Na-aapje, Slim-aapje

Ja hoor, er is weer meer Baby-Achtigheid afgebrokkeld.

Na weken jengelen en gebroken nachten te hebben gehad, zijn er nu een paar goede nachten geweest, waardoor mama zich eindelijk iets minder als wandelend lijk door de huiskamer kan voortbewegen. De koffie klotst niet meer van ongeluk over de rand van het kopje heen, en de foundation bedekt eindelijk weer die zwaarste wallen.

De lente zon had even zijn warme stralen laten zien, en reeds leken de dagen weer iets meer zin te hebben, en had mama weer iets meer zin in de dag.

En Baby? Die is ongemerkt een paar stappen vooruit gegaan. Letterlijk.

Weet je nog die trap in de kamer? Die met dat traphek ervoor en die eeuwig-groeiende hoop naar-boven-te-dragen wasgoed in de hoek op traptree  nummer drie, vier en vijf?

Waar Baby eerst voorzichtig op vier ledematen omhoog kroop, vraagt hij nu -al gebarend - om mamas handen, en loopt rap en rechtop, als een Homo Sapiens Minus Gorilla Kruipstand, die hoge grotemensentrap op. Een tree met het ene kleine voetje, de volgende met de andere voet. En weet je, hij heeft niets voor niets lange benen. Huppa, twee treden tegelijk is veel leuker! If you've got it, flaunt it!

Als klap op de vuurpijl, buigt Baby zich op tree drie tot vijf eerst voorover, en grabbelt zowaar een kledingstuk van de hoop, klemt 'm stevig in de ene vuist en, mamas andere hand goed vasthoudende, begeeft hij zich alsnog naar de volgende verdieping.

Heerlijk, hoe lief kindjes, zo klein als ze zijn, al meehelpen.