Misschien moet 'ie op judo of iets

Ieder weekend gaat mijn oudste zoon trouw naar zwemles. Over de voortgang zegt de zwemschool: 'Als je niets hoort, gaat alles goed.' We hadden nog niets gehoord, dus ik ging er vanuit dat alles goed ging. De afgelopen paar weken kreeg ik wel steeds sterker de indruk dat het eigenlijk niet zo goed ging. Hij was lang niet meer zo enthousiast voor de zwemlessen als een tijdje geleden. Hij had geen zin, was moe en wilde even vakantie van zwemles. Hij moest er toch heen van ons, maar toen hij verdrietig en boos uit de les kwam, was het tijd voor een mailtje naar de zwemschool.

Overleg

Voor mij was het best een moeilijke stap. Ik wil geen zeurende ouder zijn die verhaal komt halen als zoonlief het een keer niet naar zijn zin heeft gehad. Aan de andere kant vind ik het op de sportschool juist heel prettig als ouders aangeven als een kindje ineens boos of verdrietig is, of niet meer naar de les wil. Door met elkaar te praten, blijkt meestal snel wat er aan de hand is, en is het probleem vaak snel verholpen. Met dat in het achterhoofd stuurde ik een mailtje naar de zwemschool.

Binnen twee dagen werd ik opgebeld door een vriendelijke dame die me verzekerde dat er niets aan de hand was. Ze had overlegd en er leek niets aan de hand. Na de sluiting in november was het niveau bij sommige kinderen wat teruggevallen,. Het kon goed zijn dat er daarom in de lessen even een stapje terug gedaan werd. Dat betekende voor mijn zoon dat hij weer met bandjes om moest zwemmen. Het zou goed kunnen dat hij dat verkeerd begrepen had en op zichzelf betrokken had. Er was geen reden tot zorgen, dus ik heb hem op het hart gedrukt dat alles goed was en dat hij gerust naar zwemles kon gaan.

Aan het eind van de les stond ik hem op te wachten in de gang. Er kwam een meester de gang in die luid en duidelijk begon te roepen. 'De ouders van Noah...?' Hij struikelde over zijn achternaam, waar volgens mij toch weinig bijzonders aan is, en een vlaag van irritatie schoot door me heen. Terwijl ik mij verbaasde over dit gebeuren, stak ik netjes mijn hand omhoog.

Het gesprek

Mijn zoon was vlak na de meester uit de les gekomen en stond rillend van de kou en zichtbaar aangedaan naast me in de tochtige gang. De meester vroeg of we het gesprek in het Engels of Nederlands moesten houden. Ik keek hem verbaasd aan (gelukkig zie je een open mond niet door een mondkapje heen). Even later realiseerde ik me dat hij waarschijnlijk een gesprek wilde voeren wat mijn zoon beter niet kon horen. Nog steeds verbaasd over de hele gang van zaken geef ik aan dat de taal niet veel uitmaakt, omdat mijn zoon ook best veel Engels begrijpt (lang leve YouTube).

In een gesprek waarin twee talen volledig door elkaar lopen, probeert de meester uit te leggen dat het toch niet zo goed gaat in de les. Mijn zoon kan niet mee met het niveau. De techniek is nog niet voldoende geautomatiseerd en hij blijft een beetje hangen op hetzelfde niveau. Hij moet deze groep dus overdoen, en start dus na de kerstvakantie opnieuw. Hij noemt ook dat mijn zoon erg veel moeite heeft met deze situatie omdat hij het erg graag goed wil doen en een beetje een strebertje is. Mijn zoon had dus wel haarfijn aangevoeld dat het bij hem niet goed ging. Uit het niets komt ineens de vraag: 'Zit hij ook op een andere sport? Misschien moet hij op Judo of iets.'

Huh?!? Compleet flabbergasted laat ik de vraag tot me doordringen. Wat zegt hij nou?? Mijn zoon staat nog steeds rillend tegen me aan en ik probeer hem met een handdoek warm en droog te wrijven en zo goed mogelijk te steunen. In de tussentijd zoekt mijn hoofd naar logica in dit verhaal en een ad rem antwoord. Of eigenlijk überhaupt een antwoord, want ik blijf stil. De meester gaat verder met zijn verhaal. Het is namelijk belangrijk dat mijn zoon leert om met tegenslagen om te gaan. En daar kan Judo waarschijnlijk wel bij helpen.

Voordelen

Ik WEET wat de voordelen van judo of tuimelbudo voor jonge kinderen zijn. Ik zit er namelijk op. Dit is mijn vak, mijn passie en hier ben ik de hele dag mee bezig. We hebben veel groepen met kleuters die allemaal hun eigen ontwikkelpunten hebben. De één moet een beetje zelfverzekerder worden, de ander moet zijn energie kwijt en een derde moet weerbaarder worden. Zo hebben ze allemaal wat en dat proberen we iedere week met liefde te verbeteren.

