Net geen Amsterdammertje van het jaar.....

Dit pakt niemand, niemand ons meer af,
deze tijd gaat nooit verloren.
Als ik zie wat jij ons geeft,
Zie ik wat we kunnen worden.
En we zien nog niet wat morgen brengt,
Maar we weten diep van binnen:
Dit pakt niemand, niemand, niemand ons meer af.

Running-up

“Ik bel alle kandidaten die het niet zijn geworden” zegt de vriendelijke dame van de organisatie. “Oooh “ zeg ik. Dat ik haar aan de telefoon heb betekent dus dat Dunya niet het Amsterdammertje van het jaar is geworden. Dunya kijkt me geschrokken aan. “Ze was wel echt de running-up van de winnaar” zegt ze. De jury had het niet makkelijk gehad dit jaar. Ik zucht diep als ik ophang. Ondanks dat we natuurlijk steeds hebben gezegd dat dit al een eer is en dat het gaat om de leuke ervaringen enzovoort, zijn we er de laatste tijd toch steeds meer in gaan geloven en dus op gaan hopen. De jongste finalist en kijk eens wat ze allemaal gedaan heeft in haar korte leven tot nu toe. Het had maar zo gekund. Ik zie er tegenop om het aan Dunya te vertellen, maar ik wil ook niet dat ze het zondag hoort terwijl ik het al een paar dagen weet.

Teleurgesteld

“Je bent niet de eerste geworden” zeg ik. Dunya is ontgoocheld en boos. Natuurlijk moet ze deze teleurstelling verwerken. De boosheid duurt even en dan komen de tranen. Ik aai over haar hoofd en rug. Ik sla mijn armen om haar heen. “Je bent wel tweede” fluister ik. “En ik ben zo ongelooflijk trots op jou! Je bent de jongste van allemaal en je bent gekozen uit 46 kinderen. De jury twijfelde tussen jou en de winnaar!” Ze snikt. “Maar ik heb zoveel dingen gedaan en de anderen maar één ding!” Ik zeg even niks. Oh wat kan ik haar teleurstelling goed invoelen. Argumenten nemen dat gevoel niet weg. “Ik ga niet naar de uitreiking als ik toch al weet dat ik het niet geworden ben!” zegt ze boos. “Groot gelijk lieverd” glimlach ik. “We hebben daar niks te zoeken…” Het lijkt me beter om even niet tegen haar in te gaan, laat haar even voelen wat ze voelt. Door er over in discussie te gaan voelt ze zich niet gehoord en gezien. Ik bevestig haar dus gewoon en ze draait wel bij. Dan gebeurt er iets onverwachts. Ze droogt haar tranen en zegt dapper: “Maar ik ben wel heel ver gekomen! En ik ga wel, want ik ben nog nooit backstage geweest!” Ik ben nog trotser op haar dan ik al was. “Je hebt gelijk. Het wordt vast een onvergetelijke avond en we moeten dit avontuur goed afsluiten!”

Backstage

Op de dag van de finale melden we ons op tijd bij de stand van Amsterdammertje van het jaar in de Amsterdamse Schouwburg. De kinderen gaan backstage en haar vader, broertje Fawad, vriendin Imane en ik, wachten bij de zaal. Daar voegt de juf zich bij ons. We gaan met elkaar de zaal in om een plekje te zoeken. We hebben prachtig zicht. Het is pauze en de kinderen komen het podium op om te oefenen waar ze moeten staan. Allemaal dragen ze de rode trui van i Amsterdam. Ik gniffel in stilte, want Dunya had me bezworen dat ze die niet aan zou trekken over haar mooie zwarte jurk. Na de pauze gaat het dan om het echie. Ciske de Rat treedt op. Dunya wil zo graag naar de musical, maar onbetaalbaar. Daarna volgt de bekendmaking van de Amsterdammers en Amsterdammertjes. Eerst de Amsterdammertjes. Burgemeester Eberhard van der Laan mag de winnaar bekend maken. De winnaar is: Jeremy de Bel, die zich trouw inzet voor de buurtkeuken en de voedseltuin. Wel heel erg verdiend. Wat een goed initiatief!

