3 jaar geleden
Ohjee, mijn kind is vies
Welness in de natuur
Voor de mensen die mij op instagram (@jungleusink) volgen, is het al lang geen verrassing meer. Mijn kind heeft een soort aangeboren afwijking, of beter gezegd talent om binnen enkele secondes, of misschien nog wel minder dan dat vies te worden.
Elke normaal functionerende moeder zou waarschijnlijk zichzelf na 2,5 jaar echt wel aan geleerd te hebben haar kind dan gewoon geen wit meer te laten dragen, en liters vanish oxi action in huis te hebben.
Ik heb echt wel een periode gehad dat ik de lichte kleuren afzwoor, echt wel, maar Eowyn bleek al zeer vroeg een heel eigen style te ontwikkelen, en dat is prima. Wat ik niet in calculeerde toen ik haar aanmoedigde bij haar ‘diva gedrag’, was dat hij blijkbaar naast vies worden ook houd van licht roze, licht grijs, crème en dus wit. Precies de smet kleurtjes.
In en om het huis komen we nog redelijk weg. Ossengal zeep werkt redelijk goed tegen de door gras gegroende vlekken op de witte maillot, en de heerlijk uitgesmeerde tomaten saus van de verse spaghetti op haar crème jurk komt nog wel weg met wat schoonmaak azijn. ( hoewel de meeste mensen een slabber gebruiken voor dit soort knoei konten, maar Eowyn vind dat niet fashionable genoeg, dus weigert die lappen).
Maar met die prachtige herfst kleuren zijn wij behoorlijk wat in het bos te vinden, naast dat de bomen hun kleurige bladeren los laten om ze te laten dansen op de muziek van de wind, de eikeltjes vakkundig worden weg geroofd door de eekhoorns die zich opmaken voor hun wel verdiende ‘schoonheid slaapje’ wat enkel maar een heel seizoen zal gaan duren, en de egels die een slaap plaats zoeken, liggen er nu ook een hele hoop plassen. Want als er iets gelinkt word aan de herfst is het wel regen denk ik.
Waar ik voor dat ik moeder werd altijd dacht dat regenlaarsjes een soort van life savers zouden zijn, had ik van te voren nooit gedacht dat je als kind zo ontzettend veel kon doen met een ogenschijnlijk enkele plas. Als kind sprong ik ook wel in de plas, en heel eerlijk ik vermoed dat ik zelfs wel eens gevallen ben in dat regenwater. Toch kan ik mij niet herinneren dat ik ooit ben gaan rollen in de modder die de plas maakte doordat hij toevallig op een zandpad lag. Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit met takken ben gaan roeren zo hard dat het water op spetterde en mijn hele gezicht onder zat. Ik kan mij ook niet herinneren dat het mij een goed idee leek om te springen en dan een peuter salto (of wel een schuine half op je zij koprol) te maken. Ik heb dus ook nooit stil gestaan bij het idee dat er daadwerkelijk mensen op deze aardbodem zouden zijn die die behoefte wel voelen.
Tot dat mijn kind lopen ging. Eigenlijk van af dat zij stapt heeft zij een enorme aantrekkingskracht naar alles dat vies en vuil is. Waar ik haar vorig jaar nog enig sinds kon sturen, heeft ze zo als een echte puber diva beaamt, compleet lak aan mijn mening of woorden inmiddels. Dit resulteert dus dat zij na enkele seconde buiten zijn al gezwommen heeft in de diepst gevonden plas, haar laars verloor in de tocht wel diepe drek en vergeet vooral niet, haar huid verwend heeft met een dikke laag modder. Grappig wel eigenlijk hoe mensen soms fortuinen uitgeven voor zon welness behandeling, die dus duidelijk ook gewoon gratis in het bos genomen kan worden. Zij maakt geregeld de lekkerste soep van de plassen door er dennen appels, eikels en kastanjes in te gooien, een snufje zand en roeren maar, het liefst zo onbezonnen en extreem snel draaiend mogelijk. De voorkeur heeft een tak, maar als dat te veel zoeken betreft werkt het ook prima met je handen hoor. (Daarna vooral lekker met ke handen door ke haar gaan, of even in je ogen wrijven)
Voorheen kreeg ik een lichte paniek aanval als ik haar zo zag, niet zo zeer omdat ik het precies erg vind, ook niet omdat ik toevallig net die dag vergat extra setjes droge kleding mee te brengen, maar vooral omdat ik bang was voor de meningen van anderen. Want het schijnt een soort ongeschreven regel te zijn, dat je als (niet) moeder ten alle tijden gemachtigd bent om je mening te geven, het liefst ongenuanceerd en zo negatief mogelijk.
In een tijd waar iedereen leeft op hand alcohol, dettol doekjes en liters schoonmaak middel is het misschien nog wel spannender om je kind vies te laten zijn zonder dat daar commentaar op komt.
Toch besloot ik het los te laten. Mijn kind is kind, mijn kind leert van de natuur. Zij speelt en is vrij. Ik heb het idee dat als ik haar op die manier haar ding laat doen, dat zij ook echt gelukkig is, veel gelukkiger als dat ik haar bang voor vlekken thuis op de bank voor de televisie zet, al heb ik het idee dat ze de t.v. ook enorm kan waarderen.
Ik besloot haar gewoon de door haar gekozen kleding te laten dragen, en haar gewoon te laten spelen op de manier hoe zij dat graag doet. De manier die bij haar past, niet de manier die nu bij de huidige maatschappij past. En eerlijk? Ik geloof dat haar manier gewoon ook veel leuker is. Haar onbezorgdheid als ze speelt, haar ‘wasmachine toe’ woorden als ze weer drijf nat is wat dan koud maakt, maakt eigenlijk dat ik alleen nog maar meer kan genieten van de natuur. Het maakt dat ik een klein inkijkje krijg in het hoofd van mijn kind. Het maakt dat ik voor heel even de natuur beleven mag op de manier hoe volgens mij, nu achteraf bezien, de natuur het ooit zal hebben bedoeld.
Dus ja mijn kind is vaak vies, en ik krijg echt niet altijd alle vlekken uit de kleding, en ja daar baal ik dan enorm hard van. Maar ik geniet van het plezier dat zij er aan beleefd, de herinneringen die wij op deze manier maken.
Dus de volgende keer dat je mij en mijn kind volledig onder de modder tegen komt, spring dan zelf ook eens in de plas, of probeer een blubber soep te maken. Ik weet bijna zeker dat ook jij stiekem gelukkig zult worden!