De hele week zijn we bezig om een omgeving te creëren waar kinderen zich veilig voelen en het naar hun zin hebben, zodat er een goed leerklimaat ontstaat. Op die manier wordt het makkelijker om aan uitdagingen te werken, grenzen te verleggen en angsten te overwinnen. We krijgen iedere week hele positieve reacties van kinderen die het naar hun zin hebben en ouders die vinden dat hun kind heel veel leert in onze lessen. Maar blijkbaar heb ik bij mijn eigen zoon iets gemist.

Omgaan met tegenslag

Kennelijk moet mijn zoon beter leren omgaan met tegenslagen. In mijn beleving is hij de afgelopen jaren echt enorm gegroeid. Toen hij net in meedeed met tuimellessen vond hij het heel erg spannend. Hij heeft dat stap voor stap verbeterd en is daar heel erg in gegroeid. Hij was eerst helemaal van slag als er iets anders ging dan hij had verwacht, of als een ander kindje het in zijn beleving niet helemaal goed deed. Nu zit hij iedere les heel enthousiast te wiebelen langs de kant. Ik kan goed op hem voordoen. Hij durft nu te oefenen en te proberen, en hij helpt nieuwe kindjes.

Ook op zwemles is hij enorm gegroeid. Eerst was hij overstuur bij een druppel water op zijn hoofd en nu gaat hij iedere week (op de laatste paar weken na) blij naar zwemles en durft hij zelfs tien tellen zonder bandjes onder water te blijven! Op school laat hij een zelfde ontwikkeling zien. Toen hij net naar school mocht, zat hij bij alles wat hij niet begreep huilend onder zijn jas aan de kapstok. Inmiddels is hij uitgegroeid tot een behulpzame, oudste kleuter die goed weet hoe alles hoort en het leuk vindt om de juf en nieuwe kindjes kan helpen. Qua ontwikkeling en omgaan met tegenslag heeft hij volgens mij al hele grote stappen gemaakt, maar nu moet hij voor zwemles nog een stapje verder.

Eenmaal thuis kan ik zijn hele ontwikkeling goed benoemen, alleen in het moment zelf blijft doe ik weinig. Ik ben met mijn aandacht bij mijn bibberende zoon die het zichtbaar niet naar zijn zin heeft. Alles wat ik eigenlijk tegen de meester had moeten zeggen, ben ik even kwijt en het enige dat ik daadwerkelijk antwoord, is dat ik zelf een vechtsportschool heb en dat hij drie keer per week op les zit. De meester geeft een goedkeurend knikje en zegt: 'Goed zo'. Einde onderwerp.

Herpakken

Ik herpak mezelf en weet nog net op tijd te vragen hoe het nu verder moet met de resterende lessen van dit seizoen. 'Gewoon komen', antwoordt de meester. Ze differentiëren namelijk in de groepjes en helpen iedereen op zijn eigen niveau. Ik knik en we beëindigen het gesprek. We zoeken snel een plekje om om te kleden en gaan lekker naar huis. In het kleedhokje en in de auto komt alle frustratie van mijn zoon eruit. Alles is stom! Zwemles ook en hij wil er nooit meer heen. Ik laat hem even rustig uitrazen en leg daarna uit dat hij er toch nog heen moet. De eerstvolgende les is op 5 december, ik vertel het hem nog niet, maar die les laten we voor wat het is.

De week daarna was de eerste zwemles na het gesprek. Mijn zoon had de hele week al gezeurd dat hij echt niet naar zwemles wilde. Naarmate de les dichterbij kwam, voerde hij meer redenen aan om niet te gaan. Hij was moe, hij had geen zin, we konden wel een keertje vakantie nemen van zwemles en hij voelde zich niet lekker. Helaas voor hem moest hij toch. Ik begrijp wel dat het heel spannend is en dat hij er heel erg tegenop zag, maar door niet te gaan leert hij hier niet mee omgaan. Na een goed gesprek in de auto ging hij wat onzeker, maar toch vrolijk het zwembad in.

Tegenslag overwonnen

Hij liep rustig naar zijn les en een andere zwemmeester die altijd grapjes met hem maakt, deed dat nu ook. Vanuit de verte zag ik zowaar een glimlach op zijn gezicht. Hij had in ieder geval een goed begin van de les. We hadden afgesproken dat hij goed zijn best zou doen en goed zou luisteren, ook als hij met bandjes moest zwemmen, en ook als er iets was waar hij het niet mee eens was.

Als ouder wil ik hem zo graag helpen, maar als hij daar alleen in de les zit, dan moet hij het toch zelf doen. Na de les kwam hij gelukkig goed naar buiten. Hij leek rustig en niet overstuur. Hij vertelde wat hij gedaan had en dat het best goed ging. Er was ook een juf vandaag en de stomme meester had vandaag niet stom gedaan. Dat scheelt weer :) Hij had goed zijn best gedaan en toen mocht hij ineens weer zonder bandjes zwemmen. Hij was weer helemaal blij en zwemles is weer leuk. Of het nu door de lessen Tuimelbudo komt of niet, deze tegenslag is in ieder geval overwonnen!