Nachtmerries

4:40, geschreeuw ... nee gekrijs uit de kamer van mijn jongste zoon. Moeders breekt verschillende records (waaronder: hartslag van 60 naar 180 in 1 seconde en die van snelste slalom om het bed in het donker, zonder benen te breken of tenen te kneuzen) om zo snel mogelijk bij hem te zijn. Licht aan in de gang, slaapkamerdeur open en daar staat mijn kleine mannetje, helemaal in paniek! Gelukkig wordt hij meteen wakker zodra het licht op zijn gezichtje schijnt. Hij vliegt me in mijn armen en klemt zijn hele lijfje om me heen. Zo af en toe lijkt hij net een aapje zoals hij zich bijna IN me kan nestelen. Gelukkig is daarmee de paniek ook meteen over. Ik ga met hem zitten op zijn bed, ik sus, ik troost en na een poosje vraag ik hem wat er nou aan de hand is. “Ik hoorde een bij-tje” is het antwoord en bijna schiet ik in de lach. Er valt natuurlijk niks te lachen over nachtmerries, maar dit had ik absoluut niet verwacht. Arm droppie, helemaal in paniek om een bij-tje. We hebben het bij-tje weggestuurd, mijn kleine man is weer lekker in bed gekropen en viel bijna meteen weer in slaap. Hoe anders is het voor mij: ik stap in bed en moet denken aan een jaar of 3 geleden, toen mijn oudste zoon 4 was. Hij had toen soms ook nachtmerries, maar dan van een ander kaliber. Hij werd dan soms schreeuwend “wakker”, maar niet echt wakker. Hij lag dan in zijn bedje te schreeuwen en wat ik ook tegen hem zei, hij hoorde het niet en bleef maar schreeuwen. Heel beangstigend en ook heel zielig. Achteraf gezien zou het best eens kunnen zijn dat hij toen “night-terrors” had. Maar nu lig ik dus te denken over nachtmerries en night-terrors en ik besef: de computer (mijn brein) heeft zich weer opgestart en gaat niet meer uit vanochtend. Zucht, jammer, en ik had nog wel gehoopt op uitslapen op zaterdag. Nou ja, misschien morgen, maar vandaag sta ik om 5:15 naast mijn bed en denk: dan maar van de nood een deugd maken en een stukje schrijven, terwijl de rest van mijn gezinnetje heerlijk op 1 oor ligt :)