mijn rebelse dochter

Wat een draakje heb ik de laatste weken. Soms weet ik het echt niet meer hoor. Van alles maar dan ook alles weet zij een strijd te maken en mij tot het uiterste te drijven. Nee nee nee, wil ik niet , doe ik niet,  laat ik niet . Ongeveer 5 keer per dag vind zij wel een rede om krijsend, grommend en rood aangelopen van woede over de grond te rollen. 

Deze mama telt tot 100 ondertussen. Ik weet het, het is een fase en ze zoekt de grenzen op. Maar wat wil ik graag mijn vrolijke lieve en gevatte meisje terug. lekker knutselen zonder dat de lijm rondvliegt en fijn wandelen zonder om de 15 min een woedende kleuter te laten uitrazen. 

Gelukkig zijn er buiten de vervelende  momenten nog genoeg geniet momentjes. Bijvoorbeeld als ze vol overtuiging verklaart dat ze later met mama wil trouwen of als ze zomaar uit het niets mij verrast met een dikke zoen.

pick your battles was het beste advies wat ik ooit kreeg.  Niet overal boven op zitten en omdenken. Maar jeetje wat is dat in deze fase moeilijk. Maar toch ga ik vanaf vandaag weer proberen meer los te laten en minder te mopperen. Want een mopperend moeder nodigt natuurlijk ook niet uit tot gezellig gedrag. Eigenlijk zijn haar boze buien een spiegel van mijn te ijverige pogingen tot opvoeden. Ik ben immer degene die vindt dat iets nu wel of niet moet of mag en haar beperkt in haar ontdekking van haar eigen ik. Opvoeden moet ook leuk zijn en is ook loslaten.

Dus motto van de week wordt loslaten en laten gaan. Kan het geen schade en levert het geen gevaar dan doet mama lekker mee. En als dat inhoudt dat we in een prinsessenjurk boodschappen doen of dat we uittesten of het echt een slecht idee is de linker schoen rechts te dragen so be it!