Nu moet het stoppen of eigenlijk gaan komen

Vervolg van mijn vorige post. 

Maandagavond na het eten, gaat mijn vriend naar de waterpolo. Ik leg een uur later Lauren in bed om vervolgens aan de studie te gaan. 24 mei heb ik een toets en iedere dag moet ik leren. Een uur later hoor ik een krijsend kind. Ik loop naar haar toe en ze geeft aan dat ze moet poepen. Ik kruip bij haar op bed en ze probeert te poepen, maar het lukt niet. Tot ze weer rustig is blijf ik bij haar. Daarna valt ze in slaap. Inmiddels naderde de dinsdagnacht. Een onrustige nacht waarbij Lauren wakker werd en pijn had in haar buik.

Tussen ons in viel ze snel weer in slaap. Tja, normaal doen wij dit niet, maar nu heb ik overal schijt aan.

Dinsdagochtend worden wij wakker. Lauren ligt nog ver in dromenland. Ze is zo uitgeput dat ik het gewoon sneu vind om haar wakker te maken.

Ik maak haar een half uur later wakker.

Ik breng haar bij de opvang en leg uit dat ze nog steeds niet heeft gepoept. Ik heb jet drankje mee en die geeft de gastouder gedurende de dag. Nog steeds geen ontlasting.

Ik bel dinsdag aan het eind van de dag en we moeten van de huisarts toch komen. YES, denk ik, maar ik zat 40 min voor niks te wachten want we kregen zakjes mee.

Florax om precies te zijn. Ik dacht HALLOOOO, we lopen hier al zolang mee, waarom nu eerst weer een soort drankje? Is er niets anders. Ik zei dit niet letterlijk, maar voelde dit wel.

Goed toch maar proberen.

Woensdagavond was daar. Nog steeds niks. Ze had inmiddels van 4 zakjes gehad. Eigenlijk mocht ze maar 1 zakje per dag, maar om het sneller op gang te krijgen, moest ze er 2 per dag.

Ik was zo pissig, dat ik tegen mijn vriend zei dat hij donderdag moest gaan bellen omdat ik nu wel vond dat ze moest gaan poepen of dat het er nu wel uit zou moeten lopen met alle rotzooi die ze binnen had gekregen.

Hij belde de huisarts donderdag, maar  die zei dat het met haar zindelijkheid te maken heeft en dat het echt niet erg is als een kindje een week niet poept. Nou ik kan je vertellen dat het maar goed is dat ik niet zelf belde. In de middag heeft mijn vriend nogmaals gebeld en hij vond dat het nu wel tijd was voor iets wat wel zou werken. Gelukkig de huisarts luisterde eindelijk. Hoevaak je aandringen? Doorzeuren? Om toch duidelijk te krijgen dat dit niet meer gaat zo.

We konden een speciale zetpil halen.

WoW ik kan je vertellen, die dingen werken in no time. 

Gelukkig, Lauren gaf binnen een kwartier aan dat ze moest poepen. Ze ging zich verstoppen en deed een grote poep. Niks duns gewoon harde ontlasting. Ik dacht nog nu komt het er zo uitlopen. Gelukkig was dit niet het geval.

Ik ben blij dat we zo door hebben zitten zeuren, zo voelt het.

Dat we ons gevoel hebben gevolgd en dat het nu een stuk beter gaat.