Mijn peuter is model

De titel zegt het al; mijn peuter (2,5) is kindmodel.

Het begon allemaal toen we op Facebook een reactie postten op een oproep voor testkindjes voor een nieuw model loopwagen van een bekend speelgoedmerk. De foto van onze toen dreumes werd eruit gepikt. Ze mocht tester worden! We kregen binnen een week een prachtige loopwagen thuis gestuurd. De bedoeling was dat we deze thuis zouden gaan uittesten, er filmpjes van zouden maken en deze zouden terugsturen tezamen met onze bevindingen. Zo gezegd zo gedaan en even later verschenen de filmpjes van onze knapperd op Facebook. Goh wat was dit leuk! We kregen heel leuk commentaar van vrienden en familie, maar ook van vreemden. ‘Wat een leuk kind is dit!’ En ‘Krijgt men dit mooie meisje erbij als men een loopwagen koopt?’ Ze viel blijkbaar op. Ook hielp het dat ze met haar 13 maanden al een bos haar op haar hoofd had waar menig volwassene jaloers op werd.

We beseften ons dat ze iets bijzonders had...

Hierna reageerden we op een oproepje van een merk dat op zoek was naar fotomodellen voor hun reclamecampagne en zo kwam het dat ze opdracht na opdracht kreeg.

De eerste keer dat ik met onze dochter naar een fotoshoot reed was ik op alles voorbereid. Ik wist niet wat ik precies van een fotoshoot moest verwachten en zag in gedachten al visagisten, haarstylisten en professionele kruimeldieven om mijn dochter heen dartelen. Ik zag haar stil en verlegen zijn en om mij huilen. Ik zag vlekken van het eten op de dure nieuwe merkkleding, vingers in neuzen, driftbuien... alles. Om haar zoet te houden had ik alles bij me. Eten, drinken, speelgoed, filmpjes, snoepjes, boekjes; alles.

De rit duurde een klein uurtje en ze sliep gedurende driekwart van de tijd. Ze was dan ook super vrolijk toen we bij de locatie aan kwamen. Even zoeken, maar uiteindelijk kwamen we terecht in een mooie tuin vol met andere mama’s en een paar kindjes. WoW! Zit ik wel goed? Wat was dit gezellig! Een tafel vol drank, fruit en lekkers, speelgoed, loungehoek, gras en de zon scheen... geen visagist te bekennen, kortom; de kids konden hier gewoon kind zijn! Wat was ik opgelucht!

Onze lieverd had gelijk een klik met de andere kindjes en gelukkig was er ook nog genoeg tijd om even lekker te spelen.

Toen het moment voor de foto’s aanbrak kregen we een setje kleding in haar maat aangereikt en na het omkleden (wat ik gewoon zelf mocht doen) mocht ze plaats nemen op de ‘set’. Geen haar, geen make-Up, gewoon zichzelf (Pffieuw!). Ik mocht overal bij blijven, iedereen was heel lief voor ons. Als er iets niet zou lukken; geen probleem! Werd van te voren gezegd. Het moet vooral leuk blijven. Maar wat deed ze het ontzettend goed! Alles, iedere houding en elke reactie die werd gevraagd nam ze aan of gaf ze. Ook de baby waarmee ze samen op de foto mocht reageerde geweldig op haar. Omdat ze het zo leuk vond, werd zelfs gevraagd of we nog ietsje langer konden blijven en nog in waren voor een aantal andere foto’s. Zolang zij zich prettig voelde, vond ik het goed. Zo gezegd zo gedaan en ook die foto’s gingen perfect! Wat een leuke ervaring was dit!

Waar ik van te voren dacht; waarom doen mensen hun kinderen dit aan?! Dacht ik nu; wat heeft ze het leuk gehad! En wat ging het goed!

Het moment dat we de foto’s te zien kregen beseften we nog steeds niet helemaal wat er nu was gebeurd. Supermooie foto’s van ons meisje hebben we aan iedereen laten zien. Wat was iedereen trots op haar! Ze vond het geweldig dat ze zichzelf herkende en hoe anderen daarop reageerden. Maar toen we haar foto’s tijdens een dagje shoppen prominent op de cover van een folder en vervolgens ook nog koegroot op een muur zagen, kwam het. Het besef. Ons meisje, nu kan iedereen haar zien... trots, maar ook een tikkeltje nerveus werden we hiervan.

Thuis hebben we over onze gevoelens gepraat en vonden we het moeilijk om een beslissing te nemen. Moesten we hiermee doorgaan? We besloten uiteindelijk om het stap voor stap te bekijken. Eerst maar eens zien of het überhaupt nog een keer lukt, of ze ooit nog eens wordt uitgekozen.