Snap
  • Kind

Nachtangst; een indrukwekkend fenomeen

Nachtangst; iets wat diepe indruk maakt. Het is heftig en je kan eigenlijk niets doen.

Tijn heeft sinds een aantal maanden last van Pavor Nocturnus, oftewel 'nachtangst'. Een onschuldig slaapprobleem, maar wel één die diepe indruk maakt.

Als Tijn zo'n aanval heeft lijkt hij wakker, hij heeft zijn ogen open, maar is het niet. Hij huilt, gilt, schopt, slaat en gooit met dingen. Te troosten of te kalmeren is hij niet. Niks helpt: op schoot nemen, wiegen, rondlopen, naar buiten kijken, liedjes zingen. Het verandert helemaal niets, of verergert het juist. Zelfs Beer gooit hij kwaad weg. Het enige wat we kunnen doen is machteloos toekijken, zorgen dat hij zich niet bezeerd en wachten tot het over is. Dat kan na tien minuten zijn, maar ook pas na een uur.

Het stopt altijd plotseling. Opeens pakt hij zijn beer en is hij stil en rustig. Hij wil weer op schoot en lekker bij je liggen. Na enige tijd valt hij in slaap en de hele nacht hoor je hem niet meer. Hij schijnt er zelf niks van te merken. Kinderen die je het kan vragen, kunnen zich er de volgende dag niets van herinneren.

Nachtangst is een slaapprobleem dat voornamelijk bij kinderen voorkomt. Het is onduidelijk waardoor het precies ontstaat. Waarschijnlijk heeft het te maken met de rijping van de hersenen. Nachtangst kom altijd in het begin van de slaap voor, tijdens de NON-REM slaap, als een kind uit de diepe slaap wordt gewekt. Het gaat niet om een nachtmerrie, want deze komen juist later in de nacht voor, tijdens de REM-slaap. Er wordt niet aangeraden het kind wakker te maken, omdat dit tot meer angst en desoriëntatie kan lijden*

Spanningen, koorts of slaapgebrek kunnen een aanval uitlokken. Dit zien we duidelijk bij Tijn. Hij krijgt vaak een aanval na een drukke dag of als hij weinig heeft geslapen. Het is als ouders verschrikkelijk om te zien. Je kan niet doen wat je graag wil doen, namelijk troosten, knuffelen en geruststellen. Je voelt je geheel machteloos.

Gelukkig weten we nu wat het is. Dit helpt om zelf rustig te blijven. We proberen het te voorkomen door hem na anderhalf uur slapen even wakker te maken, en dit lijkt te helpen. En als hij toch een aanval krijgt, dan doen we dat knuffelen daarna dubbelop.

*http://nl.wikipedia.org/wiki/Nachtangst

http://www.kinderneurologie.eu/ziektebeelden/slaap/pavornocturnus.php

8 jaar geleden

Wat heftig Anne! Lijkt me heel zwaar als je het alleen moet. Denk dat het heel goed is dat je hulp hebt gezocht. Bij ons is het al een tijd rustig. Ik hoop dat dat voor jou ook snel komt. Heel veel sterkte! Liefs, Sjifra

8 jaar geleden

Helaas is het hier inmiddels zo extreem dat ik met mijn dochter bij een slaapcentrum ben en zij waarschijnlijk medicatie zal krijgen. De aanvallen zijn hier vaak 4-5 keer op een avond / nacht, 3 kwartier lang gemiddeld en dan zeker 4 keer per week. Ik trek dat als als alleenstaande ouder momenteel best slecht.

9 jaar geleden

Beste mama's, Als jullie verhalen zijn voor grote delen herkenbaar! Bij Tijn moet je inderdaad ook niet aankomen met aanraken, liedjes zingen of wat dan ook; het maakt het alleen maar erger. Wakker maken lukt bij ons echt niet en wordt inderdaad ook niet aangeraden. Zover ik weet komt nachtangst alleen in de eerste helft van de slaap voor. Later in de nacht gaat het meestal om nachtmerries. Zoals geschreven helpt bij ons het beste om hem heel even wakker te maken voor de tijd dat we een aanval verwachten en dan blijft het eigenlijk ook altijd wel uit. Sterkte er allemaal mee!

9 jaar geleden

Pfff.. onze dochter is van nature een heel lief rustig, enigszins verlegen, erg attent meisje.... maar is daarentegen onzeker, trekt zich veel aan van alles wat om haar heen gebeurt....bij ons thuis is het rustig, enigskind en geven we haar juist veel regel en structuur waar ze veel waarde aan hecht, maar daarnaast bieden we haar natuurlijk wel genoeg om haar energie kwijt te raken . En ook onze dochter had dit 2 a 3x in de week tussen haar 3de en 4de jaar...na haar 4de jaar één keer in de paar maanden en nu met 6 jaar eigenlijk niet meer. En ook al hadden we een rustig en of een druk dagje.... je kon er geen peil op trekken wanneer het gebeurde. Maar wat een stress toch elke keer:(.... Ook al kom je (gelukkig) na 2x erachter dat het nachtangsten zijn het blijft verschrikkelijk om te zien. Met haar ogen draaien, met ogen open in een wazige blik met haar hoofd armen en benen maaien en heel hard huilen en schreeuwen..... ook stond ze wel eens op en rende ze als een bezetene met oncontroleerbare bewegingen door haar slaapkamer....en we hebben, ook al werd dit niet aangeraden, haar meerdere malen moeten wakker maken omdat het echt uit de hand liep. En dat deden we met een natte doek in haar gezicht. De ene keer waren die nachtangsten erger dan de andere keer. Wij moesten er bij zitten om haar te beschermen dat ze zich niet al te veel zou bezeren... en ook bij haar konden we helemaal niks. Strelen, haar vasthouden, rustig praten, zingen... alles werkte averechts....We hebben destijds zelfs een ander bedje moeten aanschaffen.... met open zijkanten, laag aan de grond en mogelijkheid om aan bovenkant een klein matrasje te bevestigen zodat ze haar hoofd niet steeds zou bezeren. Ze zat onder de blauwe plekken (destijds nog met haar spijlenbedje), en wij overigens ook....en we moesten ook onze buren op de hoogte stellen van dit hele gebeuren... ook al was ons huis niet eens zo heel erg gehorig....het leek namelijk (voor een buitenstaander) of we haar een deel van de nacht aan het mishandelen waren zo erg en oorverdovend was ze aan het schreeuwen. En wat waren mijn man en ik destijds onzeker over deze situatie want we konden helemaal niks..... We hebben in die tijd heel erg veel dingen geprobeerd; ander bedritueel, andere manier van eten, zelfs nog met geur en kruidentherapie, meer praten overdag over dingen die ze meemaakte en of dingen die ze zag etc. we hebben zelfs nog externe hulp erbij gehad.... maar alles wees op dat dit een periode zou zijn en dat we er even doorheen moesten. Maar manoman.... wat een nare tijd ik krijg nu nog hartkloppingen als ik er aan terugdenk...