Mijn Max een modeshow lopen? Durft hij vast niet!

Een poosje terug stond er een oproepje op Facebook waarin er modelletjes gezocht werden met maat 104, voor een modeshow. Laat mijn mannetje die maat nu net hebben. En ja, ik ben ook zo'n mama die vindt dat haar kindje zoooooo mooi, knap en geweldig is. En ik herinnerde me dat ik vroeger, toen ik als klein kindje ook een paar keer had meegedaan aan een modeshow, dat ontzettend vond. Dus voor ik er erge in had, had ik al gereageerd op het bericht met een foto van mijn 'model'. Ach, er waren zóveel aanmeldingen, de kans dat je gekozen wordt is natuurlijk heel klein. Maar enkele weken later kwam dan het bericht...jawel hoor. Meneer was uit al die aanmeldingen geselecteerd. Wat leuk!

Maar dan...je beseft je opeens dat je hier wel met een hoogsensitief mensje te maken hebt, die sommige dingen heel spannend kan vinden. Het is heel dubbel bij hem. Sta je in een lange rij bij de Hema, dan is die rij zijn publiek en zal hij ze wel eens entertainen met een woeste dans, luid gezang en gekke grapjes. Hij geniet dan met volle teugen van alle aandacht. Tegelijkertijd kan hij iets wat veel kleinschaliger is, opeens heel eng vinden. Maar dan is het vaak wel het idee bij hem. Als hij er over gaat nadenken, over dat ene onbekende, wordt het al gauw groot.

Ach weet je, wie weet vindt hij het niks, ook goed. Maar wie weet vindt hij het heel leuk en dan is het zonde hem die kans niet te geven. Hoe dan ook, Max zou leidend zijn in deze. Ik heb hem zachtjes aan voorbereid in de weken ervoor. Op een heel luchtige manier heb ik het uitgelegd en later zo af en toe eens een opmerking. Als hij overdreven poseerde voor een foto (mama maak eens een foto!) dan kon ik zeggen dat hij zo ook wel op de modeshow kon kijken. Op een gegeven moment kwam de vraag 'jij loopt toch wel mee dan mama?'. Ik loop vlakbij je schat, maar de catwalk is voor de kindjes dan denk ik. Nou nee, dat vond hij niet zo'n goed idee. 'Ach schat, we zien het wel daar'. Natuurlijk had ik de wat-als-vraag al wel even gesteld aan de winkel waar hij voor zou lopen. En uiteraard, als een kindje niet wil, is dat geen probleem. Mooi, want ik ga mijn kind niet forceren of course.

Hoe dichterbij het kwam, hoe meer de vraag kwam 'Mama, is al bijna de modeshow?'. Hij keek er naar uit! Ergens gaf het hoop, maar ik bleef in mijn achterhoofd houden dat de kans wel héél groot was dat hij, als puntje bij paaltje kwam, opeens niet zou willen. Waarschijnlijk op dat punt waarop hij al door de kapper gestyled is, zijn kleren aan heeft en over 2 tellen de catwalk op moet. Maar ach, wederom. Ik maakte me er niet druk om. Ik ging er all the way in mee. En mocht hij net van te voren blokkeren en besluiten niet te gaan? Prima, gaan we lekker naar huis! 

