Oma

Opa zit nu dus alleen thuis, dus als we de kans krijgen rijden we er heen, al wonen we toch altijd nog zo'n 45 km bij elkaar vandaan. Van de week waren we even bij de Speelotheek in opa/oma's woonplaats geweest, de laatste keer voor de zomervakantie en deden we gauw nog een boodschapje bij de C1000 voordat we naar opa gingen. Even iets lekkers voor 'bij de koffie', of in mijn geval thee. De kinderen waren helemaal blij opa te zien, maar al wisten ze het, ze vonden het toch vreemd dat oma niet stiekem alsnog op haar vertrouwde plekje zat. 's Middags reden we mét opa naar het ziekenhuis voor een verrassingsbezoekje, buiten de officiële tijden om eigenlijk. De zuster vond het niet zo'n punt, als we maar beneden in de hal zouden gaan zitten. Opa haalde oma op met een rolstoel en wij wachtten beneden, steeds met de blik op de gang van de liften. Tijdens het wachtten werd er verstoppertje gespeeld tussen de andere bezoekers op het 'terras'. Eindelijk kwam oma er aan. Ze had inmiddels wel zo'n vermoeden dat ze haar twee lieffies ook weer zou zien en dat opa niet alléén was gekomen. Mijn zoontje mocht oma de gekochte chocolade 'kusjes' (mondjes) geven, mijn dochtertje het kaartje. Ook zonder ons zou ze toch elke dag kusjesdag kunnen hebben, was de gedachte erachter.  Na een half uurtje  brachten we oma terug naar haar kamer. De kinderen ingeprent dat ze heel rustig moesten zijn, omdat er mensen zouden liggen te slapen. Nou, ze waren muis-stil. Erg onder de indruk. De mevrouw die naast oma lag had allemaal slangetjes aan haar lichaam, dat zag er wat griezelig uit in de kinderogen. Oma's bed gezien, ons kaartje aan het prikbord gehangen, oma geknuffeld en toen weer mee naar beneden, maar dan getweeën in de rolstoel waar oma net in had gezeten. Ze hebben het nu gezien met eigen ogen. Het leek me toch goed. Zeker omdat mijn zoontje er veel mee bezig is. 'Als de kanker uit oma's buik is, dan gaan we weer met opa en oma op vakantie he?' Het voelt wel dubbel hoor. Misschien dat ze ooit weer wat fitter wordt, maar deze kanker gaat niet weg. En misschien is onze herfstvakantie van 2012 wel de laatste geweest met hen. Maar aan de andere kant: wie weet hoelang oma nog bij ons zal zijn. Voorlopig blijven we tekeningen maken, bezoekjes brengen indien mogelijk en op allerlei manieren opa en oma opvrolijken. Als oma maar weer gauw naar huis mag. 'Oma buikpijn', zegt mijn dochtertje. Ik vertel er dan wel bij dat dit een speciaal soort buikpijn is, voordat ze een beetje buikpijn al associeert met ziekenhuisopnames. Opa alleen achterlaten voelde ook al zo raar. 'Wat gaat opa nou eten?' vroeg mijn zoontje. 'Opa met ons mee', zei mijn dochtertje. Sommige dingen in het leven zijn zo simpel, maar niet als het gaat over ziekte en (groot)ouders waar je zielsveel van houdt.