst tegemoet rent en zich vol vertrouwen in m’n armen stort.

We zullen nooit weten wat jouw eerste woordjes zouden zijn geweest, wanneer je je eerste stapjes zou hebben gezet. Of je net zulke blonde haren zou hebben als je broers, of juist de donkere haren van papa. Of je goed met Fedde zou kunnen opschieten, of dat jullie elkaar juist steeds in de haren zouden vliegen, om een moment later weer met de slappe lach over de grond te rollen. Elk jaar komen er nieuwe vragen bij. Elk jaar meer vergelijken met je broers. Elk jaar meer confronterend, omdat we aan Fedde en Nathan zien wat we aan jou moeten missen. Elk jaar meer missen.

Nee, verdriet slijt niet en een gemis wordt niet minder erg. Naarmate de tijd verstrijkt wordt het verdriet om dat wat had kunnen zijn, groter. Wordt het gemis van die armpjes om mij heen sterker. Wordt het verlangen naar jou heviger. Worden de vragen naar wat had kunnen zijn talrijker. Maar wordt ook de liefde die ik voel voor jou, groter. Voelt de verbinding met jou sterker. Wordt de dankbaarheid voor wat ik wél heb, groter. Realiseer ik me steeds vaker hoe verdrietig, maar ook hoe mooi het leven kan zijn. Zie ik elke dag opnieuw wat een dappere papa jij hebt, en wat een bijzondere broertjes. Die misschien wel door jouw komst nog bijzonderder zijn. Fedde, die op een wonderbaarlijke manier jou in ons leven weet te betrekken, soms woorden kan geven wanneer ik het zelf niet kan. En Nathan, die vrolijke, ondeugende, onderzoekende lieverd die leeft voor twee. Jij bestaat voort, in hen, in ons, in alles wat we doen en overal waar we gaan. Jij bent altijd dichtbij, dat voel ik. Omdat er liefde is, is afscheid nooit het einde.

‘Ik kom als de wind die je voelt en de regenI

k volg wat je doet als het licht van de maan

zoek me in alles dan kom je me tegen

Kijk in de lucht, kijk naar de zee

Waar je ook zult lopen, ik loop met je mee

Iedere stap en ieder moment

waar je dan ook bent’