Nieuw generatie moedertje ...

Haar lange haren op een staart die dansend op haar rug in het ritme van haar hartslagmeter mee deinde.
Haar knal roze strakke shirtje op een nog strakker zwart broekje en op de meest fantastische hardloopschoenen. Vast helemaal aangepast op haar pas bevallen voetbed dacht ik nog.
Het zonnetje verblindde me even voor ik in de gaten had dat ze al joggend een kinderwagen vooruit duwde.
Ik zuchtte. Weer eentje dacht ik.
En met weer eentje bedoel ik van die nieuwe generatie jonge moedertjes die aan het eind van hun negen maanden zwangerschap er uit zien alsof ze net een balletje hebben ingeslikt en waarbij je hun dijen nog moet zoeken.
Die van die broekjes tot het eind door dragen met zo'n ritsje net boven de venusheuvel wat dan dat buikbolletje oppermachtig sexy maakt.
Die dan ‘even’ bevallen tussen de buien door en als de nageboorte er daarna ook is uitgevloeid gelijk het bed uit lijken te springen in hun leukste vrouwelijkste outfitje en nog met de kraamzorg in huis al op de meest vrouwelijkste manier moeder zijn.
Jeetje dacht ik vanmorgen wat een discipline en het begrijpelijke vermogen van de combinatie moeder en vrouw zijn.
Dat laatste is bij mij toen vast met de laatste uitdrijvings wee voorgoed dicht gehecht.
Ik zat niet alleen op een roze wolk toen het zwangerschapstestje positief bleek vanwege het groeiende wezentje in mijn buik maar zag het ook als excuus om eens heerlijk ontspannen uit te dijen in het wel gevormde vet wat zwangerschap op mijn heupen opsloeg als een soort van , ‘dat hoort er nu eenmaal heugelijk bij.’
Wat heb ik mijn man aangedaan?!, dacht ik vanmorgen.
Ik moet er uit hebben gezien als een kamerolifant die niet eens meer zonder hulp uit de bank overeind kon komen.
De leukste jurkjes werden tenten en de meest vrouwelijk broek werd een overall.
Hakken werden degelijke stampers met losse veters omdat de voetwreef leek op een opgezwollen spons. En heb er zelfs dagen bij gehad waarvan ik gedacht moet hebben dat mijn okselhaar de aanzet was tot babyhaar.
Ik weet nog dat ik bij de laatste liep in een grijze overgooier.( jurk )
Maar dan alsof ik nu achteraf gezien zo uit het streekmuseum was gestapt. Met daarbij in die handige praktische alles behalve sexy borstvoeding bh’s van die dubbele zoogkompressen alsof er een hele kudde koeien gemolken moest worden.
Geen enkele zwangere dag gesport. Niet eens aan gedacht.
Zwanger is nestelen moet ik wél hebben gedacht.
En dan vooral nestelen in mijn eigen lijf.
Mijn vetopslag was zo groot dat ik nu soms nog het idee heb aan het ontzwangeren te zijn en dat na zo’n achttien jaar.
Ik gedroeg me dan ook na de bevallingen ook nog eens als een échte. Zo'n échte Moeke, zeg maar. Met als excuus 100 % moeder. En het zo nodig vrouw zijn wordt vast ook weer wel opnieuw geboren.
Ze zeggen weleens als er naar mij gekeken wordt vanuit een bepaald opzicht, : Ja maar je hebt er ook vier he, daar staat je lichaam nog op.’
Echt niet!!
Dat zag ik vanmorgen. Toen ik er weer eentje tegen kwam. Zo’n kersvers nieuw generatie moedertje. In haar strakke broekje met daarop zo'n anti net bevalling achter de rug shirtje, vrolijk en optimaal vrouwelijk duwend achter de kinderwagen.