Zondagochtend ging ik meneer wakker maken. Ondanks dat hij al flink had uitgeslapen, wilde hij toch nog even verder tukken. Maar toen ik zei dat het de dag van de modeshow was, sprong hij kwiek op en stond paraat. Wow, zo makkelijk heb ik hem er nog nooit uitgekregen. Alle signalen stonden op positief. Wie weet! Na een lekker ontbijtje gingen we op pad naar de kapper die de winkel had ingehuurd. Voorbeeldig bleef hij zitten toen ze in de weer was met gel, haarlak en föhn. Hij leek het wel grappig te vinden (hij is wat gewend van zijn mama, die iedere dag zijn haar tot in de puntjes stoer maakt). Nou, met dat perfecte haar nog even naar huis toe. Waar papa meteen streng toegesproken werd door zoonlief dat er níet aan zijn haar gekomen mocht worden. Want het moest mooi blijven zitten. Haha, ik hoefde niets te doen. Meneer was te trots op zijn kapper-look (ijdeltuit). 1,5 uur later gingen we op pad. Nou, we gingen het zien. Het was al aardig hectisch in de winkel met alle modellen, ouders, personeel én winkelend volk (want de winkel was ook nog eens gewoon open). Maar het leek hem niet te deren. Na een broodje werd Max omgekleed (in roze shirt, hmmm niet helemaal mijn ding, maar ach, hij was trots dat hij kleren van de winkel aan mocht, en bij hem staat alles leuk). Toen gingen ze een proefrondje catwalk doen. Ow jee, here we go.... Ik had met Max die ochtend al even over de lege catwalk gelopen, gewoon om te wennen (werkt bij hem het beste, hij is niet zo van de verrassingen). Ze stonden in een rijtje te wachten voor de catwalk, Max begon al een beetje verloren te kijken. Ik zag de twijfels ontstaan in zijn ogen. Maar op dat moment, gelukkig, GELUKKIG heeft iemand daar een slimme zet gedaan. Ze werden nog gauw even gekoppeld in tweetallen, zodat ze hand in hand konden lopen. Ideaal. Max werd aan Noah gekoppeld. En ja hoor, HOP die catwalk op en hij leek het leuk te vinden! Ja oké, nu nog wel zonder publiek. Maar de kop was er af en mijn uitbundige gejuich en ge-high-five naar de mannen deed hem ook trots doen stralen. Nou die handen zijn de hele dag bijna niet meer los gegaan. Noah en Max waren een catwalk-koppel. Toen oma de winkel binnen kwam hoefde ze niets te vragen, geen tijd, want ze werd meteen aan haar hand mee gesleurd zodat hij zijn nieuwe vriendje Noah aan haar kon laten zien. Nog even tijd om te spelen, nog even wat drinken en dan zou het gaan gebeuren. Netjes stonden de kindjes in een rij in de winkel te wachten, tot we aan de beurt waren. Het was al behoorlijk druk buiten. Het wachten duurde en het duurde maar. Ondertussen stonden de twee modelletjes weer hand in hand te wachten. Zelfs als er eentje even op de grond ging zitten, bleven de handen in elkaar geklemd. Cuuuute! En toen....het was ze ver. Ze mochten op. Zou hij gaan? Zou hij durven? De eerste kindjes gingen, Max en Noah gingen het trapje op en...ja hoor!! Daar liep hij! En nog met big smile ook! Als een fanatieke paparazzi baande ik me een weg door de menigte met telefoon in de fotostand. Mogelijk heb ik wat tenen blauw gekleurd en wat mensen omver gelopen. Maar ach, alles voor het goede doel. Mijn kind loopt een modeshooooowww!! Eenmaal terug was hij zo, ZOOO trots. En ik ook! Niet om die hele modeshow, maar omdat hij zoiets wat een spannende drempel had kunnen vormen, maar mooi durfde en heeft geflikt! Weer een grote drempel overwonnen, wat de deur open zet voor nog veel andere leuke dingen. He did it!

Na zo'n 1,5 uur kwam er nog een ronde, daarna nog een finale. Wat een dag. Heel leuk en geweldig georganiseerd door de winkel in kwestie (Kiddiez & Co in Hilvarenbeek), maar ook al met al lang en vermoeiend. Ontzettend veel wachten tussendoor, netjes met je kleren omgaan tussendoor, kaartjes in je nek die niet lekker zitten, 4 (!) x over die lange catwalk met een glimlach en zelfs een beetje een dansje. En alles met een lach, hij heeft er geen seconde vervelend van gevonden. En ja, toen ik vroeg hij het vond, kwam er een heel enthousiast 'LEUK!!". Wat had hij genoten. En wat had ik dáár van genoten. Achteraf zijn we een welverdiend ijsje gaan halen. Tevreden en vol met trotse verhalen zijn we toen weer naar huis gegaan. Wat ben ik blij dat ik me niet liet leiden door 'wat als hij niet durft' maar door 'ach, wie weet wordt het leuk, we zien wel!'. Want dit leuke event had ik hem niet willen ontzeggen. Trots! Kom maar op met die telefoontjes, Ralph Lauren, Calvin Klein en Jan Taminiau. Hij heeft nog enkele gaatjes in zijn agenda hoor!