Mijn meisje is ook gewoon hoor!!

Ik schrijf deze blog omdat er een tijdje geleden iets is gebeurd wat ik nog steeds niet van mij af kan zetten, omdat het eigenlijk aangeeft dat er nog soms raar tegen een gehandicapt persoon wordt aan gekeken.

Mijn dochtertje is nu bijna 5 jaar, een lief, ondeugend en altijd vrolijk meisje, dat met beide beentjes in deze, soms, harde wereld staat.

Toen ze geboren werd in mei 2009, had ze in het vruchtwater gepoept, maar toen wisten we nog niet wat ons in de toekomst te wachten stond, want de test die ze bij de geboorte doen was tot 2x goed. Maar toen ons meisje een maand oud was zei mijn moeder al dat ze iets "vreemds" zag aan haar, ze lag steeds stil in haar box en bleef ook steeds maar naar de linkerhoek van de woonkamer staren. Speeltjes die in of aan de box hingen waren niet aan haar besteed, ze keek er niet of nauwelijks na. Ik deelde de zorg van mijn moeder maar het CB vond het allemaal wat voorbarig, en ach niet ieder kindje was het zelfde...

Pas toen ze 11 maanden was, na een hoop gesmeek, en dat ze er achter kwamen dat ze nog niet kon zitten, kruipen of wat dan ook, gingen ook bij hun de bellen rinkelen, en kwam er hulp, zoals een fysiotherapeut (ze heeft echt goed werk gedaan) en ook MEE werd in geschakeld (dat was minder goed geslaagd) en na een test kwam er in ieder geval uit dat er een behoorlijke ontwikkelingsachterstand was zowel lichamelijk als geestelijk.

Ook kwam er een kinderarts erbij, een oogarts (ze heeft een lui oogje), Amarant, een gezinsvoogd (want wij zagen door de bomen het bos niet meer) en nog een heel rattenplan aan testen, en steeds kwam er eigenlijk niets uit, alles was oke, behalve dan haar onverklaarbare ontwikkelingsachterstand...

Nu gaat ze sinds haar 3de verjaardag naar een Orthopedisch dagcentrum bij ons in de buurt en maakt ze flinke vooruitgang, behalve op spraak, dus veel gaat met handen en voeten, aangezien zowel wij als onze dochtertje nog steeds geen echte gebarentaal kennen. Maar ze kan haar eigen op haar manier in alles duidelijk maken en als het niet lukt, tsja dan hebben we net zoals iedere vader en moeder een boze meid, alleen uit zij haar heel anders dan andere kinderen, ze gaat midden in de winkel liggen of gilt eens een keer lekker of begint aan het karretje te trekken. Maar ik heb ook regelmatig dagen dat ik eigenlijk binnen 10 minuten buiten kan staan, met de nadruk op kan, maar dan ziet ons dochtertje dat er iets in de winkel niet goed staat en dan moet ook alles goed worden gezet, dus worden 10 minuten een half uur!

Maar waar ik soms wel eens moe van wordt, is als er iemand mij daarop aanspreekt, en dan niet gewoon van:
"O, leuk, werkt ze ook hier?" , nee dan is het zo iets als van : "Wordt je er nu niet gek van, steeds op haar te moeten wachten?" "Of als het de mijne was dan had ik haar gewoon bij de arm gepakt en mee genomen" Maar wat ik soms nog erger vind is dat mensen soms zo naar haar kunnen staren als mijn dochtertje gilletjes van plezier maakt of "Uuuhhh" roept (want veel meer kan ze niet zeggen), dan denk ik wel eens van is ook normaal hoor, ze doet alleen anders dan jullie.

Ook het steeds moeten vertellen dat een handicap niet zichtbaar hoeft ze zijn, is vervelend, want ze zien mijn dochtertje en geloven dan niet dat ook zij een handicap heeft, want ze ziet er toch gewoon uit, is het dan geen aandacht vragen? Nou nee, het is GEEN aandacht vragen!! Ook het vooroordeel dat het maar zwaar moet zijn met zo n kind vind ik overbodig. Ja natuurlijk heb ik en mijn man wel eens van die dagen dat we het even hebben gehad, maar dat hebben ouders met kinderen zonder handicap toch ook? Ook krijg ik steeds vaker de iets wat brutale vraag of er iets mis is met mijn kind, als ze op haar manier probeert te praten, nou ja, iets mis?? Nee ze kan gewoon niet praten, dat is alles...een auto die kapot gaat daar is iets mee mis, maar met mijn dochtertje is niet mis, zo is ze gewoon, lekker simpel...Kunnen ze er niets iets aan doen?? Nee, er is nog geen pilletje of wondertje dat haar beter maakt, zolang men nog niet weet wat er aan de hand is, want er is niks mis met haar, ze is gewoon een laatbloeiertje, die haar tijd neemt. Het punt is nu ondertussen dat mijn dochtertje steeds beter begint te beseffen dat ze anders is dan andere kinderen, en nee, niet dat wij haar anders vinden, ze wordt anders BEHANDELD door de buitenwereld, omdat deze niet weet hoe ze met haar of andere gehandicapten kinderen of volwassenen moeten omgaan. Ze kijken haar vreemd aan, benaderen haar als of ze een vreemde ziekte heeft, of als ze aan het spelen is (op haar manier) worden kinderen door de ouders maar wat snel weg geplukt in plaats dat de ouders uitleggen hoe ze wel met een kindje als mijn dochtertje kunnen spelen. Mijn dochtertje zou ook niets liever willen dan mee voetballen, al is het maar om achter de bal aan te rennen, ze hoeft hem echt niet te hebben, alleen er maar even bij te horen is voldoende, want echt samen spelen kan ze toch niet. Ja, als ze zou kunnen praten zou ze zeggen dat ze ook graag normaal zou willen zijn, maar lieve mensen ze IS normaal, ze ziet de wereld alleen niet zo gecompliceerd als wij. Waar wij ruzie over maken haalt zij haar schouders over op, voor haar is het leven eigenlijk een klein feestje, iedere dag gewoon simpel genieten van alles. Ze leert ons het iedere dag weer...dus heel soms voel ik me eigenlijk wel eens een beetje gehandicapt omdat ik het met soms zo iets simpels heel moeilijk kan hebben, en zij kijkt er met een andere blik op, en dan merk je dat wat ik eigenlijk zo moeilijk vond eigenlijk heel simpel kan zijn. de rust die zij heeft, zou ieder mens moeten hebben, dan zou de wereld ook makkelijker zijn.

Nee, ons meisje heeft een stickertje met gehandicapt er op, maar eigenlijk is zij dat niet, maar de wereld om haar heen, want die kan niet om gaan met haar manier van doen, en dat is pas een handicap!!!

Een trotse moeder!