Nee het is geen hondje...

Nee het is geen hondje, maar ik raak haar liever niet kwijt.... 

Ik had gedacht dat ik dat veel zou moeten zeggen, maar het valt to op heden wel mee. Ik heb voor mijn dochter Stella namelijk een tuigje. Niet zomaar een, maar een heel schattig aapje. Toen ze met een jaar haar eerste stapjes begon te zetten heb ik hem uit de kast gehaald en hem af en toe omgedaan als ze op haar kamertje was. Dan liepen we naar slaapkamer om te kijken in de spiegel hoe dat stond en ze vond het geweldig. Nu dat ze sinds februari heel goed kan lopen hebben we het aapje naar beneden verhuisd en gaat hij mee als we gaan winkelen bijvoorbeeld. Dan kan ze lekker zelf lopen maar heb ik haar toch vast! Ze is met haar 74 cm lang (of kort... hoe je het wil je zien) nog niet de langste en haar handje steeds omhoog houden, vind ze niet altijd fijn. Dit is dus een prima oplossing voor ons. En het aapje vindt ze geweldig, als ze in de autostoel zit houdt ze hem vast en knuffelt ze hem en als ze mijn hand vast houdt als ze loopt draagt ze zelf zijn staart :D
Mijn moeder is mij ooit kwijt geweest in de V&D en daarna had ze ook een tuigje voor me :D om het ellendige gevoel dat mijn moeder heeft meegemaakt voor te zijn, hebben wij er dus maar meteen een aangeschaft. En op een enkeling na die zegt "oh kijk het kind wordt uitgelaten", zijn de reacties eigenlijk heel positief.