Op de foto met de burgemeester

Na de bekendmaking van Het Amsterdammertje van het jaar volgen de Amsterdammers van het jaar. Die ceremonie duurt langer. Uiteindelijk wordt daar de winnaar Toon Borst, de man die buitenlandse munten inzamelt voor goede doelen. Nicolette, onze buurvrouw die net als Dunya genomineerd was, had al het vermoeden dat hij zou winnen. Na afloop is er een fotomoment en Dunya weet alles naar haar hand te zetten natuurlijk. “Ze wilde niet met de burgemeester op de foto voordat jij op het podium was” vertelt iemand van de organisatie. “Ik wilde zeker weten dat er een foto gemaakt zou worden” zegt Dunya. “Er stonden massa’s fotografen” lach ik. “Ja, ik weet toch niet of wij die foto krijgen. Ik wil gewoon dat jij een foto op je telefoon hebt!” Op het podium zie ik haar smoezen met de burgemeester. Eerst samen met Nicolette en de burgemeester op de foto, daarna alleen met de burgemeester en daarna roept hij miss Amsterdam, die ook aanwezig is op het podium. “Dit meisje wil met ons samen op de foto!” zegt hij. 

Allemaal winnaars

Dunya is tevreden, ze kijkt opgelucht terug op deze dag. “Stel dat je die enorme beker had gewonnen, waar hadden we die moeten laten?” vraag ik de volgende dag. Ze kijkt om zich heen in onze woonkamer vol chaos en haalt haar schouders op. “En de burgemeester heb je nu ook gezien en gesproken” vervolg ik. Eigenlijk maakt het niks uit dat ze niet gewonnen heeft. “Jullie zijn allemaal winnaars!” zei de burgemeester. En dat lijkt een cliché, maar het is wel waar. Deze tien finalisten zijn allemaal zo bijzonder, dat geeft hoop voor de toekomst. Ik hoop dat ze dit doorgeven, dat ze mensen aansteken en enthousiast maken, zodat er steeds meer kinderen en volwassenen ontdekken hoe leuk het is om je in te zetten voor anderen in de stad. Dan zal er steeds meer saamhorigheid ontstaan. Dat is hard nodig. Mooi om te zien hoeveel inzet er is van volwassen en van kinderen. Ik vind het wel fijn dat we niet konden stemmen op de kinderen. Daardoor is het een eerlijke en objectieve verkiezing geweest, want anders is het afhankelijk van hoeveel vrienden je hebt en hoe goed je kunt lobbyen. Ik zie zoveel foto's voorbij komen op Facebook van kinderen waarop gestemd kan worden voor een wedstrijd, dat voelt toch altijd wat raar. Wildvreemden worden geronseld om te stemmen. En aangezien ik daar niet zo van houd en dus iets minder fanatiek zou zijn, vind ik dit een prima procedure. Een deskundige jury die beslist. En dat heeft de jury goed gedaan!

Orde van de dag

Dunya is ook een winnaar. Ze is gekomen tot de laatste tien finalisten en zelfs tot de laatste twee/drie kandidaten. Net niet de eerste geworden, maar die teleurstelling heeft ze snel achter zich gelaten. Over een poosje kan ze weer meehelpen in het plantsoen. Er komen nog genoeg dingen waar ze aan mee kan doen de komende tijd. En anders bedenkt ze zelf wel iets. Ik heb er vertrouwen in dat het weer een topjaar gaat worden. Het was een onvergetelijk avontuur. Nu gaan we over tot de orde van de dag en dat is ook best fijn. Eén ding is zeker: deze ervaring pakt niemand ons meer af! Dit nemen we mee, voor de rest van ons leven.